8 / 26
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το συγγραφικό πόνημα του
Κωνσταντίνου Χατζηιωάννου
με τον τίτλο «Οι αυ-
τοτελείς ισχυρισμοί στην ποινική δίκη» αποτελεί ίσως τη μοναδική προσπά-
θεια μιας εκτενούς και αποκλειστικής ενασχόλησης με το ζήτημα των αυτο-
τελών ισχυρισμών στην ποινική δίκη. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την
ιστορική, δογματική και νομολογιακή προσέγγιση του συγγραφέα, καθιστά
τη μελέτη αυτή σημαντική παρέμβαση στον χώρο της εμβάθυνσης στα ζητή-
ματα της Ποινικής Δικονομίας. Το κυριότερο όμως στοιχείο της μελέτης είναι
ότι αυτή απευθύνεται τόσο στον ερευνητή του δικαίου, όσο και κυρίως στον
εφαρμοστή αυτού.
Κατ’ αρχήν ο συγγραφέας δίδει τον ορισμό των αυτοτελών ισχυρισμών,
όπως αυτός διαμορφώθηκε από τη νομολογία του Ανωτάτου Ακυρωτικού,
τόσο με το καθεστώς της προϊσχύσασας Ποινικής Δικονομίας, όσο και με το
αντίστοιχο του ισχύοντος ΚΠΔ. Στη συνέχεια επιχειρεί να καταδείξει τον τρό-
πο με τον οποίο επέδρασαν οι αστικοδικονομικές αντιλήψεις στον ορισμό των
αυτοτελών ισχυρισμών στην ποινική δίκη. Στο σημείο αυτό αναδεικνύει ότι οι
επιρροές της Πολιτικής Δικονομίας στον ορισμό και τη σύλληψη των αυτοτε-
λών ισχυρισμών στην ποινική δίκη, δημιουργεί προβλήματα συμβατότητας με
το Σύνταγμα και κυρίως με την ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία των
δικαστικών αποφάσεων και το δικαίωμα ακροάσεως (άρθρα 93 και 20 του
Συντάγματος). Επίσης ο συγγραφέας ανοίγει έναν διάλογο ως προς τη συμ-
βατότητα της αντιμετώπισης των αυτοτελών ισχυρισμών στην ποινική δίκη με
το άρθρο 6 παρ.1 της ΕΣΔΑ.
Μείζον ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο προβληματισμός του συγγραφέα ως
προς τον τρόπο υποβολής των αυτοτελών ισχυρισμών κατά τη νομολογία του
Αρείου Πάγου και ειδικότερα όσον αφορά το θέμα της καταχώρησης αυτών
στα πρακτικά της απόφασης, ενόψει της περιληπτικής και κατά συνέπεια ελ-
λιπούς τήρησης αυτών από τους γραμματείς της έδρας.
Στη συνέχεια ο συγγραφέας κατηγοριοποιεί τους αυτοτελείς ισχυρισμούς κα-
τά τη νομολογία του Αρείου Πάγου τόσο στον ΠΚ, όσο και στους ειδικούς ποι-
νικούς νόμους. Το κεφάλαιο αυτό παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και ει-
δικά στην αντιμετώπιση του «άλλοθι» του κατηγορουμένου και της συμπερί-
ληψης αυτού ή μη στην κατηγορία των αυτοτελών ισχυρισμών. Τέλος, ο συγ-