ΠΟΙΝΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΩΣ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ

6 Αντιμετώπιση ψυχικώς ασθενών δραστών αξιόποινων πράξεων εξίσου προβληματικό και απαρχαιωμένο, καθώς είχε διαμορφωθεί μια ιδι- άζουσα ποινική κύρωση, ο περιορισμός σε ψυχιατρικό κατάστημα, οι όροι επιβολής και έκτισης του οποίου περιγράφονταν στα άρθρα 38 ως 41 του Ποινικού Κώδικα 16 . Η ποινή αυτή επιβαλλόταν όταν συνέτρεχαν οι ακόλου- θες προϋποθέσεις: (α) ο δράστης του εγκλήματος είχε ελαττωμένη ικανότητα για καταλογισμό λόγω διατάραξης των πνευματικών λειτουργιών, κατά το άρθρο 36 παρ. 1 Ποινικού Κώδικα, ή ήταν κωφάλαλος, κατά το άρθρο 33 παρ. 2 Ποινικού Κώδικα, (β) το έγκλημα για το οποίο είχε καταδικασθεί ήταν κακούργημα ή πλημμέ- λημα απειλούμενο με ποινή μεγαλύτερη των έξι (6) μηνών και (γ) ο δράστης κρινόταν «επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια». Εφόσον συνέτρεχαν οι παραπάνω προϋποθέσεις, το δικαστήριο ήταν υπο- χρεωμένο να καταδικάσει τον υπαίτιο σε περιορισμό εντός ψυχιατρικού κα- ταστήματος ή παραρτήματος φυλακών και όχι σε ποινή κάθειρξης ή φυλά- κισης 17 . Στην περίπτωση αυτή, όριζε μόνο το κατώτατο όριο της ποινής που έπρεπε να εκτιθεί —το οποίο δεν μπορούσε να είναι κατώτερο από το μισό του ανώτατου κατά το άρθρο 36 παρ. 1 του Ποινικού Κώδικα ορίου— ενώ ανώτατο όριο δεν οριζόταν στην απόφαση. Μετά την έκτιση του κατώτατου ορίου ποινής και στη συνέχεια κάθε δύο έτη ελεγχόταν είτε με αίτηση του κρατουμένου είτε και αυτεπαγγέλτως αν αυτός μπορούσε να απολυθεί. Σε κάθε περίπτωση, αφού συμπληρωνόταν το ελάχιστο όριο που έθετε η από- φαση, ο περιορισμός δεν μπορούσε να εξακολουθήσει πέρα από δέκα έτη για τα πλημμελήματα και πέρα από δεκαπέντε έτη για τα κακουργήματα. Με τις ρυθμίσεις αυτές, ένας δράστης μειωμένου καταλογισμού αντιμετω- πιζόταν τελικώς με ποινές μεγαλύτερης διάρκειας ακόμα και από άτομα με πλήρη καταλογισμό. 16. ΑΠ 1779/2008 ΠοινΔικ 2009, 655. 17. Βλ. σχετικά ΑΠ 98/1994 ΠοινΧρ 1994, 601.