Η ΧΡΗΣΗ DNA ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ

KΕΦΑΛΑΙΟ 1 6 δομή του Δικαίου και τέλος η δομή της νομικής δογματικής που εξετάζει τα ζητήμα- τα αυτά. Ερωτάται κανείς: αν το ζήτημα της αξιοποίησης γενετικού υλικού είναι όχι μόνο εμπειρικά αλλά και κανονιστικά πολύπλοκο, με ποιο εννοιολογικό και μεθοδο- λογικό εργαλείο θα πρέπει να προσεγγίσουμε τα ζητήματα αυτά; Η συνήθης απάντη- ση («μέσω ερμηνείας») πρακτικά είναι κενή περιεχομένου ενώ και η ακαδημαϊκή απά- ντηση («μέσω της δογματικής») δημιουργεί τουλάχιστον όσα προβλήματα επιλύει. Για ποιο λόγο άραγε; Στην επίμονη και επίπονη ερώτηση για την δομή και το περιεχόμενο της νομικής δογ- ματικής ως αφηρημένης ένοιας και όχι ως ειδικής έκφανσης (π.χ. η δογματική του τεκ- μηρίου αθωότητας 7 ), δηλ. για τον πυρήνα της νομικής επιστήμης και αντικείμενο της θεωρίας δικαίου, θα μπορούσε να δώσει κανείς την εξής απάντηση: Μάλλον κανείς δεν γνωρίζει με τί ακριβώς ασχολείται η θεωρία δικαίου, είναι ένας τομέας χωρίς αντικείμε- νο. 8 Παρόμοια θα ήταν κι η (υποθετική) απάντηση για το ερευνητικό αντικείμενο της νομικής μεθοδολογίας: δεν έχουμε ακόμη αποσαφηνίσει τί και πώς ακριβώς πράττου- με, όταν ασχολούμαστε με την (ποινική) δογματική. Η έννοια της τελευταίας είναι κάθε άλλο παρά αποσαφηνισμένη. 9 Η παραδοσιακή προσέγγιση στο ως άνω ερώτημα καταλήγει ενίοτε σε κυκλικότητα, καθώς, όπως πολυ συχνά τονίζεται ήδη με τις πρώτες πανεπιστημιακές παραδόσεις, η νομική επιστήμη (δήθεν) απλώς καταπιάνεται με την ερμηνεία των νόμων. 10 Μια μελέ- τηωστόσο, που στοχεύει στη δομική ανάλυση της δογματικής τους δικαίου απόδειξης και πραγματογνωμοσύνης, θα πρέπει να λάβει αποστάσεις από μια τέτοια αδιέξοδη – αν όχι κυκλική, η σε κάθε περίπτωση αυτοαναφορική – συλλογιστική. Ανεπίτρεπτο θα ήταν επίσης να αρκεστούμε στη δημοφιλή στον νομικό χώρο προσέγγιση, η οποία απλώς θα παρέπεμπε σε υποδείγματα δικογράφων στο πλαίσιο μιας «θεολογίας της γραφειοκρατίας». Η δυσκολία ορισμού του ακριβούς περιεχομένου της δογματικής (του δικαίου απόδει- ξης), μπορεί, ωστόσο, να έχει ολέθρια αποτελέσματα. Ένα πεδίο χωρίς σαφή μεθοδο- λογία, καταλήγει να απεμπωλεί την επιστημονικότητά του, καθώς δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον προσδιορισμό «επιστημονικό», με όποιες θεσμικές, πρακτικές και οικονομικές συνέπειες έχει αυτό. Το να εξισώνουμε την επιστημονικότητα είτε με την ορθή χρήση παραπομπων 11 είτε με την απλή επίκληση των περίφημων (4+2) ερμη- 7. Βλ. Κώτσογλου (2019a), Kotsoglou (2014a), Kotsoglou (2015a). 8. Βλ. και Stegmüller (1985), σελ. 1, με αφορμή την συζήτηση για την φιλοσοφία των επιστημών. 9. Έτσι και ο Alexy (1983), σελ. 307. 10. Βλ. και E. v.Savigny (1976), σελ. 7–13, J. Benedict (2011), σελ. 1083, για μια κριτική αντιμετώπιση του ίδιου ζητήματος. 11. Βλ. και Benedict (2011), σελ. 1074.