ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

§2. Η ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΚΗ 9 της, δεδομένου ότι επισημαίνει ότι σκοπός της είναι η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και της ασφάλειας δικαίου, φαίνεται όμως να δίδει προτεραιότητα στην προστασία των δικαιωμάτων του φορέα του θεμελιώδους δικαιώματος δικαστι- κής προστασίας («υποκειμενική» θεωρία) 16 . Η νομολογία αμφιταλαντεύθηκε μεταξύ των δύο προαναφερθεισών προσεγγίσεων. Η αμφιταλάντευση αυτή αποτυπώνεται με ανάγλυφο τρόπο στην απόφαση 106/1991 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το δικαστήριο κλήθηκε να αποφανθεί, εάν είναι παραδεκτή η αυτεπάγγελτη εξέταση λόγου ακυρώσεως, για τον οποίον ο αιτών δεν έχει έννομο συμφέρον. Το ζήτημα αυτό κρίθηκε καταφατι- κώς με διαφορά μίας ψήφου με την αιτιολογία ότι αντικείμενο της διοικητικής δίκης είναι η νομιμότητα μίας διοικητικής πράξης. Η αντίθετη άποψη της κατ΄ ελάχιστον μειοψηφήσασας γνώμης προσανατολίστηκε στην θέση ότι η δίκη συνιστά μηχανι- σμό προστασίας των δικαιωμάτων των διαδίκων και ως εκ τούτου, ο σχετικός λό- γος δεν είναι επιδεκτικός εξέτασης 17 . Τέλος, σύμφωνα με μία τρίτη εκδοχή 18 , την οποία ασπάζεται ο υποφαινόμενος, η αναζήτηση του σκοπού της διοικητικής δίκης διέρχεται αναγκαίως από τους θεσπι- σμένους κανόνες που τη συγκροτούν. Υπό την έννοια αυτή, είναι ιδιαιτέρως κρίσι- μες οι ισχύουσες διατάξεις και ιδίως οι συνταγματικές ως αυξημένης τυπικής ισχύος. Πράγματι, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι η διοικητική δίκη κινεί- ται μόνον εφόσον προηγηθεί η άσκηση ενός ένδικου βοηθήματος, δηλαδή μίας αί- τησης, με την οποία ζητείται από τον προσφεύγοντα η παροχή δικαστικής προστα- σίας σε σχέση με ένα προσβεβλημένο δικαίωμά του. Η γραμματική διατύπωση, αλλά και η τελεολογική ερμηνεία του άρθρου 20 παρ.1 Συντ. επιβεβαιώνει την ορ- θότητα του συμπεράσματος αυτού. Σύμφωνα με την ενλόγω συνταγματική διά- ταξη: «Καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστή- ρια και μπορεί να αναπτύξει σ΄αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει». Ο συντακτικός νομοθέτης οργανώνει ένα θε- μελιώδες δικαίωμα υπέρ του θιγόμενου προσώπου, προκειμένου αυτό να προστα- τεύσει δια του δικαστικού μηχανισμού της Πολιτείας τα δικαιώματα και τα έννομα συμφέροντά του. Η πραγματοποίηση της δίκης προκαλεί ταυτοχρόνως ωστόσο και τον έλεγχο της νομιμότητας της διοικητικής δράσης, δεδομένου ότι ο δικαστικός έλεγχος συνίσταται στην επανάληψη του υπαγωγικού συλλογισμού, τον οποίον κατέστρωσε πρώτο το διοικητικό όργανο και επιβεβαιώνει ή διαψεύδει ο δικαστής, 16. Βλ. Π. Δ. Δαγτόγλου, Διοικητικό δικονομικό δίκαιο, 5 η έκδ., όπ.π., σ. 244-245. 17. Βλ. Χ. Χρυσανθάκη, Η προσωρινή δικαστική προστασία, όπ.π., σ. 42-44. 18. Βλ. όπ.π., σ. 45-46. 15 16