ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ ΔΩΣΙΔΙΚΙΑ ΚΑΙ (ΠΟΙΝΙΚΟ)ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ

Ιδιάζουσα δωσιδικία και (ποινικο)δικονομική της μεταχείριση 4 Αναφορικά με τα υπόλοιπα αδικήματα των δικηγόρων (δηλαδή αυτά που δεν διαπράχτηκαν κατά την εκπλήρωση δικαστικών ή εισαγγελικών καθηκόντων ούτε τα απευθυνόμενα κατά δικαστικών λειτουργών και δικαστικών εν γένει υπαλλήλων), όταν αυτά είχαν χαρακτήρα πλημμελήματος, αρμόδιο για την εκδίκασή τους ήταν το δικαστήριο των εφετών σε τριμελή όμως σύνθεση , ενώ τα κακουργήματά τους δικάζονταν κατά τα συνήθη, από το κακουργι- οδικείο , εκτός αυτών που υπήχθησαν με ειδικούς νόμους στην αρμοδιότητα των εφετείων (άρθρο 6 Ν 5023/1931). Η αρμοδιότητα όμως των τριμελών εφετείων προς εκδίκαση των πλημμελημάτων των δικηγόρων της κατηγορίας αυτής κάμπτονταν και επανερχόταν η συνήθης αρμοδιότητα των πλημμελειο- δικείων, όταν υπήρχε δράστης συναφούς εγκλήματος ή συμμέτοχος που δεν είχε την ιδιότητα του δικηγόρου 16 . Στο Σχέδιο Διαγράμματος του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας της Συντακτι- κής Επιτροπής του 1932 και στις σχετικές συζητήσεις που πραγματοποιή- θηκαν 17 εκφραστήκαν αντικρουόμενες απόψεις. Επισημάνθηκε ιδιαίτερα ότι 16. Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με το άρθρο 66 ΝΔ 136/1946 εξαιρέθηκαν γενικώς από την ιδιάζουσα δωσιδικία τα αγορανομικά αδικήματα (: « Αι περί ιδιαζούσης και εξαιρετικής δικαιοδοσίας διατάξεις των άρθρων 36-41 της ποινικής δικονομίας ή οιουδήποτε άλλου νόμου, δεν έχουσιν εφαρμογήν επί των υπό του παρόντος νόμου προβλεπομένων αδι- κημάτων, των κατηγορουμένων πάντων, ανεξαρτήτως της ιδιότητος αυτών, υπαγομέ- νων εις το δικαστήριον των πλημμελειοδικών και τας παρά πλημμελειοδίκαις ανακριτι- κάς αρχάς» . Το ίδιο συνέβη και για αδικήματα του ΑΝ 710/1945 «Περί διώξεως και τι- μωρίας των παραβάσεων της περί προστασίας Εθνικού Νομίσματος νομοθεσίας και των αγορανομικών αδικημάτων», σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 1 αυτού (: « Η δίωξις των κατά τον παρόντα νόμον αδικημάτων ασκείται αυτεπαγγέλτως, εισαγομένης της υποθέ- σεως δι ’ απ ’ ευθείας κλήσεως εις το Τριμελές Πλημμελειοδικείον και διά τους απολύο- ντας ιδιαζούσης και εξαιρετικής δικαιοδοσίας, εις δικάσιμον συμπίπτουσαν εντός μηνός από της ενάρξεως της διώξεως» ). 17. Στο Σχέδιο Διαγράμματος του Κώδικος Ποινικής Δικονομίας και δη στο «περί αρμοδιότη- τος» Δ΄ Τμήμα του Α΄ Βιβλίου (με εισηγητή τον Αγγ. Μπουρόπουλο ) παρατηρούνται τα εξής: «Εν τω περί αρμοδιότητος τμήματι Δ΄ των γενικών ορισμών του Α΄ βιβλίου εθεω- ρήσαμεν προσήκον να περιλάβωμεν και την καθ’ ύλην αρμοδιότητα, ήτις εν τη ισχυού- ση ποινική δικονομία ευρίσκεται εγκατεσπαρμένη εν τοις περί κυρίας διαδικασίας των καθ’ εκάστων ποινικών δικαστηρίων κεφαλαίοις αυτής (άρθρα 333, 350, 373, 406 δις, 419, 420 και 451 ΠΔ), εν τω Συντάγματι (άρθρω 100) και διαφόροις μεταγενεστέροις ει- δικοίς νόμοις (άρθρο 14 ΒΔ 31ης Δεκεμβρίου 1836 «περί προφυλάξεως των δενδροφυ- τειών», άρθρο 26 Ν ΔΝΖ΄ «περί Δήμων και Κοινοτήτων», ΝΔ της 30 Μαρτίου 1845 «περί ναυταπάτης και πειρατείας», άρθρο 7 Ν 1592 του 1918 «περί μονομαχίας», Ψήφισμα της 16 Δεκεμβρίου 1924 «περί ανακρίσεως και εκδικάσεως αδικημάτων τινών υπό των Εφε- τών», άρθρο 59 Κώδικος Δικηγόρων της 5 Μαΐου 1926, άρθρο 1 Ν 3998 του 1929 «περί εκδικάσεως πλημμελημάτων παρ’ ενός δικαστού ή του πταισματοδίκου» κ.λπ. ). Την συ- στηματικώς ορθήν κατάταξιν ταύτην ακολουθούσιν η τε του 1913 και η του 1930 Ιταλι- κή Ποινική Δικονομία και η Πολωνική του 1928, ενώ η Γερμανική του 1877 και το Σχέδι- ον Νέας Γερμανικής Ποινικής Δικονομίας του 1920 ουδέν περί της καθ’ ύλην αρμοδιό-