Η ΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΔΟΛΙΕΥΣΗ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

Πρόλογος Ιδιαίτερα ευχάριστο γεγονός αποτέλεσε για μένα η πρόταση του κ. Γιαννίκου Πιτσι- ρίκου , καλού συνεργάτη μου, να προλογίσω το παρόν πόνημά του για το ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα της Καταδολίευσης Δανειστών από τη σκοπιά του Αστικού, Αστικο- δικονομικού και Ποινικού δικαίου υπό το πρίσμα τόσο του προϊσχύσαντος δικαίου, όσο και των ισχυουσών διατάξεων μετά τον Ν 2298/ 1995, Ν 4738/2020 (ως προς την πτωχευτική ανάκληση) και τον Ν 4619/2019. Αφού ο συγγραφέας προβαίνει στην §1 του βιβλίου του σε μια εισαγωγή στον θεσμό και στην ιστορική εξέλιξή του, συνεχίζει σε μια δυσχερή, αλλά και σχολα- στική σύγκριση της ευθύνης λόγω καταδολιευτικής δικαιοπραξίας με άλλες μορφές ευθύνης όχι μόνο του Αστικού (π.χ. ευθύνη λόγω μεταβίβασης περιουσίας ή επιχεί- ρησης, ευθύνη από αδικοπραξία, ευθύνη από αδικαιολόγητο πλουτισμό, ευθύνη από διαπραγματεύσεις, ευθύνη από ακυρότητα δικαιοπραξίας ως εικονικής, παρά- νομης, αντίθετης στα χρηστά ήθη κ.λπ .), αλλά και του Εμπορικού (-Πτωχευτικού) Δικαίου, όπως στην περίπτωση Πτωχευτικής Ανάκλησης κάνοντας μια πρωτογενή σύγκριση των άρθρων 41-51 του Ν 3588/2007 και των αντίστοιχων άρθρων 116-121 του νέου Ν 4738/2020 που καταργεί τον προηγούμενο και θα αρχίσει να ισχύει από 1.1.2021, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τη γνωστή στην Πανεπιστη- μιακή Κοινότητα επιμέλειά του να εμβαθύνει σε θέματα όχι μόνον Αστικού αλλά και άλλων κλάδων Δικαίου. Στην §3 εισέρχεται στην «καρδιά» του αντικειμένου της έρευνάς του αναπτύσ- σοντας τις προϋποθέσεις διαρρηκτού της δικαιοπραξίας κατά τις ΑΚ 939 επ. με ίσως κουραστική, λόγω του όγκου των υποσημειώσεών του, αλλά επιτυχημένη και εξαντλητική αναφορά ελληνικής και γερμανικής θεωρίας και νομολογίας του σύγχρονου Αστικού Δικαίου. Μάλιστα, στη δεύτερη ενότητα της §3 αναφέρεται με παρόμοια επιμέλεια και σχολαστικότητα και στις προϋποθέσεις του ορισμένου της αγωγής διάρρηξης και στην κατανομή του βάρους της απόδειξης μεταξύ των μετεχόντων στη δίκη διάρρηξης. Στην §4 ο κος Πιτσιρίκος προβαίνει σε μια ενδιαφέρουσα θεωρητική-δογματική ανάπτυξη για τη νομική φύση του δικαιώματος διάρρηξης και την αμφισβήτηση για το αν υπόκειται σε παραγραφή ή αποσβεστική προθεσμία, καθώς και στο επίσης αμφισβητούμενο θέμα της έκτασης του κύκλου των παθητικά νομιμοποιούμενων προσώπων στη διαγνωστική διαδικασία της δίκης της διάρρηξης, εγχείρημα στο οποίο, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με τις απόψεις του συγγραφέα, θεωρώ ότι ανταποκρίνεται με επιτυχία. Και στην Ενότητα ΙΙΙ της §4 προβαίνει στην ακόμη πιο δύσκολη ανάπτυξη των υποστηριχθεισών πριν τον Ν 2298/1995 θεωριών για την παθητική νομιμοποίηση στη διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης. Θα