Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ & ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

ποινικών αδικημάτων παρά την αθώωσή του. Το Ανώτατο Δικαστή- ριο επέτρεψε την Έφεση του Γενικού Εισαγγελέα εναντίον της από- φασης του Πρωτόδικου Δικαστηρίου υπέρ του ενάγοντα, θεωρώντας ότι «οι επίδικες δηλώσεις δεν ήταν δυσφημιστικές». Κατά το Ανώτα- το Δικαστήριο, κακώς ο παραπονούμενος είχε «ουσιαστικά απομονώ- σει την αναφορά του Γενικού Εισαγγελέα ότι ‘δίκαια καταδικάστηκαν και οι δυο’ και εσφαλμένα το Πρωτόδικο Δικαστήριο είχε αποδεχτεί τη θέση του ενάγοντα». Η ουσία της Απόφασης του Ανωτάτου Δικα- στηρίου ήταν η ακόλουθη: Οι δηλώσεις του Γενικού Εισαγγελέα έπρε- πε να κριθούν «στην ολότητά τους» και «έτσι κρινόμενες, πόρρω απέ- χουν από του να είναι δυσφημιστικές». Ο Γενικός Εισαγγελέας σα- φώς θεωρούσε ότι η πρωτόδικη καταδίκη ήταν ορθή αλλά ουδέποτε αμφισβήτησε ότι «η τελική έκβαση της υπόθεσης ήταν τελεσιδίκως καθοριστική της αθώωσης του παραπονουμένου». Ο παραπονούμενος είχε απαλλαγεί των κατηγοριών και αθωωθεί από το Εφετείο, και ο Γενικός Εισαγγελέας ουδόλως αμφισβήτησε την «τελεσιδίκως διαπι- στωθείσα αθωότητα του παραπονουμένου». Ο Γενικός Εισαγγελέας όμως είχε το δικαίωμα να ασκήσει κριτική εναντίον των αποφάσεων των Δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένης της απόφασης του Ποινικού Εφετείου. Συνεπώς, στην ολότητά τους, οι δηλώσεις του Γενικού Ει- σαγγελέα δεν ήταν δυσφημιστικές. Παρατηρούμε και πάλι ότι, όπως και η υπόθεση Λουκής Λουκαΐδης , η υπόθεση Δώρος Γεωργιάδης παρουσιάζει επίσης ορισμένα προβλήμα- τα, όχι ουσίας αλλά μεθοδολογίας. Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να υποστηριχτεί η θέση (και με βάση μάλιστα την Αλωνεύτης ) ότι είχε πα- ραβιαστεί το τεκμήριο της αθωότητας του ενάγοντα, καθότι οι επίδι- κες δηλώσεις έγιναν μετά την τελεσίδικη απαλλαγή και αθώωσή του από το Ανώτατο Δικαστήριο (στην ποινική υπόθεση). Στο χρονικό ση- μείο αυτό, ο ενάγων ήταν θεσμικά αθώος, και διαφωνία με την Απόφα- ση του Ποινικού Εφετείου αναπόφευκτα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι ο ενάγων ήταν ένοχος, εφόσον μάλιστα η ενοχή του είχε διαπιστω- θεί πρωτόδικα. Τουλάχιστον, όπως είχε κρίνει το Πρωτόδικο Δικα- στήριο στην υπόθεση δυσφήμισης, αυτή θα ήταν η εντύπωση που θα απεκόμιζε ο μέσος πολίτης από τις επίδικες δηλώσεις του Γενικού Ει- σαγγελέα, ότι δηλαδή παρά την αθώωσή του από το Ανώτατο Δικαστή- ριο ο παραπονούμενος ήταν στην πραγματικότητα ένοχος των κατηγο- ριών που του είχαν απαγγελθεί (και σε σχέση με τις οποίες είχε κατα- δικαστεί από το Πρωτόδικο Ποινικό Δικαστήριο). Από την άλλη, θα ήταν χωρίς αμφιβολία απαράδεκτο και ιδιαίτερα περιοριστικό του δι- ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ 123