Η ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

Η ratio και η σκοπιμότητα της κηρύξεως της αθωότητας του κατηγορουμένου 43 Κώδικα Ποινικής ∆ικονομίας (: N 4620/2019) ρητώς προβλέπεται ότι: «2. Ο Άρειος Πάγος δικάζει σε ολομέλεια, όπως αυτή ορίζεται στον κανονισμό λει- τουργίας του, στις εξής περιπτώσεις: (…) ε) όταν το τμήμα πρόκειται να εκ- δώσει απόφαση αντίθετη με προηγούμενη θέση της ολομελείας ή τμήματός του, για το ίδιο θέμα». Τούτη η διάταξη ορθώς επιλύει το ζήτημα της εναλλα- γής της νομολογίας σε Ανωτάτου Ακυρωτικού η οποία συχνά προκαλεί ανα- σφάλεια δικαίου. Για το λόγο αυτό, η διάχυτη και δικαιολογημένη εντύπωση περί της συνεχώς εναλλασσόμενης νομολογίας του Αρείου Πάγου, δεν μπορεί να αποτελέσει έρεισμα για απόρριψη της δυνατότητας κηρύξεως της αθωότητας του κατη- γορουμένου από τον ίδιο τον Άρειο Πάγο. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να αναζη- τηθεί τρόπος να περιοριστεί το φαινόμενο της κυμαινόμενης νομολογίας του Ανωτάτου Ακυρωτικού μας και όχι να χρησιμοποιείται αυτό το αδικαιολόγη- το (:εν πάση περιπτώσει αντιμετωπιζόμενο στην πράξη και μη συνάδον με τον σκοπό της αναιρέσεως) φαινόμενο ως αιτιολογία αποκρούσεως της δεσμεύ- σεως του δικαστηρίου της παραπομπής από την απόφαση του Αρείου Πάγου. Συνεπώς, η ratio της διατάξεως του άρθρου 518 ΚΠ∆ως προς την κήρυξη της αθωότητας από τον Άρειο Πάγο πρέπει να αναζητηθεί κυρίως στην προστα- σία του κατηγορουμένου από την εναλλαγή της νομολογίας που θα οδηγού- σε σε χειροτέρευση της θέσεώς του και σε δημιουργία ανασφάλειας δικαίου. Αντίθετα, η αναλογική εφαρμογή του άρθρου 518 ΚΠ∆ για την κήρυξη της ενο- χής του κατηγορουμένου οδηγεί σε χειροτέρευση της θέσεως του κατηγο- ρουμένου, υπό την έννοια ότι σε περίπτωση παραπομπής της υποθέσεως στο δικαστήριο της ουσίας θα μπορούσε να είχε μεσολαβήσει ζήτημα παραγρα- φής της αξιόποινης πράξεως. B. Η κήρυξη της αθωότητας του κατηγορουμένου από τον Άρειο Πάγο υπό το πρίσμα του φυσικού δικαστή Υποστηρίζεται ότι εναπόκειται στον κοινό νομοθέτη να τροποποιήσει τις δι- κονομικές διατάξεις και να αλλάξει τον διαχωρισμό της αρμοδιότητας με- ταξύ αναιρετικού δικαστηρίου και δικαστηρίων της ουσίας. 138 Το δικαίωμα στο φυσικό δικαστή επιβάλλει να δικάζεται κανείς από τον αρμόδιο δικαστή που ορίζεται από τους ισχύοντες νόμους, ο οποίος δικάζει και σε κάθε άλλη υπόθεση όμοια από άποψη περιεχομένου ή προσώπου με τη συγκεκριμένη πτώσεις: ε) όταν το τμήμα πρόκειται να εκδώσει απόφαση αντίθετη με προηγού- μενη θέση του Αρείου Πάγου για το ίδιο θέμα». 138.  Βλ. Paster/Sättele , Zu den Möglichkeiten einer eigenen Sachentscheidung des Revi- sionsgerichts nach der Entscheidung des BVerfG zu § 354 Ia 1 StPO, NStZ 2007, σελ. 613.