ΤΟ NΕΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ

5 Β. Παραδοχές και παρανοήσεις σιο αναφέρεται η Σύμβαση και άλλα ζητήματα των παιδιών αποσκοπεί να επιλύσει. 15 Εξάλλου, η Επιτροπή του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού επισημαίνει στο Γενικό Σχόλιο 14 (2013) ότι η νομοθεσία δεν θα πρέπει αφηρημένα να απονέμει την επιμέλεια του παιδιού στον έναν ή και στους δυο γονείς, αλλά το θέμα πρέπει να κρίνεται ad hoc, με κριτήριο το συμφέρον του παιδιού 16 . Το δε Ψήφισμα 2079/2015 της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης 17 , το οποίο ατυχώς, κατά τη γνώμη μου, επικαλείται ακόμη και ο Συνήγορος του Πο- λίτη 18 , πέραν του ότι είναι, αυτονόητα, νομικά μη δεσμευτικό, είναι στην πραγματικότητα μια απόφαση Τμήματος (δηλαδή 46 βουλευτών), η οποία δεν είχε συνέχεια ως πρόταση Σύστασης (Resolution) προς την Ολομέλεια και, κατά την προσωπική μου νομική άποψη, δεν έχει καν το νόημα που του αποδίδεται 19 . εκτός εάν αυτό είναι αντίθετο με το συμφέρον του παιδιού »· το άρθρο 18 προβλέπει επίσης γενικόλογα ότι « και οι δύο γονείς είναι από κοινού υπεύθυνοι για την ανατροφή του παιδιού και την ανάπτυξή του. Η ευ- θύνη για την ανατροφή του παιδιού και την ανάπτυξή του ανήκει κατά κύριο λόγο στους γονείς ή, κατά πε- ρίπτωση στους νόμιμους εκπροσώπους του. Το συμφέρον του παιδιού πρέπει να αποτελεί τη βασική τους μέριμνα ». Οι γενικές αυτές διατυπώσεις της Σύμβασης ερμηνεύονται αυθεντικά από την επιφορτισμένη με την παρακολούθηση της εφαρμογής της Σύμβασης Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ, στο Γενικό Σχόλιο 14(2013): (σημείο 32) «The concept of the child’s best interests is complex and its content must be determined on a case-by-case basis. It is through the interpretation and implementation of article 3, paragraph 1, in line with the other provisions of the Convention, that the legislator, judge, administrative, social or educational authority will be able to clarify the concept and make concrete use thereof. Accordingly, the concept of the child’s best interests is flexible and adaptable. It should be adjusted and defined on an individual basis, according to the specific situation of the child or children concerned, taking into consideration their personal context, situation and needs». (σημείο 65). «When separation becomes necessary, the decision-makers shall ensure that the child maintains the linkages and relations with his or her parents and family (siblings, relatives and persons with whom the child has had strong personal relationships) unless this is contrary to the child’s best interests. The quality of the relationships and the need to retain themmust be taken into consideration in decisions on the frequency and length of visits and other contact when a child is placed outside the family». 15. Την άποψη ότι η ισόχρονη εναλλασσόμενη επιμέλεια επιβάλλεται από το Σύνταγμα και από τη ΔΣΔΠ απέρ- ριψε και το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο, BVergG FamRZ 2015, 1585. 16. (σημείο 67) «The Committee is of the view that shared parental responsibilities are generally in the child’s best interests. However, in decisions regarding parental responsibilities, the only criterion shall be what is in the best interests of the particular child. It is contrary to those interests if the law automatically gives parental responsibilities to either or both parents. In assessing the child’s best interests, the judge must take into consideration the right of the child to preserve his or her relationship with both parents, together with the other elements relevant to the case». 17.  http://assembly.coe.int/nw/xml/XRef/Xref-XML2HTML-EN.asp?fileid=22220 18. Επιστολή με αρ. Πρωτ. 113/2020 προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης, «με αφορμή τις εργασίες της Ειδικής Νο- μοπαρασκευαστικής Επιτροπής, για την αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου» σελ. 4-5. 19. Στο σχετικό με τη «μοιρασμένη διαμονή» του παιδιού (shared residence) σημείο 5.5 το Ψήφισμα ανα- φέρει « the Assembly calls on the member States to: introduce into their laws the principle of shared residence following a separation, limiting any exceptions to cases of child abuse or neglect, or domestic violence, with the amount of time for which the child lives with each parent being adjusted according to the child’s needs and interests», διατύπωση που κάθε άλλο παρά παραπέμπει στην ισόχρονη εναλλασ- σόμενη κατοικία, αλλά αντίθετα προβάλλει ως προς το στοιχείο του χρόνου ως προεξάρχον κριτήριο αυτό του συμφέροντος του παιδιού. Στο σε σημείο 5.9 η «μοιρασμένη διαμονή» αντιμετωπίζεται ως μια επιλο- γή των γονέων («encourage and, where appropriate, develop mediation within the framework of judicial proceedings in family cases involving children, in particular by instituting a court-ordered mandatory