ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

10 Η δημόσια λογοδοσία Η νέα αυτή προσέγγιση του δημοσιονομικού ελέγχου υπερβαίνει τη νομική υπο- χρέωση της δημόσιας διοίκησης 35 να λειτουργεί μόνο όταν οι κανονιστικοί όροι επι- τρέπουν την εκδήλωση σχετικής διοικητικής δράσης (αρχή της νομιμότητας) 36 , που περιορίζει τις διοικητικές επιλογές και τείνει να εξαντλείται στην εφαρμογή διαδι- καστικών κανονικοτήτων και όχι στην παραγωγή αναγκαίων και χρήσιμων αποτε- λεσμάτων για την κοινωνία των πολιτών 37 . Το δημόσιο χρήμα, όμως, δεν αρκεί να βεβαιώνεται ότι δαπανήθηκε για την υλοποίηση δημόσιου σκοπού, αλλά πρέπει να παρήγαγε και συγκεκριμένα αποτελέσματα ή τουλάχιστον να αποδεικνύεται ότι κα- ταβλήθηκε κάθε δυνατή και νόμιμη προσπάθεια για να παραχθούν τα αποτελέσμα- τα αυτά 38 . Για τον λόγο αυτό, ο δημοσιονομικός ελεγκτής, πέραν του ελέγχου της ακρίβειας των λογαριασμών και της τήρησης των αρχών της νομιμότητας και κα- νονικότητας, ενδιαφέρεται να διαπιστώσει αν τηρήθηκαν οι αρχές της χρηστής δη- μοσιονομικής διαχείρισης. Τούτο σημαίνει, πρώτον, ότι για την υλοποίηση της συ- γκεκριμένης πολιτικής το δημόσιο χρήμα που διατέθηκε, χρησιμοποιήθηκε με τον πλέον οικονομικό τρόπο, αν δηλαδή οι χρησιμοποιηθέντες πόροι διατέθηκαν στον δέοντα χρόνο, σε κατάλληλη ποσότητα και ποιότητα και στην καλύτερη τιμή (αρχή της οικονομίας) 39 ˙ δεύτερον, ότι επιτεύχθηκε η καλύτερη σχέση μεταξύ των πόρων που χρησιμοποιήθηκαν και των αποτελεσμάτων που προέκυψαν 40 , δηλαδή αν με τη μικρότερη δυνατή διάθεση των πόρων σημειώθηκε η μέγιστη ποσοτικά ή ποιοτικά απόδοση (αρχή της αποδοτικότητας)˙ τρίτον, ότι υλοποιήθηκε τόσο ο καθορισμέ- νος ειδικός στόχος, όσο και τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα 41 (αρχή της αποτελε- σματικότητας) 42 . Τα ανωτέρω αποτελούν στοιχεία της νέας δημοσιονομικής διακυ- βέρνησης 43 , με την εισαγωγή της οποίας ο δημόσιος έλεγχος δεν αρκείται πλέον στην εξέταση της νομιμότητας των επιμέρους δημοσιονομικών πράξεων, αλλά επε- κτείνεται και στην αξιολόγηση του συνόλου της διαχείρισης των δημόσιων πολιτι- 35. Βλ. Α. ΜΑΝΙΤΑΚΗ, «Συνηγορία υπέρ της απεκνόμευσης μιας υπέρμετρα εκνομικευμένης διοι- κητικής οργάνωσης και δράσης», ΕφημΔΔ 2018, σ. 2 επ. 36. Περί αυτής βλ. Επ. ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, Εγχειρίδιο διοικητικού δικαίου , εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, 2001 (11 η έκδ.), σ. 91 επ., παρ. 72 έως 76. 37. Βλ. Ν. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, όπ.π., σ. 70. 38. Βλ. Ι. ΣΑΡΜΑ, Καλύτερο Κράτος, Η σπατάλη, η διαφθορά και ο σύγχρονος δημοσιονομικός έλεγ- χος , εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, 2006, σ. 49. 39. Άρθρ. 30 παρ. 2 εδάφ. α΄ του Δημοσιονομικού Κανονισμού της ΕΕ. Βλ. και άρθρο 1 α ΄(αα΄) Ν 3871/2010 «Δημοσιονομική Διαχείριση και Ευθύνη (ΦΕΚ-141, Α΄), ISSAI 300. 40. Άρθρ. 30 παρ. 2 εδάφ. β΄ του Δημοσιονομικού Κανονισμού της ΕΕ. Βλ. και άρθρο 1 α ΄(ββ΄) Ν 3871/2010 «Δημοσιονομική Διαχείριση και Ευθύνη (ΦΕΚ-141, Α΄), ISSAI 300. 41. Άρθρ. 30 παρ. 2 εδάφ. γ΄ του Δημοσιονομικού Κανονισμού της ΕΕ. Βλ. και άρθρο 1 α ΄(γγ΄) Ν 3871/2010 «Δημοσιονομική Διαχείριση και Ευθύνη (ΦΕΚ-141, Α΄), ISSAI 300. 42. Βλ. Α. ΛΙΓΩΜΕΝΟΥ, «Η θετική έκβαση των ελέγχων υπό το φως του Μάνατζμεντ», ΕφημΔΔ 2019, σ. 85 επ. 43. Βλ. Ν.Αλ. ΜΗΛΙΩΝΗ, «Προς μια νέα δημοσιονομική διακυβέρνηση του κράτους, με αφορ- μή τους Ν 3871/2010 και 4055/2012», ΘΠΔΔ, 2012, σ. 798 επ. = Τιμ. Τόμ. για τον καθηγητή Ν. ΜΠΑΡΜΠΑ, Δημόσια Οικονομικά και Δίκαιο, εκδ. Σάκκουλα 2013, σ. 251 επ.