ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ ΔΩΣΙΔΙΚΙΑ ΚΑΙ (ΠΟΙΝΙΚΟ)ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ

Ιδιάζουσα δωσιδικία και (ποινικο)δικονομική της μεταχείριση 2 κή Δικονομία του Maurer του έτους 1834 , στα πρότυπα του CIC , αποτελού- σα έκτοτε σταθερή και διαχρονική επιλογή του δικονομικού μας νομοθέτη. Στην Ποινική Δικονομία του Maurer του έτους 1834 σύμφωνα με τη διά- ταξη του άρθρου 36 ΠΔ στα πρόσωπα που απολάμβαναν ιδιάζουσα δωσιδικία εντάσσονταν οι στρατιωτικοί και στρατιωτικοί υπάλληλοι, καθώς επίσης οι αξιωματικοί του ναυτικού και της ναυτικής υπηρεσίας 4 , οι νομάρχες 5 , οι σύμ- βουλοι και οι γραμματείς επικρατείας, οι επίσκοποι, αρχιεπίσκοποι (μητρο- πολίτες) και τα μέλη της συνόδου, καθώς και οι βασιλικοί επίτροποι (τα λοι- πά πρόσωπα, τα υποδεέστερα του κλήρου υπάγονταν σύμφωνα με το άρθρο 44 ΠΔ στη συνήθη αρμοδιότητα των τακτικών ποινικών δικαστηρίων), οι δι- καστικοί υπάλληλοι του πρωτοδικείου και πάνω 6 , ο πρόεδρος, ο βασιλικός επίτροπος και ο αντιπρόεδρος του ελεγκτικού συνεδρίου 7 . Σταδιακά με διά- φορους ειδικούς νόμους τα πρόσωπα ιδιάζουσας δωσιδικίας διευρύνθηκαν 8 , καθιστώντας όχι πάντα εύκολο τον έλεγχο, αν μια κατηγορία αξιωματούχων υπάγεται ή όχι στα πρόσωπα αυτά 9 . 4. Βλ. και νόμο της 19 Μαιου/2 Ιουνίου 1860 «περί στρατιωτικής ποινικής νομοθεσίας» και νόμο 5-7 Αυγούστου 1861 «περί ποινικής ναυτικής υπηρεσίας», όπου οριοθετούνταν πέ- ραν τούτου και η αρμοδιότητα μεταξύ κοινών δικαστηρίων και στρατοδικείων. 5. Όχι όμως και οι γραμματείς της νομαρχίας ή οποιοσδήποτε άλλος νομαρχιακός υπάλλη- λος, ούτε οι διευθυντές αυτής (ΑΠ 68/1879, Κωνσταντόπουλο Κ.Π., Ερμηνεία της Ελλη- νικής Ποινικής Δικονομίας, 1896, τόμ. πρώτος, σελ. 271). 6. Συζητήθηκε έντονα την εποχή εκείνη, η κατηγορία αυτή των προσώπων (των δικαστικών υπαλλήλων): αποδεκτό έγινε ότι την κατηγορία αυτή απαρτίζουν σύμφωνα με το άρθρο 6 του ισχύοντος τότε οργανισμού δικαστηρίων, οι δικαστές, ο εισαγγελέας και ο αντει- σαγγελέας, ο γραμματέας και οι πάρεδροι, όχι όμως και οι απλοί βοηθοί των γραμμα- τέων ή οι υπογραμματείς, ούτε όμως και οι ειρηνοδίκες (ΑΠ 133/1868, Δαδί Ι.Α. , Αλλη- λογραφία εν Θέμιδα, 1930, σελ. 656, Κωνσταντόπουλο Κ.Π. , ό.π.). Αργότερα πάντως, όταν στα πρόσωπα ιδιάζουσας δωσιδικίας εντάχτηκαν και οι δικηγόροι, συζητήθηκε η περίπτωση που ο ειρηνοδίκης είχε ταυτόχρονα και την ιδιότητα του δικηγόρου (ΠλημΚα- στορ 67/1928 Θέμις 1928, 603-604). 7. Βλ. Δυοβουνιώτη Γ ., Ελληνικοί Κώδικες - Ποινική Δικονομία, 1901, σελ. 107 επ., Κωστή Κ ., ό.π., 1867, σελ. 244 επ· βλ. και Κωνσταντόπουλο Κ.Π ., ό.π., 1896, σελ. 270 επ., Μανιάκη Κ ., Η ιδιάζουσα δικαιοδοσία της Ποινικής Δικονομίας, Διατριβή εν Θέμιδα του 1893-1894, σελ 322 επ. και 642 επ. 8. Εντάχτηκαν ως και οι ιατροί, με το άρθρο 53 του ΝΔ της 29 Οκτωβρίου 1923 «περί συ- στάσεως ιατρικών συλλόγων» (ΑΠ 452/1925 Θέμις 1926, 167), οι υπάλληλοι του εποικι- σμού (υπάλληλοι επιτροπής αποκατάστασης προσφύγων), εφαρμοζομένου του από 16 Δεκεμβρίου 1924 Ψηφίσματος της Δ΄ Εθνικής Συνελεύσεως (ενώ ακολούθως διά του ΝΔ της 30 Αυγούστου 1925 καταργήθηκε ως προς τους υπαλλήλους του εποικισμού η ιδιά- ζουσα δωσιδικία) (ΑΠ 479/1926 Θέμις 1927, 104). 9. ΓνωμΕισΑΠ ( Βάφα Ν. ) Θέμις 1930, 156 (: με την επισήμανση ότι κατά το άρθρο 36 της ποινικής δικονομίας, ιδιάζουσα δωσιδικία έχουσι οι εν αυτώ αναφερόμενοι υπάλληλοι,