ΟΙ ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΔΙΚΟΦΑΝΟΥΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ

Η ενδικοφανής προσφυγή (63 ΚΦΔ) ως προϋπόθεση του παραδεκτού του ενδίκου βοηθήματος 19 θέσης του προσφεύγοντος 57 , καθώς και ότι, σύμφωνα με την πάγια θέση της θεωρί- ας και νομολογίας 58 , η καταλογιστική φορολογική πράξη, αντιθέτως με τις λοιπές δι- οικητικές πράξεις, πρέπει να εκδίδεται, καταρχήν τουλάχιστον, με βάση τις σχετικές δι- ατάξεις που ίσχυαν κατά τον χρόνο γένεσης της φορολογικής ενοχής και όχι κατά τον χρόνο έκδοσης της πράξης, συνεπώς δεν υφίσταται δυνατότητα εφαρμογής του τυ- χόν μεταγενέστερου, δυσμενέστερου νομοθετικού καθεστώτος, καταλήγουμε στο συ- μπέρασμα ότι οι όροι της εν λόγω ενδικοφανούς προσφυγής δεν λειτουργούν αποτρε- πτικά στην υποβολή της και εμμέσως στην άσκηση της ένδικης προσφυγής. Το αυτό ισχύει και ως προς την τρίτη παράμετρο περί της απαίτησης για ταυτότητα των προ- βληθέντων λόγων ενδικοφανούς και ένδικης προσφυγής, λαμβάνοντας υπόψη ότι η κρατούσα θέση στη νομολογία υποστηρίζει ότι τέτοιος περιορισμός δεν υφίσταται επί προβολής αμιγώς νομικών αιτιάσεων 59 . Το σημείο, όμως, που η ενδικοφανής προσφυγή του άρθρου 63 ΚΦΔ χωλαίνει είναι το πεδίο της προσωρινής έννομης προστασίας. Η δικαστική προστασία για να είναι πλή- ρης πρέπει να καλύπτει και τις τρεις μορφές παροχής έννομης προστασίας, ήτοι τη δυνατότητα προσωρινής δικαστικής προστασίας, την έκδοση απόφασης κατά τη δι- αγνωστική διαδικασία και την αναγκαστική εκτέλεση της δικαστικής απόφασης ή άλ- λων εκτελεστών τίτλων 60 . Δεδομένου του υποχρεωτικού χαρακτήρα της ενδικοφα- νούς προσφυγής, σε συνδυασμό με τον παρακολουθηματικό χαρακτήρα της αίτησης αναστολής εκτέλεσης, ο οποίος απαγορεύει την αυτοτελή άσκησή της δίχως την κατά- θεση του κυρίου ενδίκου βοηθήματος, ο φορολογούμενος αποκλείεται για χρονικό δι- άστημα τουλάχιστον εκατόν είκοσι (120) ημερών από το δικαίωμά του να ζητήσει προ- σωρινή δικαστική προστασία 61 . Στην όλη εξίσωση πρέπει να προστεθούν και οι εξής παράμετροι: α) η πρόβλεψη της άσκησης ενδικοφανούς προσφυγής κατ’ άρθρο 63 ΚΦΔ δεν συνδέθηκε από το νομοθέτη με τη δυνατότητα επίτευξης άμεσου ανασταλ- 57. Αναλυτικότερα για την αρχή της μη χειροτέρευσης της θέσης του ασκούντος ενδικοφανή προσφυ- γή κατ’ άρθρο 63 ΚΦΔ και για το νομοθετικό καθεστώς που διέπει την απόφαση επ’ αυτής βλ. Δ. Χαλκιά , Η ενδικοφανής προσφυγή ενώπιον της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών, οπ. π., σελ. 309 επ. 58. Βλ. Κ. Φινοκαλιώτη , Φορολογικό Δίκαιο, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, Ε΄ έκδοση, σελ. 666. ΣτΕ 2514/2009, 103-104/2006, 4597/2005, σε ΤΝΠ Νόμος. 59. Για το εν λόγω ζήτημα βλ. αναλυτικότερα κατωτέρω υπό Κεφάλαιο Δεύτερο, Ενότητα 8. 60. Βλ. Β. Σκουρή , Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο, τόμος Ι, εκδόσεις Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη, 1996, σελ. 60, Δ. Ράικου , Η προσωρινή δικαστική προστασία στις φορολογικές διαφορές, εκδόσεις Σάκκουλα, 1993, σελ. 57, του ιδίου , Δικονομικά ζητήματα κατά την αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του Δη- μοσίου αποφάσεων Τακτικών Διοικητικών Δικαστηρίων που επιδικάζουν χρηματικές αξιώσεις, Δι- Δικ, 2002, σελ. 1393. 61. Βλ. Χ. Δετσαρίδη , Ζητήματα συνταγματικότητας των διατάξεων του Ν. 3900/2010 που ρυθμίζουν τις φορολογικές διαφορές, οπ. π., σελ. 1576, Σ. Κυβέλου , Η ενδικοφανής προσφυγή, οπ. π., σελ. 308- 309, του ιδίου , Οι πρώτες εντυπώσεις από τις προσφάτως καθιερωθείσες ενδικοφανείς προσφυγές στις φορολογικές υποθέσεις, ΘΠΔΔ, 2013, σελ. 359, Κ. Φινοκαλιώτη , Φορολογικό Δίκαιο, οπ. π., σελ. 744, Χ. Κεϊμαλή , Παρέμβαση σχετικώς με τους νόμους 4152 και 4174/2013, ΔιΔικ, 2013, σελ. 1155.