ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΣΧΕΣΕΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ ΚΑΙ ΠΕΛΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ

6 Άρθρο 1 Καθήκον υποδοχής πελατών. Απαγόρευση ρητρών αποκλειστικότητας και να είναι «καταφανή»), δεν θα πρέπει, σε κανονικές συνθήκες εκτός πανδημίας COVID-19, να θεωρηθεί ότι δίνει τό δικαίωμα στόν ξενοδόχο να αρνηθεί τήν εκμίσθω- ση. Ούτε και μη μεταδοτική ασθένεια, ή αναπηρία, που δεν δημιουργεί φόβο για τήν υγεία τών πελατών και τού προσωπικού · εκτός αν δημιουργείται εξ αντικειμένου από αυτήν σοβαρό πρόβλημα στή λειτουργία τού ξενοδοχείου και τήν εξυπηρέτηση τού πε- λάτη, οπότε θα μπορεί ο ξενοδόχος να αρνηθεί τήν εκμίσθωση. Έτσι, αν δεν έχει επι- βληθεί από τόν νομοθέτη στόν ξενοδόχο, π.χ. η κατασκευή ράμπας για τήν εξυπηρέτη- ση προσώπων περιορισμένης κινητικότητας, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ότι προκύπτει εμμέσως τέτοια υποχρέωσή του από τήν υποχρέωση να δέχεται κάθε πελάτη. Γενικότερα, η αναγκαία πράγματι συσταλτική ερμηνεία τής περιπτώσεως α΄ δεν χρειάζεται να περιορίζει τό εύρος εφαρμογής τής διατάξεως τόσο, που να καταλαμβά- νονται μόνο περιπτώσεις επιδημιών για τίς οποίες έχουν προειδοποιήσει οι υγειονομι- κές αρχές (π.χ. έμπολα, SARS, COVID-19, κτλ.). 11 ∆ιότι είναι εύλογο και τό επιχείρημα από τή μεριά τού ξενοδόχου, ότι τό ξενοδοχείο δεν είναι νοσοκομείο και ότι δεν οφεί- λει ο ίδιος έναντι τού συγκεκριμένου πελάτη να ανεχτεί να καταστεί τό ξενοδοχείο του χώρος ενδημικός μολυσματικής νόσου, δια τής μεταδόσεως αυτής σε κάθε νέο πελά- τη. Νομίζουμε ότι ένα εύλογο κριτήριο, που μπορεί εμμέσως να χρησιμεύσει, είναι τό κριτήριο τής ασθενείας εξαιτίας τής οποίας θα έπρεπε ένα παιδί να μην πάει στό σχο- λείο, αλλά να μείνει στό σπίτι. Mutatis mutandis, και ο πελάτης που δεν θα έπρεπε να ταξιδέψει, αλλά να μείνει στό σπίτι, ή ο ήδη αφιχθείς πελάτης που δεν θα έπρεπε να πάει στό ξενοδοχείο, αλλά στό γιατρό ή τό νοσοκομείο, δεν έχει κατ’ αρχήν απαίτηση από τή γενική υποχρέωση τού ξενοδόχου να δέχεται κάθε πελάτη. Η περίπτωση τής ασθενείας, εξαιτίας τής οποίας ο ξενοδόχος είναι ελεύθερος να αρ- νηθεί τήν ενοικίαση, σχετίζεται εξάλλου και με τίς προβλέψεις τών άρθρων 8§1περ.β΄, 21§1 και 25, περί τών οποίων βλ. κατωτέρω. Η περίπτωση β΄, τής μέθης, δεν αναφέρεται αποκλειστικά στήν επήρεια οινοπνεύ- ματος. Τό ίδιο θα ισχύσει για όποιον βρίσκεται υπό τήν επήρεια ναρκωτικών, ή σε αντί- στοιχη κατάσταση. 12 Η «μέθη», στήν καθαρεύουσα, αλλά και στήν ιατρική ορολογία, δεν εννοεί μόνο τήν επήρεια τού οινοπνεύματος, αλλά καταλαμβάνει ευθέως κάθε τέ- τοια κατάσταση τής συνειδήσεως τού προσώπου, ανεξαρτήτως τού είδους τής ουσίας από τήν οποία αυτή προήλθε. Ρυπαρός, στήν περίπτωση γ΄, δεν μπορεί να θεωρηθεί κάποιος που έχει π.χ. λεκέ στό ρούχο. Θα πρέπει η ρυπαρότητα να είναι τέτοιου μεγέθους που να είναι εύλογο, κατά τά συναλλακτικά ήθη, να αρνηθεί καλόπιστα ο ξενοδόχος τήν εξυπηρέτηση. Αυτό μπορεί να συμβαίνει όταν η παρουσία τού πελάτη ρυπαίνει και τό περιβάλλον του. ∆εν απαιτείται όμως και να δημιουργείται από τή ρυπαρότητα σημαντικός κίνδυνος προ- 11. Έτσι όμως Ρίζος , ό.π., σελ. 161. 12. Έτσι και Ρίζος , ό.π., σελ. 162.