Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΣΗΜΑΤΟΣ

ΣΥΝΟΨΗ “The protection of trademarks is the law’s recognition of the psychological function of symbols” (1942, Mishawaka Rubber & Woolen Mfg. Co. v. S. S. Kresge Co.) Felix Frankfurter, Δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ (1882-1965) Βασικός σκοπός του σήματος είναι να διακρίνει προϊόντα με βάση την προέλευσή τους από συγκεκριμένη επιχείρηση. Προσέγγιση σήματος της εταιρείας Β σε σήμα της εταιρείας Α προκαλεί τον κίνδυνο ματαίωσης του σκοπού αυτού. Αυτό ειδι- κότερα θα συμβαίνει όταν στην αντίληψη του κοινού είναι πιθανό τα δύο σήματα να «συγχέονται»: ιδανικά, κάθε σήμα θα πρέπει να καταλαμβάνει αυτοτελή χώρο στη σκέψη του καταναλωτή. Μάλιστα, ούτε η πιθανότητα δημιουργίας (ψευδούς) εντύπωσης σύνδεσης (π.χ. οικονομικής), οφειλόμενη σε ορισμένη ομοιότητα των εκατέρωθεν ενδείξεων, μεταξύ δύο οντοτήτων, είναι ανεκτή. Όπως κατέστη αντιληπτό, κεντρικό ρόλο στη σύνολη διαδικασία διαδραματίζει ο ανθρώπινος παράγοντας. Σε ανθρώπους απευθύνονται τα σήματα και τα μηνύ- ματα που εκπέμπουν και από αυτούς λαμβάνονται οι τελικές αποφάσεις. Αυτό, από μόνο του, αρκεί για την ανάδειξη της ανάγκης πρόσληψης πορισμάτων άλ- λων επιστημών οι οποίες ερευνούν την ψυχολογία του καταναλωτή και τον αν- θρώπινο νου. Η συνδρομή τους δεν είναι απλώς ευπρόσδεκτη· είναι απολύτως αναγκαία. Πρέπει, λοιπόν, να την εκμεταλλευτούμε. Διότι ο κίνδυνος σύγχυσης δεν νοείται παρά με αναφορά στον άνθρωπο. Η κατανόηση των μηχανισμών σκέ- ψης και λήψης αποφάσεων, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι· και πάντως, σίγου- ρα, η νομική επιστήμη δεν διεκδικεί αξιώσεις εξειδίκευσης στο συγκεκριμένο το- μέα. Εάν φτάσουμε στο σημείο, κάποια στιγμή, οι αγοραστικές αποφάσεις να λαμβάνονται π.χ. από αλγόριθμους, η αναζήτηση του κινδύνου σύγχυσης ανα- γκαία θα «θετικοποιηθεί». Αυτό όμως δεν συμβαίνει· σίγουρα όχι σε σημαντι- κή έκταση, προς το παρόν. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, κρίσι- μες για σκοπούς εξεύρεσης κινδύνου σύγχυσης, είναι και λοιπές ανθρωπιστικές αλλά και ιατρικές επιστήμες. Βασική φιλοδοξία της μελέτης αποτελεί η ανάδειξη της ανάγκης η έως τώρα διδασκαλία της νομικής επιστήμης να εξετάζεται (και) υπό το πρίσμα των πορισμάτων άλλων επιστημών, όπως η ψυχολογία και οι νευ- ροεπιστήμες.