14 / 42
XII
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
μονογραφίας «Η εγκληματούσα γυναίκα» και μεταφραστής των βιβλίων του εκπρο-
σώπου της γαλλικής Σχολής του Κοινωνικού περιβάλλοντος G.Guilhermet «Το εγκλη-
ματικό περιβάλλον» και «Πώς γινόμεθα εγκληματίαι», εκδοθέντα και τα τρία από τον
εκδοτικό οίκο Ελευθερουδάκη. Συνέγραψε, επίσης ένα σημαντικό έργο με τίτλο «Οι
εγκληματούντες παίδες» και ήταν ο Εισηγητής στη Γερουσία του πρώτου νόμου για τα
«Παιδικά Δικαστήρια». Ήταν εκείνος που υπό την ιδιότητά του ως Προέδρου της επί των
Οικονομικών Επιτροπής της Γερουσίας συνόδευσε τον Πρωθυποργό Ελευθέριο Βενιζέλο
στο επίσημο ταξίδι του στην Ελβετία και τον έπεισε να καλέσει τον Κωνσταντίνο Γαρδίκα
από την Ελβετία στην Αθήνα και να δημιουργήσει ξεχωριστές Έδρες Εγκληματολογίας
στη Νομική Σχολή και Ανακριτικής και Εγκληματολογίας στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή
Πολιτικών Επιστημών, στην οποία ήταν Μέλος της πρώτης Διοικούσας Επιτροπής της.
Μετά τον θάνατό του, μέρος της πλούσιας βιβλιοθήκης του -που περιλάμβανε πολλά ελ-
ληνικά και ξένα εγκληματολογικά βιβλία- περιήλθε στον ανεψιό του Ιάκωβο Φαρσεδάκη,
ηλικίας τότε μόλις δώδεκα ετών. Έκτοτε, αν και δεν αντιλαμβανόταν, σίγουρα, πλήρως το
ακριβές νόημα του περιεχομένου αυτών των βιβλίων, άρχισε ουσιαστικά η ενασχόλησή
του με το εγκληματικό ζήτημα.
Η συνεχής συμμετοχή του Ιάκωβου Φαρσεδάκη σε διεθνή συνέδρια -περισσότερα από
τριακόσια- και σε διεθνείς επιστημονικές οργανώσεις, κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια,
μαζί με τις σημαντικές προσωπικές του έρευνες και τη συστηματική μελέτη της διεθνούς
βιβλιογραφίας, τον οδήγησαν στην αποκρυστάλλωση μιας δικής του, συγκεκριμένης και
απλής, άποψης πάνω στο εγκληματικό φαινόμενο, όπως αναπτύσσεται στη διδασκαλία
του (δίδαξε πολλά εγκληματολογικά μαθήματα, αλλά και ποινικό δίκαιο και ποινική δι-
κονομία, καθώς, επίσης, αττικό ποινικό δίκαιο και αττική ποινική δικονομία) και εκτίθε-
ται, κατά τρόπο υποδειγματικά συνθετικό και λιτό, στα συγγράμματά του.
Κατά τον Ιάκωβο Φαρσεδάκη, αντικείμενο της επιστήμης της Εγκληματολογίας είναι η
μελέτη του συνόλου εγκληματικού φαινομένου. Ως εγκληματικού φαινομένου νοου-
μένου αυτού που παρατηρείται σε κάθε οργανωμένη κοινωνία διαχρονικά, της θέσπι-
σης, δηλαδή, κανόνων δικαίου απαγορευτικών συγκεκριμένων θεωρούμενων ως βλα-
πτικών για την κοινότητα ανθρωπίνων συμπεριφορών, την παραβίαση από ορισμένους
αυτών των απαγορεύσεων και την τιμώρησή τους γι’ αυτό. Το περιεχόμενο αυτών των
τριών στοιχείων που συνθέτουν το εγκληματικό φαινόμενο -κανόνας δικαίου, παράβα-
ση, κύρωση- μπορεί να διαφέρει από τόπο σε τόπο και από χρόνο σε χρόνο -και πράγ-
ματι διαφέρει, ανάλογα με τις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές συν-
θήκες- όμως, το φαινόμενο ως τέτοιο παραμένει. Ο ορισμός κατ’ αυτόν τον τρόπο του
αντικειμένου της Εγκληματολογίας επιλύει τη σύγκρουση μεταξύ της Εγκληματολογίας
του περάσματος στην πράξη και της Εγκληματολογίας της κοινωνικής αντίδρασης, αφού
δεν πρόκειται, για τον Ιάκωβο Φαρσεδάκη, παρά για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος