Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΝΝΟΜΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

έγγραφα, καθώς η επίκληση και προσκόμιση εγγράφων υπόκειται σε περιορισμούς 22 . Έτσι, λοιπόν, στα ηπειρωτικά δικονομικά δίκαια, μπορεί να γίνει λόγος για την ισχύ μιας «τυπικής αλήθειας» των γεγονότων, με τους διαδίκους να διατηρούν το δικαίωμα να αρνηθούν, εφόσον τους ζητηθεί, να δώσουν κρίσιμα για την επίλυση της αντιδικίας έγγραφα 23 , ενώ αντιθέτως στο αγγλικό κοινοδίκαιο το δικαίωμα άρνησης προσκόμι- σης εγγράφων επιτρέπεται μόνο εξαιρετικά και μόνο με ειδική αιτιολόγηση. Η απόλυτη όμως κυριαρχία των μερών στην διαμόρφωση και εξέλιξη της δίκης, κα- θώς και στην περάτωσή της, συνεπαγόταν σημαντική δαπάνη δικαστικού χρόνου και πολλές φορές και χρημάτων 24 , καθώς τα δικαστήρια, με εξαίρεση το ανώτατο δικα- στήριο (Supreme Court of Justice) 25 , ως ουδέτεροι παρατηρητές της δίκης, δεν μπο- ρούσαν να έχουν ούτε ρόλο ούτε λόγο στον καθορισμό των διαδικαστικών πράξεων και στην εξέλιξη της διαδικασίας. Ακόμα, η δυνατότητα των μερών να προτείνουν προς εφαρμογή επί της διαφοράς συγκεκριμένους κανόνες δικαίου και η υποχρέωση του δικαστή να συμμορφωθεί στις υποδείξεις τους και να εκδώσει απόφαση 26 που θα δεχόταν την υπαγωγή στον επικλη- θέντα ουσιαστικό κανόνα δικαίου ή θα την απέρριπτε, χωρίς περαιτέρω δυνατότητα 22.  Στο γερμανικό δίκαιο οι παράγραφοι § § 142, 273.1 ZPO αφορούν μόνο στην προσκόμιση εγγρά- φων τα οποία οι διάδικοι έχουν επικαλεστεί, ενώ μια ευρύτερη δυνατότητα έρευνας των εγγρά- φων του αντίπαλου μέρους δεν υπάρχει (βλ. σχ. M ü ller , Grenzüberschreitende Beweisaufnahme im Europäischen Justizraum, σ. 48). Στο γαλλικό δίκαιο προβλέπεται μεν στον αστικό κώδικα στο α. 10 C.civ., “ Chacun est tenu d’ apporter son concours à la justice en vue de la manifestation de la vérité ”μια γενικόλογη υποχρέωση συνδρομής των διαδίκων και κάθε τρίτου στη δίκη για την ανεύ- ρεση της αλήθειας, χωρίς ωστόσο να επιβάλλεται οποιαδήποτε κύρωση σε περίπτωση άρνησης συμμόρφωσης. Στον γαλλικό Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας στα α. 11 και 138-142CPC στο στά- διο της αποδεικτικής διαδικασίας ο διάδικος μπορεί να αιτηθεί την προσκόμιση εγγράφων που έχει στην κατοχή του τρίτος ή ο αντίδικος, εφόσον γνωρίζει ότι ο αντίδικος τα κατέχει, όπως ισχύ- ει και στο γερμανικό δίκαιο και εφόσον προσδιορίζει με λεπτομέρειες τα στοιχεία των εγγράφων στο αίτημά του. Στο ελληνικό δικονομικό δίκαιο καθιερώνεται στο ά. 236 ΚΠολΔ γνήσιο δικονο- μικό καθήκον του δικαστή να καλέσει τον ενάγοντα να συμπληρώσει την ατελή έκθεση των ουσι- ωδών για την πλήρωση του πραγματικού του εφαρμοστέου κανόνα δικαίου γεγονότων ή ακόμα και να διατάξει την προσαγωγή συγκεκριμένων αποδεικτικών στοιχείων για την διασάφηση των πραγματικών του ισχυρισμών. Ωστόσο, τόσο η σπάνια εφαρμογή της διάταξης, όσο και η στέρη- ση της δυνατότητας εξάντλησης των ενδίκων μέσων σε περίπτωση παραμέλησης του δικαστή να καθοδηγήσει τους διαδίκους, καθιστούν και για το ελληνικό δικονομικό δίκαιο, το καθήκον δια- σάφησης αδρανές. 23.  Βλ. σχ. Stürner R ., U. S. - amerikanisches und europäischesVerfahrensverständnis, FS Stiefel, σ. 781. 24.   Zuckerman , On Civil Procedure, σ. 1. 25.  Σύμφωνα με τον κανονισμό του δικαστηρίου (Rules of Supreme Court ά. 18, 19), το Supreme Court μπορούσε σε εξαιρετικές περιπτώσεις να διατάξει την ακύρωση ασαφών ή πολυσήμαντων πραγ- ματικών ισχυρισμών των διαδίκων, όταν με τον τρόπο αυτό μπορούσε να περιορίσει τα δικαστικά έξοδα ή να εμποδίσει την παρέλκυση της διαδικασίας από τους διαδίκους. 26.  Δεν ισχύει συνεπώς το θεμελιώδες αξίωμα του συζητητικού συστήματος,“da michi factum, dabo tibi ius”–“δώσε μου τα πραγματικά περιστατικά για να σου δώσω το δίκαιο”. 10 Η αναγνώριση των εννόμων συνεπειών των αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων

RkJQdWJsaXNoZXIy NDg3NjE=