ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ

Το κυπριακό δίκαιο της επιείκειας 2 first depended to a large degree upon the Chancellor’s personal ideas of right and wrong; thus Selden, in the mid-seventeenth century, observed that equity varied according to the conscience of the individual Chancellor, in the same way as if the standard measure were a Chancellor’s foot. This state of affairs began to be less true in the later seventeenth century, as the principles of equity began to become more fixed. Cases in the Chancery began to be reported around the middle of the century and were increasingly cited, relied on, and followed in subsequent cases. The Chancellors began to say that although they had a discretion, it should be exercised not according to conscience, but in accordance with precedent. Lawyers rather than ecclesiastics became appointed Chancellors, the last of the non-legal Chancellors being Lord Shaftesbury, who held office during 1672-3. With his successor, Lord Nottingham (1673-82), often called the ‘father of modern equity’, the development of a settled system of equity really began, to be continued under succeeding Chancellors – notably, Lord Hardwicke (1736-56) – and completed in the early nineteenth century by Lord Eldon (1801-06 and 1807–27). The result of their work was to transform equity into a system of law almost as fixed and rigid as the rules of the common law. Accordingly, Lord Eldon could observe: Nothing would inflict on me greater pain, in quitting this place, than the recollection that I had done anything to justify the reproach that the equity of the court varies like the Chancellor’s foot, and it has since been bluntly stated that ‘This Court is not a Court of conscience’. By the early nineteenth century, equity had become simply that art of the law enforced in the Court of Chancery” Το δίκαιο, είτε το κοινοδίκαιο είτε το δίκαιο της επιείκειας δεν είναι στατικό. Σε συγκεκριμένες υποθέσεις ερμηνεύεται και εφαρμόζεται εξελικτικά πάντοτε με στόχευση την απόδοση δικαιοσύνης. Όμως, σήμερα, το δίκαιο της επιείκειας έχει λάβει τη σάρκα και οστά του και δεν είναι δυνατό πλέον όπως στα αρχικά του στάδια να «δημιουργηθεί» εκ νέου. Σήμερα, εφαρμόζεται και ερμηνεύεται, εξελίσσεται με τη νομολογία. Δεν δημιουργείται πλέον. Στην Αγγλία με νομοθε- τική ρύθμιση, Judicature Acts 1873 και 1875 επήλθε η σύζευξη του δικαίου της επιείκειας με το κοινό δίκαιο όσον αφορά την εφαρμογή του από τα δικαστή- ρια. Διατήρησε όμως πάντοτε την ιστορική και ουσιαστική αυτοτέλεια του. Η σύζευξη έγινε μόνο σε σχέση με τη διαχείριση του από τα δικαστήρια στην Αγ- γλία. Έτσι πλέον το δίκαιο της επιείκειας εφαρμόζεται από όλα τα δικαστήρια που έχουν δικαιοδοσία στην υπόθεση να αποφασίσουν δυνάμει του εφαρμο- στέου δικαίου. Τμήμα (Division) του Ανώτερου Δικαστηρίου στην Αγγλία, (High Court), The Chancery Division, εξακολουθεί να ειδικεύεται σε θέματα του δικαί- ου της επιείκειας για υποθέσεις οι οποίες παραπέμπονται στο τμήμα αυτό όπως υποθέσεις οι οποίες αφορούν διαθήκες, καταπιστεύματα και άλλα σχετικά μη αποκλειομένων των άλλων τμημάτων να εφαρμόζουν για επίλυση αστικής φύ- σεως διαφορών το δίκαιο της επιείκειας.