ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

σύμβασης, τη στιγμή που ακριβώς το θεμέλιο της competence/competence είναι η πρώτη και όχι η δεύτερη συμφωνία. Πάντως, η νομολογία που ακολούθησε, υιοθέτησε τη θέση που διατύπωσε το γαλλικό Εφετείο στην απόφασηMenicucci και συντάχθηκε με το χαρακτήρα της αρχής της αυ- τοτέλειας ως ουσιαστικού κανόνα του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου, παρακάμπτοντας το σύστημα των κανόνων συγκρούσεως και την ένταξη σε κάποιο εθνικό δίκαιο, όταν καλείτο να κρίνει περί του κύρους της· έθεσε δε ως όριο στην εφαρμογή της αρχής της αυτοτέλειας τους κανόνες της διεθνούς δημόσιας τάξεως 30 . Μάλιστα, προϊούσα η νομολογία, προέβη λίγο αργότερα στη διατύπωση της πλέον ολοκληρωμένης έκ- φρασης της αρχής της αυτοτέλειας. Έτσι, το γαλλικό Ακυρωτικό στην απόφασηDalico επιβεβαίωσε τη θέση που είχε ήδη εκτεθεί στις αποφάσεις Hecht και Menicucci επεξέ- τεινε δε κατά τι την αρχή της αυτονομίας. Εφαρμόζοντας στην ακρότατη έκφανσή της την υπό συζήτηση αρχή, έκρινε ότι για το κύρος της ρήτρας διαιτησίας δεν απαιτείται η αναγωγή στο εθνικό δίκαιο ορισμένης πολιτείας ή ο καθορισμός του εφαρμοστέου δικαίου (lex causae) μέσω του συστήματος των κανόνων συγκρούσεως· θέτοντας ως όριο την παραβίαση της διεθνούς δημόσιας τάξης, ιδίως σε αναφορά με τη διαιτη- τευσιμότητα της διαφοράς, έκρινε ότι για την εγκυρότητα της συμφωνίας διαιτησίας αρκεί μόνο να ανευρεθεί ένα απείκασμα κοινής θέλησης των συμβαλλομένων μερών να υποβάλουν τις διαφορές τους σε διαιτησία 31 . Μάλιστα, η διατύπωση αυτή της αρ- 30. Cass Civ 1re, 25 juin 1991, RTD Civ. 1992 σ. 389, note Mestre · CA de Paris, 8 mars 1990, RevΑrb 1990 σ. 674, note Mayer P. : «[E]nmatière d’arbitrage international, la clause compromissoire possède une complete autonomie juridique, à l’égard tant de la convention principale, don’t l’inexistence ou la nullité n’ont aucun effet sur elle, que de la loi interne applicable à cette convention, sous la seule réserve de l’ordre public international [...] dès lors la nature civile ou commerciale du contrat principal est sans incidence sur la validité de l’accord compromissoire, qui lie les parties et doit recevoir application, sans que puisse être opposées les dispositions de l’article 2061 du Code civil», σε Ancel , L’actualité de l’autonomie de la clause compromissoire, σσ. 89-90, ο οποίος και αξιολογεί ως ικανοποιητική την επιφύλαξη της διεθνούς δημόσιας τάξης, καθώς με τον τρόπο αυτό αποσοβείται ο κίνδυνος να θεωρηθεί ως έγκυρη η διαιτητική ρήτρα που περιλήφθηκε σε συμφωνία παράνομη ή σε συμφω- νία για την οποία εξέλειπε η διαιτητευσιμότητα της διαφοράς· ομοίως η απόφαση του CA de Paris, 17 décembre 1991, RevArb 1993, σ. 284 : «...[q]u’ en matière d’arbitrage international, le principe de l’ autonomie de la clause compromissoire est d’application générale, en tant que règle matérielle international consacrant la licéité de la convention d’arbitrage, hors de toute reference à un système de conflits de lois…», σε Κουσούλη, Θεμελιώδη προβλήματα της διαιτησίας Β, §6 Β ΙΙΙ 3, σ. 101, σημ. 53, όπου και περαιτέρω αναφορές στη μεταγενέστερη νομολογία. 31. Cass Civ 1re, 20 décembre 1993, Comité populaire de la municipalité de Khoms v Soc. Dalico Contractors, Bull. Civ. I, n o 372, σ. 258=RevArb 1994, σ. 116, note Gaudemet-Tallon =Rev. Crit. DIP, σ. 663, note Mayer , με την οποία κρίθηκε ότι «[E]n vertu d’une règlematérielle du droit international de l’arbitrage, la clause compromissoire est indépendante juridiquement du contrat principal qui la contient directement ou par référence, et son existence et son efficacité s’apprécient, sous réserve des règles impératives du droit français et de l’ordre public international, d’après la commune volonté des parties, sans qu’il soit nécessaire de se référer à une loi étatique». 10 Δικονομικά ζητήματα της συμφωνίας διαιτησίας