Η ΧΡΗΣΗ DNA ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ

Γενικές Αρχές Νομικής Δογματικής  9 στήματος δικαιοσύνης θα έμοιαζε με ανατροφοδούμενο βρόγχο ή αυτοεκπληρούμε- νη προφητεία. Οι δικαστές θα έπρατταν όχι αυτό που έκριναν ορθό για την ατομική πε- ρίπτωση με βάση νομικούς κανόνες συστηματοποίησης του Δικαίου, αλλά αυτό που θα προέτασσαν εμπειρικά μοντέλα της Ψυχολογίας, Κοινωνιολογίας, ή κυρίως της Οι- κονομικής Θεωρίας (βλ. Law & Economy). Θα γινόμασταν τότε μάρτυρες της χονδρι- κής αντικατάστασης κανονιστικών μοντέλων που συστηματοποιούν νομικούς κανό- νες με εμπειρικά μοντέλα και τις αξίες που αυτά ενσωματώνουν. 22 Για χάρη της ασφάλειας δικαίου θα μεταλλασόταν δηλαδή η Νομική Επιστήμη σε Ψυ- χολογία Δικαίου. Συνεπώς, ούτε η (στρεβλή) εικόνα μιας αυτόματης/μηχανιστικής υπαγωγής αλλά ούτε και η εικόνα ενός ανέλεγκτου δικαστή μπορούν να εξαντλήσουν την χρήση του όρου δογματική, ήτοι την δημιουργία, εξέλιξη, μετατροπή, και ενδεχο- μένως απόρριψη, αλλά πάντως αντιπαράθεση με ένα ακριβές/αναλυτικό λεξιλόγιο το οποίο εξειδικεύει νομικούς όρους προσφέροντάς μας εννοιολογικά εργαλεία για να αναδομήσουμε την κοινωνική πραγματικότητα. Για να κατανοήσουμε καλύτερα την δομή της δογματικής αλλά και την ενότητα της έν- νομης τάξης, μπορούμε απλά να σκεφτούμε το κλασικό παράδειγμα της διάταξης για την ανθρωποκτονία. Εκτός του πλαισίου του φροντιστηρίου στο 1ο εξάμηνο σπου- δών, η αποκλειστική ενασχόληση με την μεμονωμένη διάταξη δικαίου (άρ. 299 ΠΚ) δεν θα μάς οδηγούσε πουθενά. Ο εφαρμοστής του δικαίου δεν καλείται απλώς να κα- τανοήσει το περιεχόμενο της συγκεκριμένης διάταξης, αλλά το σύνολο ή μάλλον με- γάλα τμήματα της έννομης τάξης, όπως το γενικό και ειδικό μέρος του ποινικού δικαί- ου, την ποινική δικονομία, το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, το δίκαιο εκτέλεσης ποινών κτλ. Καλείται επίσης να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο η νομολογία προσεγγίζει τα εν λόγω ζητήματα αλλά και τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων στις οποίες ενυπάρχει αυτή. Αυτό σημαίνει ότι κάθε συστηματικά ορώμενη διάταξη δικαίου ενέχει και προϋ- ποθέτει το σύνολο της έννομης τάξης με τον ίδιο τρόπο που μια απλή μαθηματική εξί- σωση, π.χ. Ε=mc 2 , επικυρώνεται από, και βασίζεται σε ευρεία τμήματα των μαθηματι- κών και φυσικών γνώσεων. Αυτό ακριβώς το φαινόμενο περιέγραψε ο Wittgenstein με τον εξής τρόπο 22. Η εισαγωγή του θεσμού των διαπραγματεύσεων στην ποινική δίκη αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αντικατάστασης της νομικής δογματικής μέσω της λεγόμενης Οικονομικής Θεωρίας του Δικαίου (ΟΘΔ), η οποία έχει φυσικά άλλες στοχεύσεις και κριτήρια από αυτές μιας θεωρίας που συστηματοποιεί νομικές αρχές και διατάξεις. Βλ. π.χ. Μυλωνόπουλου (2013) για τα όποια επιχειρή- ματα υπέρ της ΟΘΔ. Για μια κριτική προσέγγιση του ίδιου θέματος βλ. Κώτσογλου (2017). Εν συ- ντομία, η Οικονομική Ανάλυση του Δικαίου δεν αξιώνει απλώς την ενσωμάτωση οικονομικών αξι- ών στο εκάστοτε σύστημα Δικαίου αλλά αντιμετωπίζει το τελευταίο με τρόπο κανονιστικό. Για τον ίδιο λόγο εγείρεται το αίτημα να μετονομαστεί το πεδίο αυτό σε Οικονομική Θεωρία του Δικαίου (ΟΘΔ), καθώς ζητούμενο δεν είναι η μελέτη του Δικαίου από οικονομική σκοπιά, δηλαδή η πραγμά- τωση της κοινωνικής ειρήνευσης με τους όρους και τις προϋποθέσεις του εκάστοτε νομικού συστή- ματος, αλλά η ανάπτυξη της οικονομίας με όρους της ίδιας της οικονομίας και όχι του Δικαίου. Με άλλα λόγια: ΗΟΘΔ παραβιάζει την αυτοδυναμία του Δικαίουως λειτουργικά κλειστού συστήματος.