Η ΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΚΗ

∆ικονομικά Ζητήματα 5 αλλά το όργανο (του ∆ημοσίου ή του νομικού προσώπου δημόσιου δικαίου), που προκάλεσε τη ζημία. β. Με βάση το λειτουργικό κριτήριο, ανάλογα δηλαδή με το εάν η διαφορά εκδηλώνεται στο πλαίσιο εννόμων σχέσεων του ιδιωτικού ή διοικητικού δι- καίου . Τα κριτήρια που αξιοποιούνται από τη νομολογία είναι οι κανόνες που διέπουν την έννομη σχέση ως ιδιωτικού ή διοικητικού δικαίου καθώς και η φύση της έννομης σχέσης, στο βαθμό που αυτή συνδέεται με τη διαχείριση ι- διωτικής περιουσίας , οπότε υπάγεται στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικα- στηρίων ή με την οργάνωση και λειτουργία δημόσιας υπηρεσίας ή την άσκη- ση δημόσιας εξουσίας , οπότε υπάγεται στη δικαιοδοσία των διοικητικών δικαστηρίων. α. Οργανικό κριτήριο: Προσδιορισμός της δικαιοδοσίας βάσει του εναγομένου προσώπου Τα τακτικά διοικητικά δικαστήρια έχουν δικαιοδοσία για την εκδίκαση αγω- γών που στηρίζονται σε ευθύνη του ∆ημοσίου ή νομικού προσώπου δημο- σίου δικαίου. Αντίθετα, τα πολιτικά δικαστήρια έχουν δικαιοδοσία για την εκδίκαση αγωγών που στρέφονται κατά νομικών προσώπων ιδιωτικού δι- καίου. Κρίσιμος δε χρόνος για τον προσδιορισμό της φύσης του εναγόμενου νομικού προσώπου ως δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου είναι ο χρόνος γένεσης της αξίωσης , η ικανοποίηση της οποίας επιδιώκεται με την αγωγή. Πρόκει- ται δηλαδή για το χρόνο έκδοσης της επίδικης πράξης ή παράλειψης έκδο- σης πράξης ή διενέργειας ή παράλειψης διενέργειας της υλικής ενέργειας 6 . Έτσι, έχει κριθεί ότι υπάγεται στα πολιτικά δικαστήρια: -διαφορά, που γεννήθηκε κατά την εκτέλεση σύμβασης κατασκευής δημοσί- ου έργου, η οποία καταρτίσθηκε μεταξύ της ανώνυμης εταιρείας ∆ΕΠΟΣ (νο- μικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου) και εργολήπτριας κοινοπραξίας, αφού συμβαλλόμενο μέρος δεν ήταν το Ελληνικό ∆ημόσιο ή νομικό πρόσωπο δη- μοσίου δικαίου, αλλά έχει ιδιωτικό χαρακτήρα και υπάγεται στη δικαιοδο- σία των πολιτικών δικαστηρίων, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 94 παρ. 2 του Συντάγματος. Είναι δε αδιάφορο το ότι η ∆ΕΠΟΣ ΑΕ λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος και για την κοινή ωφέλεια, ότι αυτή ανήκει καθ’ ολοκληρία στο Ελληνικό ∆ημόσιο και ότι απολαύει όλων των διοικητικών, οικονομικών και δικαστικών ατελειών και προνομίων σαν να ήταν το ∆ημό- σιο, ότι η ως άνω εργολαβική σύμβαση αφορούσε την κατασκευή έργου που εξυπηρετεί δημόσιο σκοπό και είχε συναφθεί κατά τη νομοθεσία περί δη- μοσίων έργων και το ότι αυτή καταρτίσθηκε στα πλαίσια προγραμματικής 6.  ΣτΕ 382/2010, 465/2004, 5032/1995.