Η ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

Η διαπλοκή των αρμοδιοτήτων του Αρείου Πάγου και των δικαστηρίων της ουσίας 42 γορουμένου δίνει έρεισμα στην αναγκαιότητα κήρυξης της αθωότητας από τον ίδιο τον Άρειο Πάγο. Εξάλλου, και το «ενδεχόμενο υπάρξεως κυμαινόμενης αρεοπαγιτικής νομολο- γίας», το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα για την εξάλειψη της ρητής διατάξεως που ρύθμιζε την δέσμευση του δικαστηρίου της παραπομπής από την απόφαση του Αρείου Πάγου, 133 μόνον ως παθολογικό φαινόμενο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Και τούτο διότι κατά τη συναφή νομολογία του Ε∆∆Α οι συ- νεχείς αποκλίσεις της νομολογίας των εθνικών Ανωτάτων ∆ικαστηρίων εν- δέχεται να προσβάλλουν την αρχή της ασφάλειας δικαίου. Ειδικότερα, εντε- λώς ενδεικτικά, αναφέρεται ότι έχει κριθεί 134 πως το Ανώτατο ∆ικαστήριο της Ρουμανίας (HCCJ) ήταν πηγή έντονων και διαρκών νομολογιακών απο- κλίσεων. Η δε πρακτική που αναπτύχθηκε στο ανώτατο δικαιοδοτικό όργα- νο της χώρας κρίθηκε καθεαυτή ως αντίθετη προς την αρχή της ασφάλειας δικαίου, μιας αρχής εγγενούς σε όλα τα άρθρα της συμβάσεως που συνιστά επιπροσθέτως ένα από τα κομβικά στοιχεία του κράτους δικαίου. 135 Μ’ αυτόν τον τρόπο, το ως άνω ανώτατο εθνικό δικαστήριο, αντί να εκπληρώνει την αποστολή του να προσδιορίζει την εκάστοτε ορθή ερμηνευτική προσέγγιση που πρέπει να ακολουθείται, μετετράπη σε μια πηγή νομικής αβεβαιότητας, υπονομεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την εμπιστοσύνη των πολιτών στο δι- καιοδοτικό σύστημα. 136 Ως εκ τούτου, κρίνεται σκόπιμη η παραπομπή των ζη- τημάτων τα οποία προκαλούν κυμαινόμενη νομολογία του Αρείου Πάγου -με τη γενικότερη αναγωγή στην ορθή ερμηνεία και εφαρμογή του Νόμου- στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου. 137 Πλέον στο άρθρο 10 παρ. 2 στοιχ. ε του νέου 133. Βλ. Πρακτικά, τεύχος Β’, 1957, σελ. 246. 134.  Βλ. Ε∆∆Α, Beian κ. Ρουμανίας (αριθ. 1), αρ. προσφ. 30658/05, 6/12/2007, σκέψεις 37 επ. 135.  Βλ. mutatis mutandis, E∆∆Α, Baranowski κ. Πολωνίας, αρ. προσφ. 28358/95, 28.3.2000, σκέψη 56. 136.  Βλ. mutatis mutandis, Sovtransavto Holding κ. Ουκρανίας, αρ. προσφ. 48553/99, 25.6.2002, σκέψη 97, E∆∆Α, Paduraru κ. Ρουμανίας, αρ. προσφ. 63252/00, 1.12.2005, σκέψη 98). Στο ίδιο πλαίσιο, το Ε∆∆Α έχει αποφανθεί ότι έντονες και διαρκείς αποκλίσεις στη νομολογία των εθνικών ανωτάτων δικαστηρίων εν- δέχεται καθεαυτές να μην είναι συμβατές με την αρχή της ασφάλειας δικαίου, η οποία συνιστά ένα από τα κομβικά στοιχεία του κράτους δικαίου (: Ε∆∆Α, Zielinski και Pradal και Gonzalez και λοιποί κ. Γαλλίας, αρ. προσφ. 24846/94 και 34165/96 έως 34173/96, 28.11.1999, σκέψη 59, Ε∆∆Α, VRABEC και λοιποί κ. Σλοβακίας, αρ. προσφ. 31312/08, 26.3.2013, σκέψη 27, Ε∆∆Α, LUPENI GREEK CATHOLIC PARISH και λοιποί κ. Ρουμανίας, αρ. προσφ. 76943/11, 29.11.2016, σκέψη 123). 137.  Πρβλ. άρθρο 10 παρ. 2 στοιχ. ε’ του σχεδίου Μανωλεδάκη του Νέου Κώδικα Ποινι- κής ∆ικονομίας σε Μανωλεδάκη (επιμ.), Το σχέδιο του Νέου Κώδικα Ποινικής ∆ι- κονομίας και σχετικές παρατηρήσεις του νομικού κόσμου της χώρας, 1996, σελ. 60, σύμφωνα με το οποίο: «Ο Άρειος Πάγος δικάζει σε ολομέλεια στις εξής περι-