ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

Οι εθνικές μας ιδιομορφίες

Έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε, έστω και με τον πλέον βασανιστικό τρό-

πο, ότι δεν θα τύχουμε ειδικής μεταχείρισης, όποιοι και αν ήταν οι πρόγονοί μας.

Επίσης δεν θα μας συμψηφίσουν κανένα χρέος (ηθικό, ιστορικό, αποζημιώσεις,

ή ό,τι άλλο θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάποιοι μας χρωστάνε). Αντιλαμβανόμα-

στε δυστυχισμένοι ότι δεν έχουμε εθνικές ιδιομορφίες να εξαργυρώσουμε. Έχου-

με όμως την ιδιομορφία να πιστεύουμε ότι έχουμε ιδιομορφίες σε παγκόσμιους οι-

κονομικούς κανόνες. Για αυτό γίνονται ευρέως πιστευτοί μύθοι περί βοήθειας από

κράτη που είτε δεν μπορούν να βοηθήσουν ούτε τον εαυτό τους, είτε έχουν διε-

θνείς στρατηγικές τις οποίες δεν τρελάθηκαν να θυσιάσουν για χάρη μας. Βεβαί-

ως υπάρχουν και άλλοι λαοί που θεωρούν τον εαυτό τους περιούσιο ή ανώτερο ή

διαφορετικό. Δεν έχουν όμως την αφέλεια να πιστεύουν ότι θα τύχουν ειδικής με-

ταχείρισης στις οικονομικές τους συναλλαγές ή υποχρεώσεις. Μου είχε κάνει εντύ-

πωση μια ομιλία του προέδρου του συνδέσμου Γερμανών εξαγωγέων που προ-

έτρεπε τις επιχειρήσεις-μέλη του να μη μειώσουν την ποιότητα των προϊόντων

τους όταν ξεκίνησε η κρίση, ομολογώντας ότι «κανένας δεν θα αγοράζει τα γερ-

μανικά προϊόντα γιατί κανείς δεν μας αγαπάει».

Η Ελλάδα είναι περίπτωση

Οι συζητήσεις περί Grexit που διήρκησαν πολύ καιρό και έγιναν σε παγκόσμια

κλίμακα, οι εισηγήσεις για εξαίρεση από τη συνθήκη Σένγκεν, η ισχύουσα εξαίρε-

ση της χώρας από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ ταυτόχρονα με

τη μη αποδοχή των ΟΕΔ σαν collateral, τα capital controls που ισχύουν μόνο για τα

ευρώ του τραπεζικού συστήματος της χώρας, αποτελούν σοβαρές ενδείξεις ότι η

Ελλάδα έχει περιπέσει ατύπως σε ειδικό καθεστώς μέλους της ΕΕ δεύτερης κατη-

γορίας και ειδικής μεταχείρισης. Οι σχέσεις που παρακολουθούν τον αναγκαστικό

δανεισμό μετά το 2010 έχουν αλλοιώσει την τυπική νομική ισοτιμία της συμμετο-

χής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Απέτυχαν τραγικά οι απεγνωσμένες κυβερνητι-

κές τακτικές όλα τα τελευταία χρόνια που στοχεύουν με νομοθετικά τεχνάσματα

να ξεφύγουν από τον έλεγχο των δανειστών, ο οποίος φτάνει σε επίπεδο διοικητι-

κών πράξεων (είναι κοινό μυστικό ότι οι νόμοι εγκρίνονται από τους τεχνοκράτες

των δανειστών). Αυτή η τακτική οδηγεί ακόμα πιο βαθιά στην παγκόσμια πεποί-

θηση ότι η Ελλάδα είναι ειδική –και αδιόρθωτη- περίπτωση.