ΔΙΚΑΙΟΔΟΤΙΚΕΣ ΑΣΥΛΙΕΣ & ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Πρόλογος IX γών και συμβάσεων εργασίας, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί από το διεθνές εθιμικό και συμβατικό δίκαιο. Εκεί, όμως, που δεν έχει ακόμη καθορισθεί η έκβαση της μάχης είναι στη συ- νεχιζόμενη αντιπαραβολή μεταξύ του διεθνούς δικαίου των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του διεθνούς καθεστώτος των κρατικών ασυλιών. Και σε αυτό το πεδίο η παρούσα μελέτη προσφέρει μία σε βάθος καταγραφή και ανάλυση της κείμενης κατάστασης μεταξύ των δύο αυτών σωμάτων κανόνων. Ακολου- θώντας τη χρονική εξέλιξη της έννοιας της ασυλίας, ο κ. Ιακωβίδης εξετάζει τη σχέση της εν λόγω έννοιας με αυτή της κρατικής κυριαρχίας και τη σύγ- χρονη τεκμηρίωσή της στο διεθνές δίκαιο, ενώ παράλληλα αναλύει την επί- πτωση που η εξέλιξη της αποστολής του κράτους και ο πολυδιάστατος πλέον ρόλος της κρατικής παρουσίας επέφεραν στο θεσμό της κρατικής ετεροδικί- ας και της δικαιοδοτικής ασυλίας των κρατικών αξιωματούχων. Μέσα από την ανάλυση εθνικών νομοθεσιών και της διεθνούς νομολογίας, με έμφαση στις αποφάσεις του ΕΔΔΑ, αλλά και των σημαντικότερων εθνικών δικαστικών α- ποφάσεων, οι οποίες άπτονται θεμάτων ασυλίας, ο συγγραφέας εξετάζει την αλληλεπίδραση διαφορετικών δικαιοταξιών, που κατατείνει στον αυθεντικά διεθνή χαρακτήρα του δημοσίου διεθνούς δικαίου, υποδηλώνοντας παράλ- ληλα και μία συχνά υποτιμημένη αλλά εξόχως σημαντική παράμετρο, ήτοι τη διαρκή όσμωση του διεθνούς δικαίου με το διεθνές πολιτικό περιβάλλον που το πλαισιώνει. Σε αυτό το σημείο, η εικοσαετής διπλωματική εμπειρία του κ. Ιακωβίδη σε συνδυασμό με τη νομική κατάρτισή του αποτέλεσαν ένα μοναδικό φίλτρο ανά- λυσης, καθώς η εξέλιξη του δημοσίου διεθνούς δικαίου μελετάται σε σχέση με τις ιδιαίτερες πολιτικές εξελίξεις των διεθνών σχέσεων και εξελίξεων από το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα έως τις μέρες μας. 4 Η πρωτοτυπία της συ- γκεκριμένης προσέγγισης έγκειται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας αναδεικνύει την ιδιαίτερη σχέση η οποία συνδέει το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς σχέσεις. Πρόκειται για μία αμοιβαία συστατική σχέση, καθώς τα κράτη αφενός προ- βαίνουν σε ένα χρονικά προγενέστερο καθορισμό διεθνών κανόνων δημιουρ- γώντας το διεθνές δίκαιο, αφετέρου αυτοί οι κανόνες επιβάλλονται κατόπιν στη δραστηριότητα και στη συμπεριφορά των κρατών. Παράλληλα όμως σε μία εξωδικαστική και εξόχως πολιτική ad hoc αξιολόγηση του κρατικού συμ- φέροντος, η εφαρμογή των κανόνων, και δη της ασυλίας, ερμηνεύεται μέσα από την προσπάθεια επίτευξης του στόχου της διατήρησης φιλικών διακρατι- κών σχέσεων μεταξύ των εμπλεκομένων κρατών. 4. Για μία ανάλυση της σχέσης που διέπει το διεθνές δίκαιο και τη διπλωματία, βλ. Iakovidis I. (2021), International Law and Diplomacy, in Deplano R., Tsagourias N. (eds), Research methods in International Law , Edward Elgar Publishing.