ΤΟ NΕΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ

6 ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ 3. Η «συνεπιμέλεια» με την έννοια της εξ ημισείας επιμέλειας ή έστω της (σχεδόν) ισόχρονης εναλλασσόμενης διαμονής του παιδιού με τον κάθε γονέα, παρουσιάστηκε, αρκετά μονόπλευ- ρα, να ταυτίζεται με τις διεθνείς εξελίξεις, με το συμφέρον του παιδιού και με την ανάγκη εκ- συγχρονισμού του δήθεν ξεπερασμένου ελληνικού οικογενειακού δικαίου. Κάποιες επιση- μάνσεις σε αυτά τα θέματα είναι αναγκαίες: Πρώτον , το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο μετά τη μεταρρύθμιση του 1983 υπήρξε και παρέμεινε (τουλάχιστον μέχρι το ν. 4800/2021) ένα από τα πιο προοδευτικά διεθνώς. Αν υπήρχε (και συνεχίζει να υπάρχει) κάποια υστέρησή του, αυτή δεν αφορούσε τη ρύθμιση των σχέσεων γονέων και παιδιών, αλλά την απουσία οποιασδήπο- τε ρύθμισης για την απόκτηση κοινού παιδιού από ομόφυλα ζευγάρια, ενώ πολλά ευρωπαϊκά δίκαια έχουν προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση 20 . Πριν το ν. 4800/2021, ο ΑΚ καθόλου δεν απαγόρευε, αντιθέτως προέβλεπε, τη συνεπιμέλεια με την έννοια της ισότιμης συναπόφα- σης και σύμπραξης των γονέων. Το προϊσχύσαν άρθρο 1510 προέβλεπε ότι οι γονείς ασκούν από κοινού τη γονική μέριμνα, τμήμα της οποίας συνιστά και η επιμέλεια του προσώπου του παιδιού. Αυτό που δεν προβλεπόταν στο προϊσχύσαν δίκαιο ήταν η υποχρεωτική συνεπιμέ- λεια των γονέων που χωρίζουν, αν δεν συμφωνούσαν και οι δυο σε αυτή. Αν συμφωνούσαν οι γονείς, η από κοινού άσκηση, επομένως και η συνεπιμέλεια, ήταν δυνατή και υπό το προϊ- σχύσαν δίκαιο, χωρίς, κατά την ορθότερη άποψη, να υπάρχει λόγος προσφυγής στο δικαστή- ριο 21 . Επίσης, το δίκαιο πριν το ν. 4800/2021 προέβλεπε, ως μια από τις πολλές δυνατότητες ρύθμισης της άσκησης της γονικής μέριμνας με συμφωνία των γονέων ή με απόφαση του δι- καστηρίου, τη χρονική κατανομή της άσκησης της γονικής μέριμνας και την εναλλασσόμενη διαμονή του παιδιού με κάθε γονέα- όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι λύσεις αυτές είχαν σε ορισμένες περιπτώσεις αποφασιστεί από τα δικαστήρια υπό το προϊσχύσαν δίκαιο 22 . Δεύτερον , το γεγονός ότι οι περισσότερες δικαστικές αποφάσεις (ολοένα όμως και λιγότερες 23 ) information session, in order to make the parents aware that shared residence may be an appropriate option in the best interests of the child, and to work towards such a solution»). 20. Βλ. ενδεικτικά για το θέμα αυτό, Φουντεδάκη, Ενώσεις προσώπων του ίδιου φύλου: η διαχρονική αντιμε- τώπισή τους από την ελληνική έννομη τάξη, μια νομοθετική πρόταση και οι προεκτάσεις της», σε «Σύμφω- νο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών», Τιμητικός Τόμος Ε. Κουνουγέρη-Μανωλεδάκη (2016), 499 επ.- Ανε- ξάρτητα από αυτό, δεν ευσταθούσε ο συνεχώς επαναλαμβανόμενος από πολιτικούς και ΜΜΕ ισχυρισμός ότι η τελευταία τροποποίηση του Οικογενειακού δικαίου ήταν το 1983 και επομένως το δίκαιο αυτό, έχο- ντας παραμείνει σχεδόν 40 χρόνια αναλλοίωτο, δεν συμβάδιζε με τις κοινωνικές συνθήκες. Εντελώς εν- δεικτικά, υπήρξαν δυο μείζονες τροποποιήσεις (ν. 2447/1996, ν. 3089/2002), δυο πλήρεις νόμοι για το σύμφωνο συμβίωσης (ν. 3719/2008, 4356/2015), καθώς και ρυθμίσεις για το διαζύγιο (απάλειψη της προ- ϋπόθεσης της δικαστικής απόφασης στο συναινετικό διαζύγιο με το ν. 4509/2017, διετία της διάστασης αντί της τετραετίας με το άρθρο 14 ν. 3719/2008). Κατά συνέπεια, δεν ολιγώρησε ο νομοθέτης, αφήνοντας το Οικογενειακό δίκαιο απαράλλαχτο για σχεδόν 40 χρόνια, αλλά επενέβη με σχετική συχνότητα και ανά- λογα με την κοινωνική ανάγκη. Με βάση όλα αυτά, ενόψει του περιορισμένου αντικειμένου και των σφαλ- μάτων- αστοχιών του, ο ν. 4800/2021 δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «η πρώτη µεγάλη αναµόρφωση του οικογενειακού δικαίου τριάντα οκτώ χρόνια µετά τον ν.1329/83» (Πρακτικά Ολομέλειας Συνεδρίαση ΡΚΕ’ 19.5.2021 [ΙΗ Περίοδος, Β Σύνοδος] σελ. 12548). 21. Βλ. για την άποψη αυτή κατωτ. υπό το άρθρο 1513. 22. ΜΠρΠειρ 1274/2020. ΜΠρΑθ 60/2017. ΜΠρΞάνθης 250/2016 ΝΟΜΟΣ. 23. Την τελευταία 10ετία υπάρχουν πολλές δημοσιευμένες δικαστικές αποφάσεις που αναφέρονται σε ανά- θεση της επιμέλειας στον πατέρα. Βέβαια, αυτό δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική αναλογία στο σύνολο