ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

3 Εισαγωγικές παρατηρήσεις φαινόμενο, αφενός μεν, ο νομικός να βρίσκεται σε πραγματική αμηχανία κατά την επαφή του με τον ιατρό, «πολιορκούμενος» από άγνωστους γι’ αυτόν ια- τρικούς όρους και έννοιες, αφετέρου δε, ο ιατρός, μη γνωρίζοντας εκείνο που είναι νομικά σημαντικό, να μην μπορεί να συνδράμει αποτελεσματικά στο έργο τους ούτε τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αλλά ούτε και τον ίδιο το δικαστή. Η πραγματογνωμοσύνη που αναλαμβάνει το ρόλο του συνδετικού κρίκου μεταξύ των δύο πλευρών για να γεφυρώσει το «χάσμα» που τις χωρίζει, αποδεικνύ- εται τις περισσότερες φορές αναποτελεσματική να βοηθήσει το δικαστή ώστε αυτός να σχηματίσει ορθή δικανική πεποίθηση. Εξάλλου, πέραν της πραγματο- γνωμοσύνης, που είναι απαραίτητη στις ποινικές δίκες σχετικά με την ιατρική ευθύνη, σημαντικό ρόλο σε αυτές έχει και η εμφάνιση των λεγόμενων «μαρτύ- ρων με ειδικές γνώσεις», (ά. 203 ΚΠΔ) 2 των οποίων η συμβολή στη διακρίβω- ση της ουσιαστικής αλήθειας είναι μάλλον αμφίβολη. Παρά τη συμβολή της νομικής επιστήμης στην οριοθέτηση της ιατρικής (ποι- νικής) ευθύνης και παρά τη συμβολή της στην ενδυνάμωση της θέσης του ασθε- νούς, δεν παύει ωστόσο ο ιατρός να μένει ο μόνος και μέγας κριτής απέναντι στην αρρώστια. Μπροστά στα μεγάλα προβλήματα που θέτει η αρρώστια στον ιατρό δεν είναι μόνο η γνώση ούτε η τεχνολογία ούτε η εμπειρία του ιατρού ικανές να δώσουν πλήρεις ή, έστω, ικανοποιητικές απαντήσεις. Στις εξαιρε- τικές αυτές περιπτώσεις ο ιατρός, κάθε ιατρός, είναι μόνος με τον όρκο του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει επιστροφή στο παλιό, καλό «πατερναλιστικό πρότυ- πο» του Ιπποκρατείου όρκου. Σημαίνει αντίθετα ότι οι βασικές αρχές που προ- κύπτουν από τον όρκο αυτό παραμένουν εσαεί γνώμονας για τη σύννομη συ- μπεριφορά των ιατρών. 2. Ή όπως ορθά τους χαρακτηρίζει ο Ανδρουλάκης, Νικόλαος , Θεμελιώδεις έννοιες της Ποινι- κής Δίκης, 4η έκδοση, Αθήνα, 2020, σελ. 340, λημ. 593, ως «πραγματογνώμονες μάρτυρες». Επίσης βλ. του ιδίου, «Κατατεθειμένα γεγονότα» και «προσωπικαί κρίσεις» κατ΄άρθρον 223 § 1 ΚΠΔ, σε: ΠΟΙΝΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ, 1972, σελ. 351 και ειδικότερα υποσ. 31. Η πρόβλεψη της συ- γκεκριμένης κατηγορίας μαρτύρων στον ΚΠΔ είναι όμως προβληματική, όπως ήδη εύστοχα έχει επισημανθεί από τον Καρρά, Αργύριο , Ποινικό Δικονομικό Δίκαιο, 6η έκδοση, Αθήνα, 2019, σελ. 441, ο οποίος χαρακτηριστικά αναφέρει ότι με τη χρησιμοποίησή τους «...νοθεύ- εται η μαρτυρική απόδειξη με την εξέταση ως μαρτύρων προσώπων - τα οποία στην πραγμα- τικότητα δεν είναι μάρτυρες (η υπογράμμιση δική μου) - και έτσι με τον μανδύα αυτό χρησι- μοποιούνται στη δίκη από τους διαδίκους τεχνικοί τους σύμβουλοι με καταστρατήγηση των σχετικών διατάξεων των άρθρων 204-208... Δηλαδή ένας διάδικος, που διαθέτει οικονομι- κή ευρωστία, μπορεί με το τέχνασμα της «μαρτυροποίησης» να καλέσει και να εξετάσει με- γάλο αριθμό ειδικών και έτσι να επηρεάσει - όπως είναι εύλογο - σε μεγαλύτερο βαθμό το δικαστήριο υπέρ των απόψεών του με προφανή βέβαια κίνδυνο παραπλάνησης της ορθής απονομής της δικαιοσύνης... » (η υπογράμμιση δική μου). Με τον όρο «πραγματογνώμονες - μάρτυρες» συμφωνεί και ο Κωνσταντινίδης, Άγγελος , Ποινικό Δικονομικό Δίκαιο, Βασικές έννοιες, Αθήνα - Θεσσαλονίκη, 2020, σελ. 221.