ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΣΧΕΣΕΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ ΚΑΙ ΠΕΛΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ

Καθήκον υποδοχής πελατών. Απαγόρευση ρητρών αποκλειστικότητας Άρθρο 1 5 Οι εξαιρέσεις τής §2 σχεδιάστηκαν πρωτίστως (τό 1976, αν όχι παλαιότερα) 10 ως αντίβαρο στήν κάμψη, με τήν §1, τής ελευθερίας τών συμβάσεων τού ξενοδόχου, προ- κειμένου να παραμένει η κάμψη αυτή εντός ορίων συμβατών με τά συναλλακτικά ήθη. Πράγματι, υπό τό κράτος τής ελευθερίας τών συμβάσεων, και χωρίς τήν υποχρέω- ση τής §1, ο ξενοδόχος (όντας «maître chez lui», κατά τή γαλλική σχετική έκφραση) θα ήταν ελεύθερος, π.χ. να μην δέχεται πελάτες που δεν φορούν γραβάτα. Ο νομοθέ- της τού κανονισμού ρυθμίζει, κατά τρόπο όχι φιλελεύθερο, τήν ξενοδοχειακή δραστη- ριότητα, αποκλείοντας τήν δυνατότητα τού ξενοδόχου να επιβάλλει επιχειρηματικά ή άλλα κριτήρια στό ποιούς πελάτες δέχεται, διατηρώντας όμως, με τίς εξαιρέσεις τής §2 και μάλιστα με τήν εξαίρεση τής ρυπαρότητας, στοιχεία τού αστικού καθωσπρεπισμού, που αρμόζουν, κατά τά συναλλακτικά ήθη, στήν ξενοδοχειακή δραστηριότητα και γε- νικότερα στήν παρουσία τού προσώπου στήν αγορά. Ο ιστορικός νομοθέτης θέλει να επιβάλει στόν ξενοδόχο να δέχεται και ανεπιθύμητους ενδεχομένως γι’ αυτόν πελάτες, όχι όμως και όταν αυτοί δεν πληρούν τό στοιχειώδες κοινωνικό κριτήριο μιας κάποιας καθαριότητας, καθιστάμενοι ενοχλητικοί για τόν μέσο κοινωνό και ιδίως τόν μέσο ξε- νοδόχο ή πελάτη τού ξενοδοχείου. Για τήν κατανόηση λοιπόν και ερμηνεία τής §2, σημασία έχει και η γενική ιδέα τής ελευθερίας τού προσώπου να μην συνάπτει συμβάσεις που δεν επιθυμεί – εφόσον φυ- σικά εξακολουθεί αυτή να αναγνωρίζεται στό ισχύον δίκαιο. Και εφόσον δεν καλούνται σε εφαρμογή άλλοι κανόνες, αναγκαστικού δικαίου, π.χ. για τήν προστασία μειονοτή- των ή τήν απαγόρευση αθεμίτων διακρίσεων. Σημασία έχει δηλαδή, για τήν ερμηνεία τών περιπτώσεων τής §2, η γενική ιδέα τού πότε, κατά τήν καλή πίστη και τά συναλλα- κτικά ήθη (στή λογική τής ΑΚ 197), θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι νομιμοποιείται ο ξενο- δόχος να αρνηθεί τή συναλλαγή. Χωρίς να πρέπει οπωσδήποτε να είναι τέτοια η ασθέ- νεια, η μέθη, ή η ρυπαρότητα, που να ανακύπτουν στό πρόσωπο τού ξενοδόχου και αντικρουόμενες υποχρεώσεις προστασίας τών λοιπών πελατών, οι οποίες ν’ αποκλεί- ουν και πάλι, από τήν άλλη μεριά, τήν ελευθερία συνάψεως συμβάσεως. Είναι βέβαια αληθές, ότι τά σχετικά συναλλακτικά ήθη (αλλά και τά χρηστά ήθη) έχουν αλλάξει συν τώ χρόνω, προς τήν κατεύθυνση τού μεγαλυτέρου περιορισμού τής ελευθερίας τού ξενοδόχου, αλλά και τού κάθε επιχειρηματία. Συσταλτική ερμηνεία χρειάζεται στήν περίπτωση α΄ τής ασθενείας. Ολωσδιόλου ασήμαντη ασθένεια, π.χ. ένα απλό συνάχι, με ήπια συμπτώματα (που μπορεί όμως 10. Στό άρθρο 27 τού κανονισμού μνημονεύεται παλαιότερος καταργούμενος κανονισμός, που δεν κατέ- στη δυνατό να ανεύρουμε. Σημειωτέον παρεμπιπτόντως, ότι τό καθήκον υποδοχής κάθε πελάτη τού άρθρου 1, με τίς εξαιρέσεις τής §2, φαίνεται σαφώς επηρεασμένο από τίς αντίστοιχες ρυθμίσεις τού κοινοδικαίου τών αγγλοφώνων (βλ. M. Boella & A. Pannett , ό.π., ιδίως σελ. 153, J. Corke , Tourism law (ELM publications 1993) σελ. 183επ.), τό οποίο όμως φαίνεται αμφίβολο αν δέχεται τήν εξαίρεση τής ασθενείας – αλλά βλ. και Norman Cournoyer et al , Hotel, restaurant and travel law (5th ed., Delmar publishers 1999), σελ. 299-300, για τίς ΗΠΑ.