5 / 12
Τ
ι είναι αυτό που μετατρέπει απαλά μια συνοπτική αφήγηση ενός σκληρού και επίκαιρου κομματιού
αλήθειας σε δαιδαλώδες πολύχρωμο δάσος γεμάτο επεισοδιακές περιπέτειες, συναρπαστικές συνα-
ντήσεις και αναπάντεχες αισθηματικές αποχρώσεις που αφορούν εξίσου μικρούς και μεγάλους;
ΟΒαγγέληςΗλιόπουλος οραματίστηκε μια σειρά μικρών-μεγάλων βιβλίων. Στο σύντομο μα σοφό περιεχό-
μενό τους, θίγουν την κόψη εκείνων που συνήθως δεν ξέρουμε πώς να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά που
αμφισβητούν το αβέβαιο, επιζητώντας τη βεβαιότητα μια; λογική; ερμηνείας και κυρίως, διεκδικώντας ένα
«καλό τέλος» σε κάθε φανταστική ή αληθινή ιστορία: η αρρώστια και ο θάνατος, ο πόλεμος και η απώλεια
της εστίας ή η απώλεια κάποιου βασικού ανθρώπινου δικαιώματος, η απότομη αλλαγή της συνθήκης του
«για πάντα», απαλύνονται και γίνονται λίγο πιο κατανοητά καθώς εντάσσονται προσεκτικά στο τρυφερό
πλέγμα της εξοικείωσης που με εξαιρετική ευαισθησία και ενσυναίσθηση υφαίνει ο συγγραφέας.
Με τον BαγγέληΗλιόπουλο έχουμε περάσει πολλές υπέροχες ώρες, ημέρες και χρόνια μαζί, συζητώντας για
τη ζωγραφική, βουτώντας λαίμαργα σε καμβάδες και κατασκευές φίλων, αναζητώντας και βραβεύοντας τις
καλύτερες εικονογραφήσεις της χρονιάς, επινοώντας και στήνοντας εκθέσεις και άλλες ιστορίες του τοίχου,
του βλέμματος και της καρδιάς σε πολιτιστικά κέντρα, βιβλιοθήκες και χώρους τέχνης. Η απόφασή του να
επιστρατεύσει ζωγράφους, ζητώντας τους να συνδράμουν στα δύσκολα ζητήματα της σειράς «ΜικράΒή-
ματα Μεγάλοι Δρόμοι», όχι τόσο εικονογραφώντας τα κατά λέξη και φράση αλλά κυρίως, εισχωρώντας
και συνομιλώντας με τα δύσκολα πεδία τους και προτείνοντας ανοιχτές ερμηνείες και λύσεις, επισφραγί-
ζει, πιστεύω, την επιθυμία του να χαρίσει στα παιδιά μικρούς μα πολύτιμους οδηγούς κατανόησης και δι-
αχείρισης των ατραπών της ζωής: της ζωής που ποτέ δεν είναι μια ευθεία προαναγγελθέντων γεγονότων,
αλλά ένα παλλόμενο χορικό με άγνωστη ώρα έναρξης και λήξης, χαράς και λύπης, αναχώρησης και άφι-
ξης, αναμονής και παραμονής.
Τοδεύτερο βιβλίο της σειράς ζωγράφησε ηΜαρίναΣτελλάτουμε εξαιρετική ενσυναίσθηση και έξεργη γνώ-
ση του εύθραυστου μικρόκοσμου των παιδιών. Η ζωγραφική της Στελλάτου, απαλή σαν μικρή νυχτερινή
μουσική, διάφανη σαν το τοπίο μιας άγνωστης νεραϊδοχώρας, αλλά ταυτόχρονα οδυνηρά εύγλωττη και
απόλυτα συνεπής ως προς τη συνομιλία της με τη μεστή αφήγηση του συγγραφέα, επινοεί ένα παράδοξο
ρευστό κέλυφος που περικλείει εντός του τους ασυνάρτητους θησαυρούς και τα λειψά τρόπαια των περι-
πλανήσεων της κάθε ημέρας, το πολύχρωμο συνονθύλευμα των άχρηστων αντικειμένων της πόλης που
καταλήγουν εδώ, συναρμολογώντας το αυτοσχέδιο καταφύγιο και υπογραμμίζοντας την προσωρινή συν-
θήκη των ηρώων.
Ο μη τόπος ενός φιλόξενου αυτοκινήτου που δεν δουλεύει πια, μετατρέπεται σε μια αναβλύζουσα κοίτη
ευρημάτων, σε ένα φωτεινό λιβάδι έμπλεο μαγικών θραυσμάτων, αθυρμάτων και μικρών προσωπικών
πραγμάτων που ξαναψελλίζουν την επιθυμία μιας κανονικής ζωής. Σε μια Χώρα των θαυμάτων, όπου η
Αλίκη μπορεί ακόμη να κατοικεί. Αγαπώ τα μικρά ευρήματα της ζωγράφου: τη γαλήνη στο βλέμμα του μι-
κρού κοριτσιού. Το λουλουδένιο στεφάνι στα μαλλιά της, βαλμένο από ένα στοργικό χέρι ως μια στα-
γόνα κανονικότητας. Τη συνομιλία της φόρμας, του χρώματος, του αισθήματος, στην αγκαλιά του πα-
τέρα της. Σπίτι και χώρα της αγάπης είναι εκεί που είναι οι δικοί μας άνθρωποι.
΄Ίρις Κρητικού
Ιστορικός Τέχνης-Επιμελήτρια