Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

10 Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ δυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου και των δύο Υπερδυνάμεων ειδικότερα, που επιδίδο- νταν στην εξερεύνηση αβυσσαλέων βαθών, καθώς και στον σχεδιασμό υποθαλάσσι- ων εγκαταστάσεων και βάσεων για την εκτόξευση πυραύλων. Η μεγάλη εξάλλου ζήτη- ση σε ενεργειακούς πόρους προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ακμάζουσα βιομηχανία αλλά και οι νέες συνθήκες ζωής και οι ανέσεις που η τεχνολογική πρόοδος προσέφε- ρε, επαύξησε με τη σειρά της τη ναυσιπλοΐα σε σχέση με τη μεταφορά του πετρελαί- ου και συνακόλουθα τις δυνητικές πηγές μόλυνσης των θαλασσών. Συν τω χρόνω η μόλυνση επιτείνονταν από την ανεπαρκή έως και ανύπαρκτη διαχείριση και αποβο- λή των απορριμμάτων στη θάλασσα και προκαλούσε πρόσθετες αντιδράσεις και αντι- δικίες μεταξύ των ενδιαφερομένων κρατών, που λόγω των συνεπειών διαρκώς γίνο- νταν περισσότερα. Απέναντι στο υπόβαθρο αυτό αρχικά επιχειρήθηκε μέσω μιας Δεύτερης Διάσκεψης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, το 1960, στην οποία συμμετείχαν 40 Κράτη, να υπάρξει πε- ραιτέρω επεξεργασία και κωδικοποίηση του Δικαίου της Θάλασσας, με τη ρύθμιση θε- μάτων κορυφαίου ενδιαφέροντος, χωρίς ωστόσο να υπάρξει επιτυχής έκβαση. Θρυ- αλλίδα στην αντιμετώπιση της στάσιμης κατάστασης που σχετικά διαμορφώθηκε, αποτέλεσε η ομιλία του Πρεσβευτή της Μάλτας, την 1η Νοεμβρίου 1967 στον ΟΗΕ, με την οποία έκανε έκκληση στα κράτη να αναλογιστούν τις συνέπειες από την αδράνειά τους στη διαχείριση της κρίσης και των επερχόμενων συγκρούσεων, που θα ήταν κα- ταστροφικές για τους Ωκεανούς και τον ρόλο τους ως λίκνου για την ανθρώπινη επι- βίωση και προοπτική. Η παρέμβαση τουΜαλτέζου πρέσβη είχε ως συνέχεια την ενερ- γοποίηση των διαδικασιών για τη σύγκληση μιας τρίτης Διεθνούς Διάσκεψης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, η οποία ξεκίνησε τις εργασίες της στη Νέα Υόρκη το 1973. Αξιοποιώντας τα διδάγματα και την εμπειρία των προηγουμένων δύο Διασκέψεων, όπως πρόδηλα και τα συμπεράσματα για τα θέματα και τις πρακτικές που θα ναρκο- θετούσαν την εξέλιξή της, επιλέχθηκε να ακολουθηθεί η συναινετική προσέγγιση και προώθηση των θεμάτων και όχι η διαρκής θέση σε ψηφοφορία των ζητημάτων, που καλούνταν να ρυθμίσει η Διάσκεψη. Θεωρήθηκε πως η επιλογή των συνεχών ψηφο- φοριών θα δημιουργούσε ομαδοποιήσεις με στόχευση τη συντεταγμένη προώθηση επιδιώξεων και τη στοχευμένη επικράτηση, που με τη σειρά της θα προκαλούσε αντι- συσπείρωση και δυσχέρειες, αν όχι ανυπέρβλητα κωλύματα στη λήψη αποφάσεων. Ο αριθμός των κρατών που συμμετείχαν στις εργασίες της Διάσκεψης, ξεπέρασε τα 160 και κατέληξε στην υπογραφή της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982. Η Συνθήκη αυτή αποτελεί οιονεί και τον Καταστατικό Χάρτη που διέπει το καθεστώς των Ωκεανών και εξειδικεύει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των κρατών στην άσκηση των θαλάσσιων δραστηριοτήτων τους και στα Διεθνή Ύδατα και τους Ωκεανούς. Πα- ράλληλα αποτυπώνει το εύρος και το περιεχόμενο των θαλασσίων ζωνών, τα κυριαρ- χικά δικαιώματα και την ενάσκηση της κυριαρχίας και των δικαιωμάτων των κρατών σε αυτές και θεσπίζει τα Όργανα και τους μηχανισμούς επίλυσης των διαφορών που ανακύπτουν. Επιπρόσθετα ρητά προβλέπεται από τη Συνθήκη ότι δεν αναγνωρίζε-