Σημείωμα της Σύνταξης
Νομικός Σύμβουλος 1
Έ
ξι χρόνια μετά την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση και
τέσσερα μετά την κρίση χρέους στην Ευρώπη, επιστρέφουν
βαριά σύννεφα επαπειλούμενης νέας ύφεσης στην Ευρωζώνη.
Η ατμομηχανή της Ευρώπης, η Γερμανία, παρά το ότι βλέπει και τη
δική της οικονομία να συρρικνώνεται, έχει επιλέξει λεκτικά τουλά-
χιστον ως κυρίαρχο δόγμα δημοσιονομικής πολιτικής τη λιτότητα,
η οποία σε συνδυασμό με απρόβλεπτους και εξωγενείς παράγο-
ντες, όπως ο πρόσφατος οικονομικός πόλεμος με τη Ρωσία, φέρνει
στασιμότητα, γκρίνια και φαγωμάρα μεταξύ των εταίρων.
Η Ελλάδα ύστερα από πέντε χρόνια πειραματισμών και βαθιάς
ύφεσης αρχίζει να ανακάμπτει σε επίπεδο μεγεθών αλλά όχι
στην πραγματική οικονομία, η οποία βρίσκεται κατά τη γνώμη
μου στο χειρότερο σημείο από την αρχή της κρίσης.
Ο πολίτης, απομονωμένος από τον παραδο-
σιακό του σύμμαχο, τις τράπεζες, οι οποίες
παλεύουν για τη δική τους επιβίωση, έχει
εξαντλήσει προ πολλού με τις οικονομίες
του τη φοροδοτική του ικανότητα και έχει
χάσει την αισιοδοξία του όχι μόνο για γρήγο-
ρη ανάκαμψη αλλά και μερική κάλυψη της
πίτας που χάθηκε, αφού είναι εμφανές ότι η
εσωτερική αγορά έχει στεγνώσει από ρευ-
στό και έχει γεμίσει από άνεργους, υποαμει-
βόμενους και επιφυλακτικούς καταναλωτές.
Η χώρα αντί να αρχίσει να απολαμβάνει τους
πρώτους καρπούς των μεταρρυθμιστικών
προσπαθειών οι οποίες θα ανέδιδαν και ένα πνεύμα αισιοδο-
ξίας ιδίως στους νέους ανθρώπους, που κατά τεκμήριο το έχουν
περισσότερο ανάγκη, συνεχίζει να κοροϊδεύει τον εαυτό της παί-
ζοντας κρυφτούλι με την Τρόικα και την ατέλειωτη λίστα των
εκατοντάδων εκκρεμοτήτων που μπαλώνονται άρον άρον όχι
υπό το ουσιαστικό αλλά το τυπικό μέρος της υλοποίησής τους.
Καμία ουσιαστική δέσμη μεταρρυθμίσεων δεν έχει υλοποιηθεί.
Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Κλειστά επαγ-
γέλματα, χρήσεις γης, αιγιαλός, δασικοί χάρτες, κτηματολόγιο,
αναμόρφωση ΑΕΙ, φορολογία εισοδήματος, κέντρα έρευνας,
αναβάθμιση υπηρεσιών υγείας, πιστοποίηση επαγγελμάτων,
απλοποίηση νομοθεσίας, επιτάχυνση απονομής δικαιοσύνης,
ο κατάλογος είναι μακρύς, τα προβλήματα εντοπισμένα από
χρόνια και η νομοθεσία που έχει ψηφισθεί ακόμα και αυτή που
έχει πάρει την έγκριση της Τρόικας είναι άτολμη, άνευρη και
ατελής, παραπέμποντας σε δεκάδες εγκυκλίους και υπουργι-
κές αποφάσεις που θα εκδοθούν στο μέλλον ίσως και ποτέ,
βλέποντας και κάνοντας αλά Ελληνικά. Αφού όλοι αναγνωρί-
ζουμε την αναγκαιότητα αυτών των μεταρρυθμίσεων ποιον
κοροϊδεύουμε τελικά, την Τρόικα ή τον εαυτό μας;
Αν οι πολιτικοί μας έχουν αυτή την ακατανόητη στάση απέναντι
στα υπερμεγέθη και πολλαπλάσια, λόγω των εγγενών αδυναμιών
μας, προβλήματα έναντι των εταίρων μας, μήπως η πλειοψηφία
των εργαζόμενων και του παραγωγικού ιστού της χώρας έχει επι-
δείξει πιο ευέλικτη στάση έναντι της κρίσης προσπαθώντας να
αναδείξει τις ευκαιρίες που αναδύονται μέσα από αυτή;
Πόσοι εργαζόμενοι αναλογικά έχουν κατανοήσει τις ουσιαστι-
κές ευκαιρίες και εναλλακτικές επιλογές που προσφέρει η διά
βίου μάθηση και πόσοι από αυτούς που γνέφουν καταφατικά
στον όρο απασχολησιμότητα τολμούν να αφήσουν τον απο-
γευματινό καναπέ του σπιτιού τους για να παρακολουθήσουν
μαθήματα ή σεμινάρια από τα οποία θα
γυρίζουν στο σπίτι βράδυ, κατάκοποι για
να βρίσκονται την επόμενη πρωί πρωί
στη δουλειά τους;
Όλως περιέργως η κατάσταση στις τάξεις
του 1,5 εκατομμυρίων ανέργων προκαλεί
τα ίδια και περισσότερα ερωτηματικά. Δεν
είναι τόσο εύκολο όσο φαντάζεται κανείς
να βρεις στην αγορά εργασίας ικανούς
πωλητές, μηχανικούς πληροφορικής, ει-
δικούς στα logistics, ακόμα και ιδιαίτερες
γραμματείς. Υπάρχουν πολλές επιχειρή-
σεις που διαμαρτύρονται ότι είτε δεν βρί-
σκουν ανθρώπινο δυναμικό σε διάφορες θέσεις εργασίας που
απαιτούν συγκεκριμένες δεξιότητες, είτε αναγκάζονται να αυ-
ξήσουν το budget των προσφερόμενων αποδοχών -κυρίως σε
διευθυντικές θέσεις- προκειμένου να βρουν τους κατάλληλους
ανθρώπους. Ακόμα και σε κορεσμένους κλάδους μεγάλης υπο-
απασχόλησης, όπως είναι ο δικηγορικός υπάρχουν εποχές που
η ζήτηση για πρόσληψη δικηγόρων με συγκεκριμένες σπουδές,
εμπειρία και προϋπηρεσία ξεπερνά την προσφορά.
Η Ελλάδα έχει πλέον κάνει την επιλογή της έναντι των βαθύτα-
των εκσυγχρονιστικών τομών που πρέπει να κάνει για να γίνει
ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Ενώ είχε την ευκαιρία ακό-
μα και απροετοίμαστη, το 2009, να κάνει σταδιακές αλλαγές
μέτριας ή και ήπιας έντασης, διάλεξε το δρόμο της βίαιης και
σκληρής προσαρμογής παρατείνοντας εγκληματικά την πορεία
για την ανάπτυξη. Και ευθυνόμαστε όλοι γι’ αυτό.
Αντώνης Καρατζάς, LLB, MBA
ÎÉÎÍ ËÎÐÎÙÄÅÀÎ×Å ÒÅÌÉË,
ÒÈÍ ±Ð¾ÉËÁ ¼ ÒÎÍ ÅÁ×Ò¾ ÁÕ;
¥ ÖÏÐÁ Ñ×ÍÅÖ½ØÅÉ ÍÁ
ËÎÐÎÙÄÅÀÅÉ ÒÎÍ ÅÁ×Ò¾ ÒÈÕ
Á½ØÎÍÒÁÕ ËÐ×ÆÒÎÀÌÉ Å ÒÈÍ
±Ð¾ÉËÁ ËÁÉ ÒÈÍ ÁÒ»ÌÅÉÔÒÈ
̽ÑÒÁ ÒÔÍ ÅËÁÒÎÍÒÄÔÍ
ÅËËÐÅÎÒ¼ÒÔÍ Î×
ÁÌÏÍÎÍÒÁÉ ÐÎÍ ÐÎÍ
¾ÖÉ ×¾ ÒÎ Î×ÑÉÁÑÒÉ˾
ÁÌÌ ÒÎ Ò×É˾ »ÐÎÕ ÒÈÕ
×ÌÎνÈÑ¼Õ ÒÎ×Õ
”
“
