Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η αποκρατικοποίηση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας 51 ευθέως από το Δικαστήριο με οικονομικούς όρους βιωσιμότητας της εταιρείας ακρι- βώς διότι η σκοπιμότητα ιδιωτικοποίησής της δεν είχε ως πρόκριμα κάποια πολιτική διάσωσης «προβληματικής επιχείρησης», αλλά την αξιοποίηση της δημόσιας περι- ουσίας δια του συμφωνημένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων 165 . Αντιθέτως, η διακινδύνευση στη λογική των δικαστών συνίσταται στην αβεβαιότητα της συνέχειας και της ποιότητας της παροχής 166 . Επί της αρχής, η «μηχανική» της απόφασης αυτής θυμίζει την προγενέστερη νομολογία του Δικαστηρίου, καθότι με το υπ’ αριθ. 159/1992 πρακτικό επεξεργασίας του ΣτΕ που αφορούσε την έξοδο της ΕΥΔΑΠ από το δημόσιο τομέα κρίθηκε ότι οι επιχειρήσεις που παρέχουν αγαθά ζωτικής σημασίας για το κοινωνικό σύνολο (όπως η ΕΥΔΑΠ), ασχέτως του ιδιωτικού τους ενδύματος, τελούν υπό την εξάρτηση και εποπτεία του κράτους από την οποία δεν δύνανται να εξέλθουν. Πλην όμως, γίνεται δεκτό ότι ο νομοθέτης δεν δεσμεύεται ως προς τη νομική μορφή της συγκεκριμένης επιχείρησης και κατ’ επέκταση της (οργανικής) ανάληψης της σχετικής δραστηριότητας από ιδιώτη ή ΝΠΙΔ 167 · δεσμεύεται για τη λειτουργική άσκηση της δραστηριότητας με τα κριτήρια της συνέχειας, της ποιότητας και της καθολικότητας. Όταν τα κριτήρια αυτά πληρούνται, τότε η προστασία της κοινής ωφέλειας ανταποκρίνεται πλήρως στις συνταγματικές απαιτήσεις (άρθρα 23 παρ. 2, 29 παρ. 3, 106 παρ. 3 Σ). Το Δικαστήριο, εν προκειμένω, προεξοφλεί ότι, ακόμη κι αν υπάρξει η κατάλληλη οργανωτική δομή κρατικής εποπτείας (π.χ. μία ρυθμιστική αρχή υδάτων), σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο ιδιώτης να παράσχει μείζονες εγγυήσεις 168 . Η άποψη όμως αυτή, που προφανώς αναδεικνύει την μέριμνα του κράτους για την «περιφρούρηση» [δια της κατοχής της πλειοψηφίας του μετοχικού της κεφαλαίου], στις ουσιαστικές δεσμεύσεις οι οποίες απορρέουν από το Σύνταγμα σε σχέση με την παρεχόμενη συγκεκριμένη υπηρεσία κοινής ωφέλειας και, επιπροσθέτως, το Ελληνικό Δημόσιο, αφενός, κατέχει το μετοχικό του κεφάλαιο και, αφετέρου, ελέγχει πλήρως τα όργανα διοίκησής του, δια του διορισμού, ιδίως, των μελών του διοικητικού του συμβουλίου». 165. Βλ. Ν. 3985/2011 καθώς και το Ενημερωτικό Σημείωμα για το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσι- ονομικής Στρατηγικής 2012-2015 της 9 ης Ιουνίου 2011, σελ. 20. 166. Πρβλ. Α. Μπρεδήμα , Ιδιωτικοποιήσεις και επανακρατικοποίηση υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, ιδιαίτερα των υπηρεσιών παροχής νερού, 2014, σελ. 100 επ. 167. Βλ. Α. Γέροντα , Δημόσιο Οικονομικό Δίκαιο, 2011, σελ. 614. 168. Βλ. ΣτΕ (Ολομ.) 1906/2014, σκ. 22 .: «Η δε κατ’ ουσίαν μετατροπή της δημοσίας επιχειρήσεως σε ιδιωτική, που λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος, καθιστά αβέβαιη τη συνέχεια της εκ μέρους της παροχής προσιτών υπηρεσιών κοινής ωφελείας, και δη υψηλής ποιότητας, η οποία δεν εξασφαλίζεται πλήρως με την κρατική εποπτεία».