Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

μπορεί –ίσως και πρέπει– να βασισθεί και στις ρίζες της. Υπό τον όρο βεβαί-

ως ότι αυτή η στάση δεν εμποδίζει την εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης μεσ’

από την αναγνώριση των συμπερασμάτων που μεταγενεστέρως έχει διαμορ-

φώσει και τα οποία έχουν επιστημονικώς αποδειχθεί.

Υπό τα ως άνω δεδομένα ο τόμος αυτός, που περιλαμβάνει την διδασκαλία

και την έρευνα των ετών 2013-2014 και 2014-2015 στους ως άνω μεταπτυ-

χιακούς σπουδαστές, μοιάζει μ’ ένα νομικό «

Ιανό

». Διότι αξιοποιεί το παρελ-

θόν του δημόσιου δικαίου και της δημόσιας υπηρεσίας στην προσπάθεια –και

στην αντίστοιχη αγωνία– ανάδειξης των κινδύνων που υποσκάπτουν το μέλ-

λον τους. Άρα το μέλλον αυτού τούτου του Κράτους Δικαίου και της ανθρω-

πιστικής συνιστώσας του, του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου.

Θεωρώ περιττό ν’ αναφερθώ, για μιαν ακόμη φορά, στην καταλυτική συμβο-

λή, ως προς την ευόδωση της επιστημονικής αυτής προσπάθειας, των σπου-

δαστών και των συναδέλφων και κατά τις περιόδους 2013-2014 και 2014-

2015. Οι επαναλαμβανόμενες ευχαριστίες για το αυτονόητο ευτελίζουν τον

σκοπό τους. Έστω κι αν αυτές είναι, στην κυριολεξία, «

άδολες

». Για τούτο και

το μόνο που μπορώ –ίσως και δικαιούμαι– να τους ανταποδώσω είναι το ότι

καμία επιστημονική προσπάθεια δεν είναι «

μοναχική

». Όλως αντιθέτως είναι,

από την φύση της και τον προορισμό της, μια συλλογική δημιουργία. Η οποία,

επιπλέον, ουδόλως διεκδικεί –ή μπορεί να διεκδικήσει– συνθήκες δικαίωσης.

Αφού και στον χώρο του νομικού επιστητού κάθε δημιουργία διαβρώνεται

από το «σαράκι» της επιστημονικής σχετικότητας: Ας μην ξεχνάμε ότι οιο-

δήποτε επιστημονικό συμπέρασμα είναι χρήσιμο μόνο για να συμβάλλει, μεσ’

από την επιλάθευσή του, στην πρόοδο –την όποια πρόοδο– του αντίστοιχου

επιστημονικού κλάδου.

Αθήνα, 11 Αυγούστου 2017