34
Εμπρός λοιπόν! Θα τα καταφέρουμε!
Το απόγευμα ο Γιώργος ξαναπήγε στο πάρκο αλλά προτίμησε πριν ξεκινήσει το παιχνίδι να αναζητήσει τα με-
γαλύτερα παιδιά που συνήθως έπαιζαν μπάσκετ στο γήπεδο του άλσους. Ήταν πολλά παιδιά του λυκείου που
έπαιζαν και συνήθως ο Γιώργος με τον Θέμη τους χάζευαν και προσπαθούσαν στη συνέχεια να αντιγράψουν
τα σουτ και τις κινήσεις τους. Ο Γιώργος πήρε βαθιά ανάσα και μπήκε μέσα στο γήπεδο διακόπτοντάς τους.
- Παιδιά, σε λίγο αυτό το γήπεδο δεν θα υπάρχει, τους είπε με πολύ σοβαρό ύφος.
- Τι λες βρε σπόρε, του απάντησε λαχανιασμένος ένας ψηλέας που κάρφωνε θεαματικά και οι μικρότεροι τον
θαύμαζαν και περίμεναν πότε θα κάνουν και εκείνοι τα κόλπα του.
Ο Γιώργος άρχισε να εξιστορεί το πρόβλημα και όλοι μαζεύτηκαν να τον ακούσουν.
- Μην τους αφήσουμε, είπε ο Γιώργος, βοηθήστε και σεις να το σταματήσουμε.
Το παιχνίδι διακόπηκε και τα μεγαλύτερα παιδιά άρχισαν να στέλνουν μηνύματα με τα τηλέφωνά τους και να
ψάχνουν το τηλέφωνο του προέδρου του δεκαπενταμελούς συμβουλίου του σχολείου τους για να του πουν
τα νέα. Την ίδια στιγμή οι μεγαλύτεροι, ανάμεσα στους οποίους ο Γιώργος είδε και τη μαμά του, σταματούσαν
τους περαστικούς και όσους καθόντουσαν στα παγκάκια και τους έδιναν να διαβάσουν ένα χαρτί, ζητώντας
τους να το υπογράψουν. Ο Γιώργος στριμώχτηκε ανάμεσά τους και προσπάθησε να διαβάσει το χαρτί που
έκανε βόλτες από χέρι σε χέρι. Ο κόσμος είχε αυξηθεί, ένα βουητό σφύριζε στα αυτιά του και το μόνο που
μπόρεσε να διαβάσει ήταν το «ΣΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΚΟ» που ήταν γραμμένο με παχιά μαύρα γράμματα.
