ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΣΧΕΣΕΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ ΚΑΙ ΠΕΛΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ

Καθήκον υποδοχής πελατών. Απαγόρευση ρητρών αποκλειστικότητας Άρθρο 1 7 κλήσεως εστίας μολύνσεων. 13 Αρκεί π.χ. τό ότι είναι κανείς γεμάτος χώματα, ή και απλώς μπήκε με παπούτσια όλο λάσπες, χωρίς να τά σκουπίσει στήν είσοδο. Από τήν άλλη, και κάποιος που μπαίνει γεμάτος χιόνια, ή νερά, λόγω τών καιρικών συνθηκών, μπορεί να θεωρηθεί ότι ρυπαίνει, ίσως όμως όχι και ότι είναι ρυπαρός. Αλλά και σε τέ- τοιες περιπτώσεις θα νομιμοποιείται τό ίδιο ο ξενοδόχος, να απαιτήσει π.χ. να τιναχτεί ο πελάτης έξω πριν μπει, αν είναι αυτό δυνατό, ή να σκουπίσει τά πόδια του στήν είσο- δο. ∆ιότι φυσικά, και η ρυπαρότητα δεν νοείται ως σταθερή ιδιότητα τού προσώπου, αλλά ως παροδική κατάσταση, όπως και η μέθη, ή η ασθένεια. Τό ίδιο πρόσωπο, που προηγουμένως ήταν ρυπαρό ή ευρίσκετο σε κατάσταση μέθης, και συνεπώς δεν είχε δικαίωμα, λόγω τής §2, να απαιτήσει να τό δεχτεί ο ξενοδόχος στό ξενοδοχείο, αμέσως μόλις καταστεί στοιχειωδώς καθαρό, ή ξεμέθυστο, αποκτά και πάλι αυτό τό δικαίωμα. Οι προβλέψεις τής §2 δεν δίνουν στόν ξενοδόχο τό δικαίωμα να αδιαφορήσει, σε πε- ριπτώσεις ανθρώπου που ζητά βοήθεια, όντας π.χ. ρυπαρός επειδή έπεσε θύμα λη- στείας και είναι μες στά αίματα · ή όντας σε κατάσταση μέθης, επειδή είναι θύμα σω- ματεμπορίας και βρίσκεται ως εκ τούτου υπό τήν επήρεια ναρκωτικών. Ή σοβαρά αρρώστου που κινδυνεύει. Βλ. και ΠΚ 307. Αντιθέτως, υπάρχει περίπτωση και να οφείλει ο ξενοδόχος να τόν περιθάλψει, ώσπου να αναλάβει, π.χ. η αστυνομία, ή τό νο- σοκομείο, εάν τό αντίθετο θα συνιστούσε τό αδίκημα τής παραλείψεως λυτρώσεως από κινδύνου ζωής. Τό δικαίωμα τού ξενοδόχου να αρνηθεί τήν εκμίσθωση σε πελάτη ασθενή, μεθυσμέ- νο, ή ρυπαρό, δεν θίγεται κατ’ αρχήν από τόν Ν 4443/2016. Περιορίζεται όμως η δυνα- τότητα τού ξενοδόχου να τό ασκεί κατά περίπτωση, διότι δεν θα τού επιτρέπεται να τό ασκεί μεταχειριζόμενος διαφορετικά τούς πελάτες αναλόγως τής φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους, δεν θα τού επιτρέπεται δηλαδή, για παράδειγμα, να δέχεται μεθυσμέ- νους βορειοευρωπαίους, αλλά να διώχνει μεθυσμένους τσιγγάνους. Τό σχετικό επιχει- ρηματικό συμφέρον τού ξενοδόχου δεν μπορεί να είναι λόγος δικαιολογήσεως αυτής τής διακρίσεως, ούτε βεβαίως τό ότι αυτή μπορεί να συνάδει με τά συναλλακτικά ήθη, αν μη τι άλλο λόγω τής σαφούς εν προκειμένω βουλήσεως τού σύγχρονου νομοθέτη. Υπάρχει λοιπόν εδώ η εξής σύγκρουση μεταξύ τής λογικής τού άρθρου 1 τού κανο- νισμού και τής λογικής τών διατάξεων τού Ν 4443/2016, σύγκρουση χαρακτηριστική τής επεμβάσεως τής λογικής τής καταπολεμήσεως τών αθεμίτων διακρίσεων, στήν ελευθερία τού επιχειρείν. Ο ξενοδόχος, ενώπιον τού πλουσίου λευκού μεθυσμένου πελάτη, τόν οποίον οι άλλοι ένοικοι βλέπουν ευμενώς, μπορεί να προτιμά να προχω- ρήσει στή συναλλαγή, θεωρώντας ότι δεν έχει επιχειρηματικό λόγο να μην τό κάνει. Και μπορεί από τήν άλλη να προτιμά να αρνηθεί τή συναλλαγή με τόν φτωχό μεθυσμέ- νο τσιγγάνο, τόν οποίο βλέπουν δυσμενώς οι άλλοι ένοικοι. Μπορεί πράγματι να (θε- ωρεί ότι) τόν συμφέρει η άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής διακρίσεων, σε σχέση με τή 13. Έτσι όμως Ρίζος , ό.π., σελ. 162.