Η ΑΝΑΛΥΣΗ DNA ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Οι ανακριτικές πράξεις αποτελούν ένα σημαντικό, αλλά παράλληλα και ένα «δυσπρόσιτο» ερμηνευτικά κομμάτι του ποινικού δικονομικού δικαίου, όπου κατά κανόνα θίγονται τα έννομα αγαθά του προσώπου που τις υφίσταται για την εξυπηρέτηση ενός υπέρτερου σκοπού, όπως είναι η απονομή δικαιοσύνης. Στο δικονομικό κομμάτι των ανακριτικών πράξεων ανήκει η ανάλυση του DNA, η οποία αποτελεί, με βάση και τα όσα ορίζει το άρθρο 201 ΚΠΔ, μια ειδι- κή μορφή πραγματογνωμοσύνης. Ωστόσο, το DNΑ δεν αποτελεί τελικά απλά μια ειδική μορφή πραγματογνωμο- σύνης, αλλά κατέχει και μια ιδιαίτερη θέση στο ελληνικό ποινικό δικονομικό σύστημα, καθόσον βρίσκεται στο «μεταίχμιο» της αποτελεσματικότητας και της δικαιότητας της ποινικής δίκης. Ποια είναι επομένως τελικά η επιθυμία του Έλληνα δικονομικού νομοθέτη; Να έχουμε μια αποτελεσματική απονομή ποινικής δικαιοσύνης ή να είμαστε σε κάθε περίπτωση δίκαιοι, σεβόμενοι απόλυτα τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες του ανθρώπου; Η λύση αυτής της σύγκρουσης γενικότερα είναι αρκετά δύσκολη, αλλά και η εξεύρεση μιας «μέσης λύσης» σε αυτές τις περιπτώσεις αποτελεί πάντα έναν «πονοκέφαλο» για τον ερμηνευτή και τον εφαρμοστή του δικαίου. Δυστυχώς, η καθημερινότητα στην ελληνική «νομική πραγματικότητα» έχει αποδείξει ότι η ανάλυση DNA και οι συναφείς τεράστιας σημασίας παράμετροι που την αφορούν, όπως π.χ. οι προϋποθέσεις διεξαγωγής της, η αρχή της αναλογικότητας μεταξύ της διάταξης του μέτρου και της επίτευξης του σκο- πού της απονομής δικαιοσύνης, τα πρόσωπα εις βάρος των οποίων διατάσσε- ται, ο βαθμός των υπονοιών / ενδείξεων ενοχής που πρέπει να συντρέχει στο πρόσωπο των ατόμων αυτών κτλ, δεν αντιμετωπίζονται πάντα με τη δέουσα σοβαρότητα από τις αρμόδιες διωκτικές αρχές. Το γεγονός αυτό έχει ως συνακόλουθο αποτέλεσμα το να παραβιάζονται συ- χνά τα θεμελιώδη δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες του ανθρώπου, και κάποιες φορές το να θίγεται ανεπανόρθωτα ακόμη και η ίδια η ανθρώπινη αξι-