Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Η ΣΤΕΓΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ - ΑΘΗΝΑ 1834-2014

Στο

πρώτο μέρος

(1828 - 1881)

, καλύπτεται η περίοδος από την Αντιβασιλεία μέ-

χρι την ενεργό συμμετοχή του Χαριλάου Τρικούπη, διερευνώνται οι απαρχές του

ζητήματος με τη μετατροπή εκκλησιών σε στέγες των Δικαστηρίων της ελληνικής

πρωτεύουσας, όπου συμβάλλει ο διακεκριμένος αρχιτέκτων Χριστιανός Χάνσεν

και εκπονείται το πρώτο σχέδιο για το Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών.

Στο

δεύτερο μέρος (1881-1910)

διερευνάται

το Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών στo

πλαίσιο των μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων του Χαρίλαου Τρικούπη, με τον

διάσημο αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ σε ρόλο πρωταγωνιστικό, να εκπονεί σει-

ρά σχεδίων για το εν λόγω Μέγαρο. Ακολουθεί ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός του

1900, όπου πρωτοεμφανίζεται ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Νικολούδης.

Στο

τρίτο μέρος (1910-1932),

το Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών μελετάται ως σύμ-

βολο του βενιζελικού οράματος για το Κράτος Δικαίου. Περιλαμβάνεται ο διεθνής

αρχιτεκτονικός διαγωνισμός της πρώτης βενιζελικής κυβέρνησης του 1910, τα ου-

τοπικά σχέδια για το Δικαστικό Μέγαρο στη θέση Μακρυγιάννη με αξιομνημόνευ-

τη την εμμονή του Ελευθερίου Βενιζέλου καθώς και η μεγάλη αντιπαράθεση του

1930.

Στο

τέταρτο μέρος (1932 - σήμερα)

εξετάζεται η μεταπολεμική εξέλιξη του θέμα-

τος, αφού μεσολαβήσει η ζωογόνηση του ζητήματος από τη μεταξική δικτατορία

το 1938. Με το πρώτο μεταπολεμικό ενδιαφέρον για τη στέγαση της Δικαιοσύνης

στην Αθήνα αναδύεται η πολεοδομική διάσταση του προβλήματος η οποία τελικά

αποδεικνύεται καταλυτικής σημασίας και καθοδηγεί τις πραγματιστικές προσεγγί-

σεις της πρώτης κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1950-51. Επί δέκα

ολόκληρα χρόνια, αναπτύσσεται σχετικός προβληματισμός με άξονα το πολεοδο-

μικό πρόβλημα των Αθηνών και την αντιμετώπιση του Δικαστικού Μεγάρου Αθη-

νών ως μοχλού για την αντιμετώπισή του. Η οριστικοποίηση της θέσης του Μεγά-

ρου στις φυλακές Αβέρωφ, το 1962, θα καταφέρει να επικρατήσει εν μέσω σοβα-

ρών διαφωνιών, όπως και τα αποτελέσματα του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού του

1968 που προκηρύχθηκε από τους πρωτεργάτες της απριλιανής δικτατορίας, οι

οποίοι έμελλε να είναι και εκείνοι που θα θεμελίωναν το έργο. Οι συνεχείς όμως με-

ταβολές στις δικαστικές ανάγκες της ελληνικής πρωτεύουσας επέβαλαν την απο-

τίμηση του εγχειρήματος πριν την ολοκλήρωση του συγκροτήματος στη Λεωφό-

ρο Αλεξάνδρας. Η «λύση» της «Ευελπίδων» προβλήθηκε ως μονόδρομος και μαζί

με τις επιλογές για τη στέγαση των λοιπών δικαστηρίων εκτός του συγκροτήματος

της Αλεξάνδρας, εκτιμήθηκε ότι άλλαξε επί της ουσίας τον τρόπο άσκησης του δι-

κηγορικού επαγγέλματος και οδήγησε στη σημερινή διευθέτηση της στέγασης της

Δικαιοσύνης, στην ελληνική πρωτεύουσα.

Το βιβλίο ολοκληρώνεται με

επίμετρο

όπου ερμηνεύονται οι κορυφώσεις του εν-

διαφέροντος για το ζήτημα, αναδεικνύονται οι μοχλοί της προώθησής του, διε-

ρευνώνται οι αντικατοπτρισμοί των αντιλήψεων περί δικαιοσύνης στη θέση και

την αρχιτεκτονική του Μεγάρου, η περιπλάνησή του στον αστικό ιστό των Αθη-