ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΣΧΕΣΕΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ ΚΑΙ ΠΕΛΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ

Εισαγωγή 1 Εισαγωγή Ο κανονισμός σχέσεων ξενοδόχων και πελατών αυτών είναι τό κύριο νομοθέτη- μα που διέπει τίς συμβάσεις που καταρτίζει ο ξενοδόχος, αφενός μεν με τόν πελάτη τού ξενοδοχείου, αφετέρου δε με τόν πράκτορα τουριστικών υπηρεσιών (χονδρικών ή λιανικών). 1 ∆ημοσιεύτηκε στήν εφημερίδα τής κυβερνήσεως ως απόφαση γενικού γραμματέα ΕΟΤ τό 1976 (αριθ. 503007, ΦΕΚ Β΄ 166). Τροποποιήθηκε, με όμοια από- φαση, τό 1980 (αριθ. 535813, ΦΕΚ Β΄ 9). Κυρώθηκε με τό άρθρο 8 τού Ν 1652/86 (ΦΕΚ Α΄ 168). Και τροποποιήθηκε πιο πρόσφατα με τόν Ν 4254/2014. 2 Η αρχική απόφαση γενικού γραμματέα ΕΟΤ, τού 1976, δεν είχε, υπό τό Σύνταγμα τού 1975, ισχύ. Ανεξαρτήτως τού κατά πόσο θα μπορούσε να εδράζεται σχετική αρμοδιό- τητα τού γενικού γραμματέα ΕΟΤ στίς διατάξεις τών ΑΝ 1565/50 και Ν 1624/51, τό πε- ριεχόμενο τού κανονισμού μακράν απείχε από τό να αφορά μόνο θέματα ειδικότερα, ή τοπικού ενδιαφέροντος, ή τεχνικού ή λεπτομερειακού χαρακτήρα, κατά τήν Σ 43§2 εδ. 2. Τό ίδιο ισχύει και για τήν τροποποίηση τού 1980. Η κύρωση όμως με νόμο, τό 1986, εισήγαγε πράγματι, αναδρομικώς, και πάντως εφεξής, τόν κανονισμό αυτόν στήν ισχύ- ουσα νομοθεσία. Ο νομοθέτης τού 1986 αγνόησε τήν τροποποίηση τού 1980, η οποία λοιπόν ουδέπο- τε απέκτησε ισχύ. ∆εν τήν αγνόησε όμως τό ξενοδοχειακό επιμελητήριο, τό οποίο δεν έπαψε να εμφανίζει τό περιεχόμενό της ως μέρος τού κανονισμού, σε κείμενο απο- δόσεως τού κανονισμού στή δημοτική. 3 Κείμενο που διακινείται από τό ξενοδοχεια- κό επιμελητήριο μέχρι σήμερα, και που μοιάζει να είναι τό κείμενο που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι στήν αγορά. Παράλληλα, στό κείμενο αυτό, παρεισέφρησαν και άλλες αποκλίσεις από τό κείμενο τού νόμου, ηθελημένες ή αθέλητες. Τό αρχικό κείμενο τού 1976 φέρει ορισμένα τυπογραφικά και άλλα λάθη, καθώς και λάθη κατά τήν αντιγραφή από παλαιότερες διατάξεις. Κάποια από αυτά διορθώθηκαν 1. Στή βιβλιογραφία τής διοίκησης τουριστικών επιχειρήσεων, διακρίνεται κατά κανόνα ο «tour operator», που είναι ο χονδρέμπορος τουριστικών υπηρεσιών, από τόν «travel agent», που είναι ο λιανέμπορος. Από τήν οπτική γωνία τής νομικής επιστήμης όμως, κατά τή γενική μελέτη τής ξενοδοχειακής συμβά- σεως, που μπορεί να καταρτίζει ο ξενοδόχος, είτε με τόν ένα, είτε με τόν άλλον, η διάκριση αυτή είναι αδιάφορη. Όπως στή σύμβαση τής πωλήσεως είναι αδιάφορο τό είδος και τό μέγεθος τού επαγγελμα- τία, έτσι και στήν ξενοδοχειακή σύμβαση είναι αδιάφορο τό αν ο αντισυμβαλλόμενος τού ξενοδόχου εί- ναι κυρίως μεγάλος διοργανωτής ταξιδίων, ή μικρός τουριστικός πράκτορας. Βλ. και Ρίζο , Συμβάσεις ξενοδόχων-ταξιδιωτικών πρακτόρων (εκδόσεις Σάκκουλα, 2016), σελ. 41-2, ∆ιβριώτη , Η ξενοδοχεια- κή σύμβαση (Νομική Βιβλιοθήκη, 2016), σελ. 88επ. (όπου και περαιτέρω παραπομπές σχετικά με τήν διάκριση τού tour operator από τόν travel agent). 2. Και συγκεκριμένα τήν περ.4α της υπ οπαρ.ΣΤ1 7 (της παρ.ΣΤ) του άρθρου πρώτου του νόμου αυτού. 3. Βλ. στήν https://www.grhotels.gr/wp-content/uploads/2020/03/sxeseis-gr.pdf (έγκ. 14 Σεπ. 2021).