ΠΟΙΝΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ

Ελισάβετ Συμεωνίδου-Καστανίδου/Μαρία Μητροσύλη 5 κατάστημα για αόριστο χρόνο. Η ρύθμιση αυτή είχε επικριθεί ως εξαιρετικά αόριστη και αντίθετη προς την πάγια σχετική νομολογία του ΕΔΔΑ 10 . Στην πράξη, άλλωστε, συχνά η επικινδυνότητα αποσυνδεόταν από τα αίτια που την παρήγαγαν, με αποτέλεσμα, οι «ακαταλόγιστοι» δράστες εγκληματι- κών πράξεων να παραμένουν έγκλειστοι στα θεραπευτικά καταστήματα για πολλαπλάσιο χρονικό διάστημα σε σύγκριση με τους κοινούς ψυχιατρικούς τροφίμους με παραπλήσιες διαγνώσεις 11 . Και τούτο, παρά το γεγονός ότι το ΕΔΔΑ, ερμηνεύοντας το άρθρο 5 παρ. 1 και 4 της ΕΣΔΑ, έχει κατ’ επανάλη- ψη τονίσει ότι η συνέχιση του εγκλεισμού μπορεί να συναρτάται μόνο με τη συνέχιση της διαταραχής 12 . (ζ) Τέλος, εξίσου σημαντικό με όλα τα παραπάνω ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχαν θεσπισμένοι κανόνες ως προς τον τρόπο εκτέλεσης του μέτρου ή τις ευθύνες του νοσηλευτικού προσωπικού , που συχνά αναρωτιόταν αν ανήκει στην κατηγορία των σωφρονιστικών υπαλλήλων ή των νοσηλευτών. Η σύγχυση ενισχυόταν και από τη στάση των εισαγγελικών λειτουργών, που είχαν ασκήσει διώξεις σε βάρος νοσηλευτών για την απόδραση κάποιων τροφίμων 13 . Τελικά, βέβαια, με Γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, το 2007 14 , διευκρινίστηκε ότι ο ρόλος τους ήταν αμιγώς θεραπευτι- κός, ωστόσο η ασάφεια παρέμεινε, γιατί με άλλη Γνωμοδότηση του Εισαγγε- λέα του Αρείου Πάγου, το 2010, ορίστηκε ότι κάθε φορά που χρειαζόταν με- ταφορά του ατόμου σε άλλο νοσοκομείο, έπρεπε να αποφασίσει η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών, καθώς ο ακαταλόγιστος ψυχικώς ασθενής κρίθηκε ότι ήταν «κρατούμενος» 15 . 2.2. Ποινική μεταχείριση σε περίπτωση ουσιώδους μείωσης του καταλογισμού Στις περιπτώσεις που ο καταλογισμός του δράστη δεν είχε αρθεί, αλλά είχε ουσιωδώς περιοριστεί, το νομοθετικό πλαίσιο που είχε διαμορφωθεί ήταν 10. Βλ. αναλυτικά Λ. Μαργαρίτη , Έφεση κατά βουλεύματος και αδύναμα πρόσωπα (: ανήλικοι – ψυχικά πάσχοντες), ΠοινΔικ 2015, 1091 επ. 11. Βλ. Δ. Σκαραγκά , Ηθικά και δεοντολογικά προβλήματα κατά τη δικαστηριακή πρακτική και την ψυχιατρική αντιμετώπιση των ακαταλόγιστων παραβατών, Στίγμα 17/2007, σελ. 70 επ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Απόφαση της 19.6.2003, ΠοινΔικ 2004, 554) είχε προτείνει τη νομοθετική θέσπιση ανώτατου ορίου φύλαξης —με δυνατότητα επέκτασής του με ειδικά αιτιολογημένη απόφαση— ώστε να αποφεύγονται οι κα- ταχρήσεις σε βάρος των ατομικών ελευθεριών. 12. Βλ. Ε. Ρούκουνα , Διεθνής προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκδ. Εστία, 1995, σελ. 147 επ. 13. Έγγραφο ΕισΕφΘεσ Σ. Γκρόζου , 11152/1999 (αδημ). 14. ΓνωμΕισΑΠ ( Α. Ζύγουρα ) 8/2007 ΠοινΔικ 2007, 1146. 15. ΓνωμΕισΑΠ ( Ν. Μαύρου ) 8/2008 ΠοινΧρ 2010, 1570.