ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΣΥΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΠΡΑΞΙΑ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΚΑΝ 1215/2012

1 § 1. Εισαγωγικές παρατηρήσεις Με τη Σύμβαση των Βρυξελλών (εφεξής ΣυμΒρ) της 27.9.1968 για τη διεθνή δικαιοδοσία και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις επιχειρήθηκε μια ενο- ποίηση στο δίκαιο των τότε κρατών μελών της ΕΟΚ των διατάξεων αναφορικά με βασι- κά θέματα διεθνούς δικονομικού δικαίου 1 σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις 2 . Η επιτά- χυνση της πορείας προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν άφησε ανεπηρέαστη τη ρύθμιση κρίσιμων ζητημάτων δικονομικού διεθνούς δικαίου, όπως είναι τα θέματα διεθνούς δι- καιοδοσίας. Η Συνθήκη τουΆμστερνταμ με έναρξη ισχύος από τον Μάϊο του 1999 υπή- γαγε τα θέματα που ανάγονται στη δικαστική συνεργασία 3 σε αστικές και εμπορικές υπο- θέσεις στον πρώτο κοινοτικό πυλώνα (τίτλος ΙV ΣυνθΕΚ) 4 . Τούτο είχε ως αποτέλεσμα η ρύθμιση των θεμάτων αυτών να μην γίνεται πλέον στο πλαίσιο της διακρατικής-διακυ- βερνητικής συνεργασίας, ήτοι μέσω του εργαλείου των διεθνών συμβάσεων, αλλά με πράξεις του δευτερογενούς ενωσιακού δικαίου. Ειδικότερα, αναφορικά με τη διεθνή δι- καιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υπο- θέσεις, εκδόθηκε από το Συμβούλιο ο Κανονισμός 44/2001 της 22ας Δεκεμβρίου 2000 «για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις» 5 που άρχισε να ισχύει από την 01.03.2002 6 . Δεδομένου ότι ο Κανονισμός 44/2001 7 υπήρξε διάδοχος της ΣυμΒρ χωρίς όμως να ει- σφέρει ριζικά διαφορετικές λύσεις στην ΣυμΒρ, για τον λόγο αυτό έχει καθιερωθεί με την 1. Βλ. Αρβανιτάκη/Βασιλακάκη/Βασιλακάκη , Κανονισμός (ΕΕ) 1215/2012- Κανονισμός Βρυξέλλες Ια, 2020, Εισαγωγικές Παρατηρήσεις, αρ. 6. 2. Στην εσωτερική έννομη τάξη η ΣυμΒρ αποτέλεσε από την κύρωσή της και εφεξής εσωτερικό κανόνα δικαίου και νομολογιακά χαρακτηρίστηκε πράξη με «υπερνομοθετική ή αυξημένη τυπική ισχύ, βλ. Νίκα/Σαχπεκίδου , Ευρωπαϊκή Πολιτική Δικονομία. Ερμηνεία κατ΄άρθρον του Κανονισμού Βρυξέλλες Ια (1215/2012), για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, 2016, σ. 4, με παραπομπές ενδεικτικά στην ΟλΑΠ 2/1999, ΕλλΔνη 1999, 271· ΑΠ 1527/2013, ΧρΙΔ 2014, 281. 3. Με τον τρόπο αυτό η δικαστική συνεργασία συνδέθηκε με τον « Χώρο Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαι- οσύνης », (εφεξής ΧΕΑΔ), έτσι Νίκας/Σαχπεκίδου , Ευρωπαϊκή Πολιτική Δικονομία, ο.π., σ. 7. 4. Βλ. Hess , Die Europäisierung des internationalen Zivilprozessrechts durch den Amsterdamer Vertrag- Chancen und Gefahren, NJW 2000, 23 επ. 5. Βλ. Άνθιμο , Η πρόταση κανονισμού για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση απο- φάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, Δ 2000, 567. 6. Βλ. Μακρίδου , Ο καθορισμός της διεθνούς δικαιοδοσίας επί υποθέσεων εταιριών και νομικών προσώπων, Κανονισμός «Βρυξέλλες Ι (44/2001)», Δ 2003, 261. 7. Τοπεδίο εφαρμογής τουΚανΒρΙ επεκτάθηκε στα νέα κράτημέλη (Μάλτα, Κύπρο, Πολωνία,Τσεχία, Σλο- βακία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Εσθονία, Λεττονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Βουλγαρία και Κροατία), βλ. Αρ- βανιτάκη/Βασιλακάκη/Βασιλακάκη , Κανονισμός (ΕΕ) 1215/2012, ο.π., Εισαγωγικές Παρατηρήσεις, αρ. 9.