ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΣΧΕΣΕΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ ΚΑΙ ΠΕΛΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ

4 Άρθρο 1 Καθήκον υποδοχής πελατών. Απαγόρευση ρητρών αποκλειστικότητας Ο ξενοδόχος λοιπόν δεν είναι ελεύθερος να αρνηθεί τήν ενοικίαση, παρεκτός στίς πε- ριπτώσεις τής §2. Στό σημερινό πνεύμα τής απαγορεύσεως τών αθεμίτων διακρίσε- ων, υπάρχει και ειδικότερη απαγόρευση, για τήν άρνηση συναλλαγής λόγω εθνικής ή φυλετικής καταγωγής, βάσει τών Ν 4443/2016, 2§1,3§2δ,11§1. Αντιθέτως (και βάσει τής αντιδιαστολής μεταξύ τών παραγράφων 1 και 2 τού άρθρου 3 τού νόμου αυτού), δεν καταλαμβάνεται ρητώς από τόν Ν 4443/2016, η άρνηση συναλλαγής λόγω πεποι- θήσεων, αναπηρίας ή χρόνιας παθήσεως, ηλικίας, οικογενειακής ή κοινωνικής κατά- στασης, ή σεξουαλικότητας. 8 Ούτως ή άλλως όμως, και αυτές οι απαγορεύσεις εντάσ- σονται στή γενική υποχρέωση τού ξενοδόχου να δέχεται κάθε πελάτη, η οποία λοιπόν δεν θίγεται από τίς διατάξεις περί απαγορεύσεως τών αθεμίτων διακρίσεων. 9 Μπορεί όμως να προκύψει ζήτημα επιρροής τών διατάξεων τού Ν 4443/2016, κατά τήν εφαρ- μογή τής §2 τού άρθρου 1 τού κανονισμού, όπως θα δούμε παρακάτω. Οι περιπτώσεις τής ασθένειας, τής μέθης και τής ρυπαρότητας, στήν §2, σχετίζονται και με τίς υποχρεώσεις που έχει ο ξενοδόχος, αφενός μεν έναντι τών πελατών, αφε- τέρου δε έναντι τού προσωπικού, να διατηρεί τό ξενοδοχείο κατάλληλο για τή διαμο- νή τών πρώτων και τήν εργασία τών δευτέρων. Σχετίζονται συναφώς και με τίς σχετι- κές υποχρεώσεις προνοίας ή προστασίας. Έτσι, για τήν ερμηνεία τής §2, έχει πράγματι σημασία τό σχετικό συμφέρον, τόσο τών πελατών, όσο και τού προσωπικού. ∆εν αρ- κεί όμως αυτό για τήν κατανόηση τής διατάξεως, πράγμα που φαίνεται ιδίως στήν πε- ρίπτωση γ΄ τής ρυπαρότητας, η οποία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή αποκλειστικά στό πλαίσιο τού σκοπού τής προστασίας τών λοιπών πελατών ή τού προσωπικού. must be in a fit state to be received , και able to pay a reasonable sum . (Βλ. π.χ. M. Boella & A. Pannett , Principles of Hospitality Law (Thomson 1999, 2007), σελ. 151επ.). Αντίστοιχα σήμερα και στό γαλλικό δίκαιο, όπου όμως δεν υπήρξε από παλιά ειδική υποχρέωση τού ξενοδόχου να δέχεται πελάτες · μέχρι τά μέσα τού εικοστού αιώνα γινόταν απλώς δεκτό ότι l’hôtelier est maître chez lui (βλ. π.χ. M. Deneau & P. Courtin , Droit et droit du tourisme (Breal 1996), σελ. 276). 8. Ο Ν 4443/2016 διατηρεί εν προκειμένω τό ίδιο καθεστώς με τόν προϊσχύσαντα Ν 3304/2005. ∆ιευ- κρινίζουμε ότι οι «γενεαλογικές καταβολές» αναφέρονται σε καταγωγή («descent» στά αγγλικά, «ascendance» στά γαλλικά), εννοώντας και καταγωγή χωρίς τήν διατήρηση στό περί ού ο λόγος πρό- σωπο τών σχετικών φυλετικών χαρακτηριστικών (βλ. π.χ. στήν απόφαση-πλαίσιο 2008/913/∆Ε τού Συμβουλίου, προοίμιο αριθ.7). Η διατήρηση δε τού όρου «εθνοτικός», που απορρέει από προσπά- θεια μεταφράσεως τής αμερικανογενούς διακρίσεως μεταξύ «national» και «ethnic», μάλλον περιτ- τεύει (κυρίως λόγω τού διαφορετικού εύρους στά ελληνικά τού όρου «φυλή», που δεν εξαντλείται στή «race»). 9. Τό ότι η υποχρέωση τού ξενοδόχου να δέχεται κάθε πελάτη είναι γενικότερη τής υποχρεώσεώς του να δέχεται π.χ. και Πακιστανούς, δεν σημαίνει ότι η διάταξη τού κανονισμού είναι γενικότερη τών σχε- τικών διατάξεων τού Ν 4443/2016 (ή τού προϊσχύσαντος Ν 3304/2005). Σε ό,τι αφορά τίς διατάξεις, έχουμε διαφορετικά είδη γενικότητας. Οι σχετικές διατάξεις τού Ν 4443/2016 είναι γενικές ως προς τίς συναλλαγές (αφορούν όλες τίς συναλλαγές, όχι ειδικά τίς συμβάσεις ξενίας), η διάταξη τού κανο- νισμού είναι γενική ως προς τίς διακρίσεις (απαγορεύει κάθε διάκριση, όχι ειδικά τή διάκριση λόγω καταγωγής).