ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ: ΝΟΜΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ

VII Πρόλογος Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια η ανάδειξη και η προστασία του φυσικού περι- βάλλοντος αποτελούν κεντρικό πυλώνα της εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής και νο- μοθετικής πρωτοβουλίας, με αποκορύφωμα τη δημοσίευση της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας το έτος 2019. Για την επίτευξη του στόχου της κλιματικής ουδετερότητας και της πράσινης ανάπτυξης μέσω ενός οικονομικά αποδοτικού, δίκαιου και κοινωνικά ισορροπημένου τρόπου, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη καλούνται να θεσμο- θετήσουν και να υλοποιήσουν ένα πλαίσιο μεταρρυθμίσεων σε πολλούς διαφορετικούς τομείς, με έναν από αυτούς να αφορά την προστασία των διαφόρων τύπων οικοτόπων και ειδών του Δικτύου NATURA 2000 στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ανάγκη η οποία αναδει- κνύεται εντόνως με τη δημοσίευση της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για τη Βιοποικιλότη- τα, τον Μάιο του 2020. Η Στρατηγική προτείνει, μεταξύ άλλων, τη θέσπιση δεσμευτικών στόχων για την αποκατάσταση κατεστραμμένων οικοσυστημάτων, τη βελτίωση της κα- τάστασης των προστατευόμενων οικοτόπων και ειδών, τη μείωση της ρύπανσης, την ενίσχυση του οικολογικού προσανατολισμού των πόλεων και την ενίσχυση της βιολο- γικής γεωργίας, προτάσσοντας δηλαδή έναν εκ θεμελίων μετασχηματισμό του σύγχρο- νου αναπτυξιακού μοντέλου και την εν γένει αλλαγή της νοοτροπίας του ανθρώπου της πόλης, με στόχο την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Όλες οι παραπάνω εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο αντανακλώνται φυσικά στις εθνικές έννομες τάξεις, οι οποίες καλούνται να στραφούν, παράλληλα με την Ευρωπαϊκή Ένω- ση, προς τα ζητήματα της περιβαλλοντικής προστασίας και προς τον άνθρωπο της πό- λης, ο οποίος θα κατανοεί και θα θέλει να προστατεύει εμπράκτως τις ευάλωτες οικο- λογικά περιοχές και τα είδη που διαβιούν σε αυτές. Προς επίρρωση αυτού, εκτιμάται εύλογα πως όσο περισσότερο βάρος δίνεται στην προστασία της βιοποικιλότητας, τόσο ευκολότερο θα είναι για τον σύγχρονο άνθρωπο να αντιλαμβάνεται τη σημασία της πό- λης για την ατομική και συλλογική βελτίωση και ευημερία. Εν προκειμένω, έχοντας υπόψη την πληθώρα των νομικών κειμένων για την προστα- σία του φυσικού περιβάλλοντος, θα μπορούσε να παρατηρηθεί πως ο νομοθέτης ενί- οτε προβαίνει σε μία διασταλτική κατοχύρωση της ανάγκης προστασίας και της εφαρ- μογής του αντιστοίχου πλαισίου περιορισμών και απαγορεύσεων, με στόχο φυσικά την υπεράσπιση του φυσικού περιβάλλοντος, ως υπέρτατο δημόσιο αγαθό, από τις εκά- στοτε πιέσεις. Αυτή η νομοθετική προσέγγιση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με σκεπτι- κισμό ή αγανάκτηση, καθώς σημασία έχει, τελικά, η παρακαταθήκη που αφήνει η κάθε γενιά στην επόμενη. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, λοιπόν, η περιβαλλοντική προστασία πρέπει να μελετάται μαξιμαλιστικά, με γνώμονα την πρωτεύουσα σημασία του φυσικού περιβάλλοντος στη ζωή του ανθρώπου, με την οποία συνδέεται άρρηκτα και άμεσα. Tι σημαίνει δε η φράση να «μελετάται μαξιμαλιστικά»: σημαίνει ότι ενώ σε άλλες εκφάν-