ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
8 ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ και ποσοτικής πολυπλοκότητας…Η ελληνική τουριστική νομοθεσία είναι πολλά πράγματα συγχρόνως, αρκετά από τα οποία, ως χαρακτηρισμοί, αντιφάσκουν… προστατευτική (του- ριστική νομοθεσία) ορισμένες φορές και υπερβολικά, αναδεικνύοντας τον έντονα ρυθμι- στικό ρόλο του κράτους που όταν παραβιαζόταν είχε προνοήσει ώστε να έχει οδό διαφυ- γής υιοθετώντας την αρχή της ανεκτικότητας…». Ο καθηγητής της Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. Κουτσουράδης 12 επισημαίνει ότι «η νομοθε- τική παραγωγή στο πεδίο του τουρισμού έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις…, το νομικό περιβάλλον, στο οποίο κινείται η εγχώρια τουριστική βιομηχανία, είναι εν πολλοίς απαρ- χαιωμένο και διάσπαρτο σε διάφορα νομοθετήματα, απροσδιόριστου αριθμού, που αρχί- ζουν από τη δεκαετία του 1920 και θεωρητικά εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι σήμερα» και συνεχίζοντας επισημαίνει ότι είναι επιβεβλημένη η νομοθετική αναδιοργάνωση που κι- νείται σε δύο παράλληλους άξονες, αυτόν της κωδικοποίησης και αποκάθαρσης της ισχύ- ουσας τουριστικής νομοθεσίας και αυτόν του εκσυγχρονισμού της. Ο καθηγητής της Νο- μικής Σχολής του Α.Π.Θ. Ψυχομάνης 13 αναφέρει: «Η πληθώρα των νομοθετημάτων, που ως αντικείμενο έχουν, αφενός μεν τη σύσταση, λειτουργία και επόπτευση επιχειρήσεων, οι οποίες παρέχουν προϊόντα και υπηρεσίες σε πελάτες, που μεταβαίνουν προσωρινά σε τόπο διαφορετικό εκείνου της διαμονής και εργασίας τους, χωρίς να αποσκοπούν στην άσκηση αμειβόμενης δραστηριότητας στον τόπο αυτό, αφετέρου δε τις σχέσεις που δημι- ουργούν οι επιχειρήσεις αυτές μεταξύ τους και με τους πελάτες τους, δημιουργεί προφα- νώς ένα ειδικό σύνολο κανόνων δικαίου, το οποίο, αν και δεν μπορεί να αναχθεί σε αυ- τοτελές σύστημα, μπορεί ευχερώς να ονομασθεί τουριστικό από τον όρο που κυριαρχεί στις ρυθμίσεις του». Από το συγγραφικό έργο των ανωτέρω έγκριτων νομικών επιστημόνων, αλλά και από τα κείμενα άλλων συγγραφέων 14 διατυπώνεται εμφανώς η τάση διαμόρφωσης τουριστι- κού δικαίου και μάλιστα αναλογικά με την κλασική διάκριση του δικαίου σε δημόσιο και ιδιωτικό. Φρονώ ότι έχουν ωριμάσει οι νομικές συνθήκες ώστε να γίνεται λόγος για δημό- σιο τουριστικό δίκαιο και για ιδιωτικό τουριστικό δίκαιο. Το δημόσιο τουριστικό δίκαιο αναφέρεται στην οργάνωση και λειτουργία των δημοσίων φορέων τουρισμού καθώς και στις σχέσεις εποπτείας που ασκούν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις κάθε μορφής τουριστικής δραστηριότητας. Το ιδιωτικό τουριστικό δίκαιο αναφέρεται στις σχέσεις που αναπτύσσο- νται μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων σε κάθε τουριστική επιχείρηση, στις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των διαφόρων τουριστικών επιχειρήσεων προκειμένου να προ- σφερθεί η τουριστική υπηρεσία στους χρήστες-καταναλωτές αυτής, καθώς στις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τουριστικών επιχειρήσεων και τουριστών-καταναλωτών. Ένας 12. Κουτσουράδης, Αχ (2005). «Κωδικοποίηση και εκσυγχρονισμός της τουριστικής νομοθεσίας», σελ. 75-79 στο Αχ. Κουτσουράδης, Αχ. – Χριστίδου Α. (επιμ.) Δίκαιο και Τουριστική Πολιτική , εκδ. Αντ. Σάκκουλας, Αθήνα, σελ. 75-76. 13. Ψυχομάνης, Σπ. (2003). Τουριστικό Δίκαιο , εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, σελ. 6. 14. Τσετσέκος, Φ. (1976). Το Δίκαιο του Τουρισμού , Αθήνα. Κουτρουμπής, Ν. (1980). Τουρισμός. Γενικές αρχές, οργάνωση, νομοθεσία , Αθήνα.
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy NDg3NjE=