ΤΟ ΝΕΟ ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

ΤΟ ΝΕΟ ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟ ∆ΙΚΑΙΟ 4 δική μεταχείριση για τις συμβάσεις της περίπτωσης αυτής, η οποία κατ’ ουσίαν ταυτιζόταν με τη μεταχείριση των εκκρεμών συμβάσεων κατά το άρθρο 29 του προϊσχύσαντος ΠτΚ. Οι συμβάσεις αυτές δηλ. διατηρούσαν την ισχύ τους, αλλά ο σύνδικος μπορούσε να υποκαταστήσει την ομάδα των πιστωτών στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της σύμβασης. Η ρύθμιση αυτή ήταν αυτοτελής, αν και από νομοθετική αδεξιότητα το άρθρο 104§1 του νέουΚώδικααναφερόταν στην περί- πτωση όπου ο σύνδικος επέλεγε τη συνέχιση των εκκρεμών συμβάσεων «κατά την παρ. 1 του άρθρου 103», ένα νομοθετικό ατόπημα που είχε ήδη επισημανθεί μετά την θέση σε ισχύ του νέου κώδικα και που ο Ν 4818/2021 διόρθωσε. Μετά το Ν 4818/2021 η εικόνα δεν άλλαξε πολύ. Για μεν τις περιπτώσεις χωρι- στών εκποιήσεων ο Ν 4818/2021 ουσιαστικά επανέλαβε τον κανόνα του άρθρου 103 § 1, δηλ. τη λύση των συμβάσεων την εξηκοστή ημέρα, πλην αντίθετης δή- λωσης του συνδίκου. Οι περιπτώσεις των συνολικών εκποιήσεων είναι πιο εν- διαφέρουσες, αφού μετακινήθηκαν από το άρθρο 104 στο άρθρο 103 § 2. Ενώ όμως το άρθρο 104 § 1 προέβλεπε αδέξια την περίπτωση που ο σύνδικος επέλε- γε τη συνέχιση των εκκρεμών συμβάσεων «κατά την παρ. 1 του άρθρου 103», το νέο άρθρο 103 § 2 προβλέπει πλέον την περίπτωση όπου η πτωχευτική απόφα- ση προβλέπει τη συνολική εκποίηση. Τότε λοιπόν, οι μεν συμβάσεις δεν λύονται, ο δε σύνδικος δικαιούται εγγράφως να δηλώσει στον αντισυμβαλλόμενό του (ορ- θότερα: στον αντισυμβαλλόμενο) ότι υποκαθιστά την ομάδα στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του οφειλέτη. Η λοιπή ρύθμιση επαναλαμβάνει εκείνη του άρ- θρου 104 § 2 του νέου Κώδικα, κατά την οποία αν ο σύνδικος ολιγωρεί, ο αντισυμ- βαλλόμενος δικαιούται να του τάξει 30ήμερη προθεσμία, μετά την παρέλευση της οποίας ο αντισυμβαλλόμενος δικαιούται να υπαναχωρήσει από τη σύμβαση και να ικανοποιηθεί ως πτωχευτικός πιστωτής. Σημαντικό είναι να παρατηρηθεί ότι κατά το νέο άρθρο 104, οι συνεχιζόμενες κατά το άρθρο 103 συμβάσεις παρά- γουν ομαδικά πιστώματα. Τελικά συνεπώς οι ρυθμίσεις (ανάλογα με τις περιπτώσεις συνολικής ή χωρι- στής εκποίησης) δεν διαφέρουν πολύ και θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς ποια είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο συστημάτων, αφού και στις δύο περιπτώσεις ο σύνδικος μπορεί είτε να αφήσει μια σύμβαση να λυθεί, είτε να τη συνεχίσει μέσω της υποκατάστασης. Η απάντηση φαίνεται να είναι ότι για να συ- νεχισθεί σύμβαση σε σύστημα χωριστής εκποίησης, θα πρέπει ο σύνδικος να κρί- νει, κατά το νόμο, ότι η συνέχιση εξυπηρετεί την ομαλή εξέλιξη των εργασιών της πτώχευσης ή τη βελτίωση της αξίας ρευστοποίησης των στοιχείων του ενερ- γητικού. Αν δεν συντρέχει η προϋπόθεση αυτή, ο σύνδικος δεν δικαιούται να προ- βεί σε συνέχιση της σύμβασης. Σε σύστημα όμως συνολικής εκποίησης η προϋ- πόθεση αυτή δεν ισχύει. Συμβάσεις εργασίας ∆ιαφορές μεταξύ των Ν 4738/2020 και 4818/2021 εντοπίζονται και στην περί- πτωση των συμβάσεων εργασίας (άρθρο 109). ΟΝ4738/2020 προέβλεπε στο άρ-