ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΚΗ

Το πρόβλημα του παραδεκτού στη διοικητική δίκη 5 Τέλος, η συγκρότηση μιας συνεπούς ερμηνευτικής για το παραδεκτό, είναι ικανή να προλαμβάνει και καλύπτει ζητήματα ασάφειας των δικονομικών κανόνων, αποσοβώντας ερμηνευτικές διχογνωμίες. Η συναγωγή ή συγκρό- τηση συστηματικών μετα- κανόνων για την ερμηνεία του παραδεκτού θα μπορούσε επίσης να μειώσει την έκταση της αντιπαραγωγικής αυτοαναφο- ρικότητας που χαρακτηρίζει τη διοικητική δικαιοσύνη, μάλλον αυξημένα, ως κλάδο. Ενδεχομένως η δημιουργία μιας «μεγάλης αφήγησης» 10 για το παραδεκτό να αποδειχθεί ανέφικτη ή απρόσφορη. Ακόμα όμως και από ένα πρώτο, φύσει ανολοκλήρωτο ή ημιτελές εγχείρημα μεταφήγησης όπως το παρόν, είναι δυ- νατόν να εξαχθούν ωφέλιμα συμπεράσματα. Γ. Οδικός χάρτης της μελέτης Η μελέτη αναπτύσσεται σε πέντε κεφάλαια. Σε μια πρώτη προσέγγιση (κε- φάλαιο Ι), η πρόσβαση στη διοικητική δικαιοσύνη εξετάζεται ως συνταγμα- τικό πρόβλημα. Με εργαλείο τη γενική θεωρία των θεμελιωδών δικαιωμά- των, οι περιορισμοί του δικαιώματος δικαστικής προστασίας υποβάλλονται σε έλεγχο τριών σταδίων με βάση την αρχή της αναλογικότητας, από τον οποίο συνάγονται γενικότεροι κανόνες οι οποίοι οφείλουν να τους διέπουν (υπό Α). Στη συνέχεια διερευνάται ο κυμαινόμενος πήχης του παραδεκτού στην εγχώρια διοικητική δίκη, εγχείρημα που καταλήγει στην αδρομερή απο- τύπωση ενός χάρτη προσβασιμότητας στο δικαστή (υπό Β). Τα εμπόδια για την πρόσβαση στη δικαιοσύνη συστηματοποιούνται αφενός σε διαδικαστι- κές διατυπώσεις, συνδεόμενες με επιμέρους λειτουργικούς σκοπούς και αφετέρου σε οικονομικά βάρη. Περαιτέρω, αναδεικνύεται η διακύμανση του πήχη με βάση το είδος της διαφοράς, αλλά και η κλιμάκωσή του κατά την άσκηση ενδίκων μέσων. 10.  Ως γνωστόν, η μεταμοντέρνα σκέψη δυσπιστεί, απέναντι στις γενικευτι- κές/«ολιστικές» θεωρίες που φιλοδοξούν να ερμηνεύσουν την εμπειρία της Γνώσης με το σκεπτικό ότι λειτουργούν ως σύστημα νομιμοποίησης εξουσιαστικών σχέσε- ων. Όχι απολύτως άδικα τέτοιου τύπου ερμηνευτικά συστήματα στιγματίστηκαν ως «Μεγάλες Αφηγήσεις» που επιχειρούν να καλύψουν τις αντιφάσεις και τις αστάθειες που είναι έμφυτες σε κάθε κοινωνική οργάνωση και θεσμό. Αντίθετα, οι αποσπασμα- τικές “μικρο-αφηγήσεις” συνδέονται με καταστάσεις προσωρινές, πιθανές και παρο- δικές, μη έχοντας καμία αξίωση στην καθολικότητα ή στη σταθερότητα. Βλ. συναφώς J.-Fr. Lyotard, Η μεταμοντέρνα κατάσταση, Γνώση, Αθήνα, 2008, όπου επισημαίνεται ότι ο Μεταμοντερνισμός αρνείται τα συμπαγή και μεγαλεπήβολα ερμηνευτικά συστήμα- τα επειδή πιστεύει ότι τα συστήματα αυτά αντί να προσφέρουν μιαν αξιόπιστη ερμη- νεία των πραγμάτων νομιμοποιούν επιλεκτικά αξίες και προτάγματα πίσω από τα ο- ποία λανθάνουν συγκεκριμένες εξουσιαστικές δομές.