ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

1. ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ 6 Δ. Ο νομοθέτης τα τελευταία χρόνια αρχίζει να λαμβάνει υπόψη τη διάκριση ανά- μεσα σε εγκληματικό άδικο και σε παραβάσεις τάξεως εμφανέστερα απ’ ό,τι στο πα- ρελθόν 38 . Τούτο αποτυπώνεται σε μια σειρά από νομοθετήματα 39 . Έτσι ισχυροποιεί- ται η θέση ότι γνήσιο ΠΔ δεν μπορεί να δημιουργηθεί κατά βούληση 40 . Αντίθετα η θέσπιση παραβάσεων τάξεως υπαγορεύεται -κατά κύριο λόγο- από σκέψεις σκοπι- μότητας 41 . 1.1.2. Σκοπός του Ποινικού Δικαίου 1.1.2.1. Η ίδια προέλευση και η εκτεταμένη παραλληλία ανάμεσα στον ποινικό και τον ηθικό κανόνα δεν επιτρέπεται να οδηγήσει στην παρανόηση ότι δεν πρόκει- ται για διαφορετικούς χώρους 42 . Δεν πρέπει ή δεν μπορεί ο κάθε ηθικός κανόνας να αντιστοιχεί οπωσδήποτε σε έναν ποινικό κανόνα. Η πρώτη 43 από τις δέκα εντολές δεν μπορεί άλλωστε να ποινικοποιηθεί. Αλλά και εκεί που υπάρχουν αντιστοιχίες η λει- τουργία του ΠΔ είναι βέβαια διαφορετική. Συγκεκριμένα η αποστολή του ΠΔ είναι η αποστολή ολόκληρου του Δικαίου 44 , αφού το ΠΔ είναι μόνο ένα τμήμα του συνολι- κού Δικαίου, δηλ. η ρύθμιση της ανθρώπινης συμβίωσης 45 . Με την κοινωνική συμ- βίωση δημιουργείται η ανάγκη για νομικές προσταγές, η ανάγκη για τάξη, μέσα στην οποία ο καθένας μπορεί να ζήσει ανενόχλητα από τον άλλον. Δεν αποτελεί αποστολή του Δικαίου ο εξαναγκασμός σε ηθική συμπεριφορά ή σε έναν βασικό πυρήνα ηθι- νικού ΠΔ γίνεται ιδιαίτερα σαφής κατά την εξέταση των §§ 38 και 39 GWB σε σχέση με τις ποινι- κές υποστάσεις του UWG. 38. Αναφέρθηκαν από τη γερμανική νομοθεσία ο WiStG του 1949/1954 καθώς και ο OWiG του 1952/1968 που ισχύει για όλες τις νεοεισαγόμενες παραβάσεις τάξεως και ο οποίος μετέτρεψε πλέον τα κυκλοφοριακά πταίσματα σε παραβάσεις τάξεως, σχετικά βλ. Baumann/Weber/Mitsch, έ.α., σελ. 45, Weber, Die Überspannung der staatlichen Bußgeldgewalt, ZStW92 (1980), σελ. 313. 39. Βλ. σχετικά Weber, έ.α., σελ. 313 επ. 40. Με βάση την αντίληψη του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Ακυρωτικού Δικαστηρίου ο σκληρός πυ- ρήνας της κοινωνικοηθικά επίψογης/επίμεμπτης συμπεριφοράς επιφυλάσσεται για το ΠΔ, βλ. λ.χ. BVerfGE 9, 167 (171), 27, 18 (28), 45, 272 (289). 41. Βεβαίως εδώ θα πρέπει να προσεχθεί η λειτουργία της αρχής ne bis in idem. Συγκεκριμένα μια «διοικητική» ποινή μπορεί, ενδεχομένως, να σωρευθεί με μια γνήσια «εγκληματική» ποινή ενό- ψει ενός και του αυτού παραπτώματος· αντίθετα δύο γνήσιες ποινές για ένα και το αυτό έγκλημα είναι αδιανόητες δεδομένου ότι ισχύει το αξίωμα ne bis in idem, βλ. Ανδρουλάκη, ΠΔ, σελ. 32, πρβλ. Baumann/Weber/Mitsch, AT, έ.α., σελ. 47-48. (Για τη διαφορά ανάμεσα στις «διοικητικές» ποινές και στις «ποινές τάξεως» βλ. Ανδρουλάκη, έ.α., σελ. 31, 33). 42. Βλ. Baumann, Einführung, έ.α., σελ. 10, πρβλ. Μαγκάκη, ΠΔ, σελ. 37 επ., Arthur Kaufmann, Recht und Sittlichkeit, 1964, σελ. 9 επ. 43. «Ο ὐ κ ἒ σονταί σοι θεοί ἒ τεροι πλήν ἑ μού». 44. Βλ. Baumann, Einführung, έ.α., σελ. 452. 45. Βλ. Baumann/Weber/Mitsch, AT, έ.α., σελ. 9.