66
ΤΕΧΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ
ξοφλητικό επιτόκιο που χρησιμοποιείται για την μετατροπή των τιμών στην
παρούσα αξία τους, στο είδος των εκτιμήσεων για τις επιπτώσεις που αναμέ-
νονται από το έργο, καθώς και στους συντελεστές μετατροπής, οι οποίοι χρη-
σιμοποιούνται για την μετατροπή των αγοραίων τιμών στις αντίστοιχες λογι-
στικές.
Η ΑΚΟ εμφανίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ΗΠΑ) στις αρχές
του 20ου αιώνα (Hammond, 1966) και βασίζεται στην ποσοτική διαφορά με-
ταξύ των χρησιμοποιούμενων πόρων και του προκύπτοντος οφέλους (Porter,
1978).
Στις ΗΠΑ, η ΑΚΟ εφαρμόστηκε πρωτίστως από το Σώμα Μηχανικού
του αμερικανικού στρατού το 1936, όπου σύμφωνα με τότε σχετική ομοσπον-
διακή οδηγία καθιερώθηκε ως απαιτούμενη η υποβολή ανάλυσης κόστους-
οφέλους για τις προτεινόμενες στρατιωτικές πλωτές υποδομές. Επιπλέον, ο
νόμος του 1939 που καθόριζε την πολιτική για την πρόληψη και τον έλεγχο
των αντιπλημμυρικών έργων, ουσιαστικά συνέβαλε στον προσδιορισμό της
ΑΚΟ ως πολιτικής, καθώς το συγκεκριμένο νομοθέτημα όριζε ότι: «τα προκύ-
πτοντα οφέλη θα πρέπει να υπερβαίνουν το εκτιμώμενο κόστος» (Guess and
Farnham, 2000). Στη συνέχεια, η μέθοδος αναπτύχθηκε κυρίως στις δεκαετίες
του 1950 και 1960 στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, κατά την αξιολόγηση
των επενδύσεων σε αυτοκινητοδρόμους, ενώ πλήθος ανεξάρτητων κρατών
καθώς και οργανισμών, μεταξύ των οποίων και η Ευρωπαική Ένωση (Ε.Ε.),
έχουν ενσωματώσει την ΑΚΟ ως κύρια μέθοδο για την αξιολόγηση των έργων
και πολιτικών τους. Στο παρόν κεφάλαιο, παρουσιάζονται τα βασικά βήματα
που ακολουθούνται κατά την εκπόνηση μίας ΑΚΟ, σύμφωνα με τον οδηγό
ΑΚΟ για επενδυτικά έργα που εκδόθηκε από την Ευρωπαική επιτροπή (EC,
2008).
Περαιτέρω, περιλαμβάνονται επεξηγήσεις επί των βασικών δεικτών
αξιολόγησης που χρησιμοποιούνται σε μία ΑΚΟ, καθώς και οι διαδικασίες που
ακολουθούνται κατά την εκτέλεση των απαραίτητων υπολογισμών.
4.2.
Η ανάλυση κόστους οφέλους σε έργα συνεργασίας
Όπως αναφέρεται από πολλούς συγγραφείς, η βασικότερη μεθοδολογία
για την αξιολόγηση των έργων συνεργασίας, που εκτελούνται είτε μέσω συμ-
βάσεων παραχώρησης είτε μέσω σύμπραξης του δημόσιου με τον ιδιωτικό
τομέα (ΣΔΙΤ), είναι η ΑΚΟ (βλ. ESCAP, 2003; Jorge and de Rus, 2004; Grimsey
and Lewis, 2005). Η μέθοδος που παρουσιάζει o οδηγός της Ε.Ε., δύναται να
εφαρμοστεί για την ανάλυση και αξιολόγηση όχι μόνο των έργων που συγ-
