Η ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

VIII Πρόλογος φυσικού περιβάλλοντος, εφαρμογής σχεδίου πόλεως, ή σοβαρές περιπλοκές υγείας, που προκλήθηκαν από υποχρεωτικό εμβολιασμό - ζήτημα που είναι και λίαν επίκαι- ρο αυτήν την εποχή, με τους προβληματισμούς περί υποχρεωτικού εμβολιασμού λόγω COVID-19, ή βλάβη υγείας κυοφορούμενου, καθώς και περιπτώσεις ανάκλησης ευμε- νών διοικητικών πράξεων, ή άσκηση κρατικής εποπτείας επί των ασφαλιστικών επιχει- ρήσεων. Μελετάται, επίσης, στο βιβλίο, εκτενώς και η αστική ευθύνη του Δημοσίου και από την παραβίαση του κοινοτικού/ενωσιακού δικαίου, όταν τα εθνικά όργανα προκαλούν ζη- μιά στους ιδιώτες από τη μη εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου, κάνοντας μια πλήρη αναφορά στη σχετική νομολογία του ΔΕΕ. Αναλύει το βιβλίο και την πρόσφατη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία κρίθηκε ότι μόνον στην περίπτωση αυτή είναι δικαστικά επιδιώξιμη μια απαίτηση κατά οργάνου του Δημοσίου που ανήκει στη δικαστική λειτουργία και αυτό είναι θεμι- τό, καθόσον προκειμένου περί ζημιογόνων πράξεων δικαστικών οργάνων αναφορικά με την εφαρμογή του ενωσιακού δικαίου, οι πιο πάνω συνταγματικές διατάξεις, ερμη- νευόμενες σε αρμονία με τη βασική αρχή του δικαίου τούτου, δικαιολογούμενη από την ιδιαιτερότητά του, να αποζημιώνεται από το Δημόσιο και η ζημία ιδιωτών από παραβι- άσεις του δικαίου της Ένωσης από εθνικά δικαστήρια, υπό τις προϋποθέσεις που ανα- γνωρίζει σχετικώς η πάγια νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλ., αντί άλλων, ΔΕΕ της 30ής Σεπτεμβρίου 2003, Köbler, C 224/01), τρέπουν κατ’ αρχήν, στην περίπτωση αυτή, την προεκτεθείσα ευχέρεια του νομοθέτη σε υποχρέωση θέσπι- σης αποζημιωτικής ευθύνης του Δημοσίου. Άλλο δε είναι το ζήτημα της ευθύνης προς αποζημίωση του Δημοσίου από αποφάσεις ή πράξεις δικαστικών οργάνων εάν προκληθεί ζημία κατά παράβαση του ενωσιακού δικαίου με τις προϋποθέσεις που έχουν τεθεί από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενώ- σεως (ΔΕΚ 30.9.2003, C-224/01, Köbler, Συλλ. 2003 Ι-10239, ΔΕΚ 13.6.2006, C-173/03 Traghetti del Mediterraneo, Συλλ. 2006 Ι-5177, ΔΕΚ 24.11.2011, C-379/10, Επιτροπή κατά Ιταλίας, Συλλ. 2011 Ι-00180)» (ΣτΕ 799/2021). Για πρώτηφορά εξετάζεται, και ο συγγραφέας θέτει το ζήτημα «εις τον τύπον των ήλων», που αφορά την περίπτωση της ευθύνης αποζημίωσης του Δημοσίου από πράξεις των οργάνων του, τα οποία ανήκουν στη δικαστική εξουσία, όπου και έχουμε μια σημαντική και μάλλον απρόσμενη, θα έλεγα, μεταστροφή της νομολογίας του Ανωτάτου Ακυρωτι- κού Δικαστηρίου της χώρας μας, πλην της περιπτώσεως της παραβίασης του ευρωπα- ϊκού δικαίου (ΣτΕ 799/2021), όπου η νομολογία εμμένει στα κριθέντα με την Απόφαση ΣτΕ 1501/2014 Ολομ. (ιστορική την αποκαλεί ο συγγραφέας), με την οποία έχει κριθεί ότι: «2. Στο άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα ορίζεται ότι: “Για πα- ράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του Δημοσίου κατά την άσκηση της δη- μόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, το Δημόσιο ενέχεται σε αποζημίωση, εκτός αν η πράξη ή η παράλειψη έγινε κατά παράβαση διάταξης που υπάρχει για χάρη του γενι- κού συμφέροντος. Μαζί με το Δημόσιο ευθύνεται εις ολόκληρον και το υπαίτιο πρόσω-