8
Ένα πάρκο είναι πάντα πολύτιμο!
Εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα ο Γιώργος δεν κρατιόταν στο σπίτι. Είχε τελειώσει τα μαθήματά του χωρίς
χασομέρι. Είχε φάει τα φρούτα του, παρ‛ ότι θα προτιμούσε να φάει πατατάκια και ένιωθε ότι δικαιούται έναν
μεγάλο περίπατο στο πάρκο της γειτονιάς του. Η μαμά του άλλωστε του το είχε υποσχεθεί και πάντοτε
κρατούσε τον λόγο της. Μόλις την είδε να του κλείνει το μάτι συνθηματικά, έτρεξε γρήγορα να φορέσει τα
αθλητικά του παπούτσια και να βάλει την μπάλα του στο σακίδιό του.
Το πάρκο ήταν δυο βήματα από το σπίτι του και από το σχολείο του. Παρ‛ ότι η γειτονιά του Γιώργου ήταν
στο κέντρο της Αθήνας είχε το προνόμιο να μην πνίγεται στο τσιμέντο. Ένα μεγάλο άλσος με σπάνια πουλιά,
τεράστια σκιερά πλατάνια, υπεραιωνόβιες λεύκες, αλλά και γήπεδο μπάσκετ, παιδική χαρά, δρομάκια για πο-
δηλατάδα και παγκάκια για ξεκούραση ήταν το καταφύγιο και η διασκέδαση για μικρούς και μεγάλους. Τώρα
που η άνοιξη είχε μπει για τα καλά, το πάρκο ξεχείλιζε κάθε απόγευμα από παιδιά, που οι φωνές τους κάλυ-
πταν τα κελαϊδίσματα των πουλιών και ακούγονταν μέχρι τη λεωφόρο.
Ο Γιώργος ανυπομονούσε να συναντήσει την παρέα του. Λογικά θα τον περίμενε ήδη στο πάρκο ο Θέμης,
που πάντα πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος, ο Μάνος με τον Κώστα αλλά και τα κορίτσια της παρέας,
η Θέτις, η Λήδα και η Αλίκη.
