ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

10 Γενικές έννοιες αναφέρεται ως ο ιδρυτής της ανατομικής και θεμελιωτής της συγκριτικής ανα- τομίας. Υπολογίζεται ότι συνέγραψε συνολικά περί τις πεντακόσιες (!) μελέ- τες και μονογραφίες για την ιατρική, φιλοσοφία και ηθική, διότι πίστευε ότι ο άριστος γιατρός είναι και φιλόσοφος. Από τις διατριβές του αυτές διασώθηκαν περίπου εκατόν πενήντα 22 , οι περισσότερες σε λατινικές, εβραϊκές και αραβι- κές μεταφράσεις. Το έργο του επηρέασε την ιατρική όχι μόνον της βυζαντινής περιόδου, αλλά επεκράτησε στην Ευρώπη 23 μέχρι και τον 16ο αιώνα. Ο Γαληνός θεωρούσε την ιατρική ως τέχνη 24 και συγκεκριμένα ως σύστημα προσαρμοσμένων γνώσεων με σκοπό τη θεραπεία και σωτηρία των ανθρώπων . Το σχετικό σύστημα, που βασίστηκε στο συγγραφικό έργο του, ονομάστηκε « Γαληνισμός » 25 . Ο Γαληνός είχε επισημάνει τη σημασία του ιατρικού σφάλμα- τος, όχι μόνον σε σχέση με την απόδοση ποινικών ευθυνών στον υπεύθυνο (σε αυτόν που φροντίζει συγκεκριμένο ασθενή) ιατρό 26 , αλλά και τις επιπτώσεις του σε σχέση με την εν γένει επαγγελματική φήμη του ιατρού, επίπτωση που έκτοτε παρατηρείται ακόμα και σε περιπτώσεις απόδοσης στον ιατρό ποινικής ευθύνης για ανθρωποκτονία ή σωματική βλάβη εξ αμελείας 27 . Ο Σωρανός ο Εφέσιος , όπως αναφέρεται στη Σούδα (ή Σουΐδα) 28 , έζησε το πρώτο μισό του 2ου μ.Χ. αιώνα και άσκησε την ιατρική στη Ρώμη και την Αλε- 22. Πολλοί μελετητές του έργου του Γαληνού αμφισβητούν την γνησιότητα αρκετών από αυτά. Βλ. ενδεικτικά σε: Γεωργακόπουλος, Κωνσταντίνος , Αρχαίοι έλληνες ιατροί, 1998. 23. Το σύστημα τα Ιατρικής που ανέπτυξε αποτέλεσε στον Μεσαίωνα τη βάση και της αραβι- κής ιατρικής. 24. Όπως επισημαίνεται από την Χαβιαρά-Καραχάλιου, ό.π., « ….Κατά τον ίδιο είναι τέχνη άκρως δυσχερής και απαιτεί αγχίνοια, μνήμη και φιλοπονία. » (Οι υπογραμμίσεις δικές μου). 25. Βλ. σχετικά: Krug, Antje, Αρχαία Ιατρική, επιστημονική και θρησκευτική ιατρική στην αρ- χαιότητα, 1997. 26. Το οποίο, όμως, και στην ελληνορωμαϊκή περίοδο ήταν δύσκολο να αποδειχθεί, όπως συ- χνά συμβαίνει και σήμερα. Πρβλ. υποσ. 20. 27. Συγκεκριμένα αναφέρει την παρακάτω περίπτωση: Νέος ιατρός εκπαιδευμένος στη ιατρι- κή σχολή της Αλεξάνδρειας προσπάθησε - ανεπιτυχώς - να θεραπεύσει κάποια γυναίκα από στείρωση. Μετά την αποτυχία του αναγκάστηκε να γίνει περιοδευτής ιατρός εγκαταλείπο- ντας την πόλη στην οποία ζούσε και εργαζόταν, αλλά η φήμη για το λάθος του τον ακολου- θούσε παρά τις καλές του ιατρικές επιδόσεις. Βλ. Γολεμάτη , ό.π. 28. Η Σούδα (ή Σουΐδα ) θεωρείται μια από τις σημαντικότερες εγκυκλοπαίδειες - λεξικά του 10ου μ.Χ. αιώνα. Εκδόθηκε επανειλημμένα με σχόλια, βλ. ενδεικτικά γι’ αυτήν: Adler, Ada , Suidae Lexicon, 1928 - 138, Gaisford, Thomas , Suidae Lexicon, 1834, Bekkeri, Immanuelis , Suidae Lexicon, 1854. Κατ’ αυτήν υπήρχαν δύο Εφέσιοι ιατροί με το ίδιο όνομα. Ο πρώτος έζησε μεταξύ του 98 μ.Χ. - 138 μ.Χ., ζούσε στη Ρώμη και είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Ο δεύτερος ήταν μεταγενέστερος και ήταν εκείνος που θεωρήθηκε ο πατέρας της γυναικολο- γίας με το προαναφερόμενο σύγγραμμα. Πάντως από τους ειδικότερους συγγραφείς θεω- ρείται ότι πρόκειται για ένα και το αυτό πρόσωπο. Βλ. σχετικά Brooten, Bernadette , Love Between Women - Early Christian Responses to Female Homoeroticism, 1996, σελ. 145, υποσ. 5, Andorlini, Isabella , Riconsideratione di PS II 117: Sorani Gynaecia, σελ. 41, υποσ.