13 / 30
14 Η Βαρόνη της Τζαζ
Ωστόσο, δεν τα παράτησα. Βομβάρδισα με ερωτήσεις τη θεία του και
αδερφή της Νίκα, τη Μίριαμ, διάσημη επιστήμονα, που μου αποκάλυψε:
«Ζει στη Νέα Υόρκη.» Πέρα από αυτό, αρνήθηκε να μου δώσει οποιαδή-
ποτε άλλη πληροφορία. Μια άλλη συγγενής μού είπε: «Είναι σπουδαία προ-
στάτιδα της Τέχνης, κάτι σαν την Πέγκυ Γκούγκενχαϊμ ή τους Μεδίκους
αλλά στον χώρο της τζαζ.»
Αργότερα άρχισαν να ακούγονται διάφοροι ψίθυροι:
Είναι γνωστή ως «η Βαρόνη της Τζαζ». Συζεί με έναν μαύρο πιανίστα. Πι-
λόταρε βομβαρδιστικά Λάνκαστερ στον πόλεμο. Εκείνος ο πρεζάκιας σαξοφω-
νίστας, ο Τσάρλι Πάρκερ, πέθανε στο διαμέρισμά της. Είχε πέντε παιδιά και
ζούσε με τριακόσιες έξι γάτες. Η οικογένεια την αποκλήρωσε (όχι δεν είναι αλή-
θεια, ισχυρίστηκε κάποιος άλλος). Είκοσι τραγούδια έχουν γραφτεί για εκείνη
(όχι, είκοσι τέσσερα). Κάποτε εκείνη και ο Μάιλς Ντέιβις έκαναν αγώνα ταχύ-
τητας με τα αυτοκίνητα στην Πέμπτη Λεωφόρο. Έχεις ακούσει για τα ναρκω-
τικά; Πήγε φυλακή για να μην πάει αυτός. Ποιος; Ο Τελόνιους Μονκ. Ήταν
πραγματική ιστορία αγάπης. Από τις μεγαλύτερες.
«Τι είδους άνθρωπος, λοιπόν, είναι αυτή η Νίκα;», ξαναρώτησα τη Μί-
ριαμ.
«Πρόστυχη. Είναι πρόστυχη», είπε η Μίριαμ αγριεμένα.
«Με ποια έννοια;», επέμεινα.
ΗΜίριαμ αρνήθηκε να μου εξηγήσει, αλλά μου έδωσε το τηλέφωνο της
αδερφής της. Πέταξα στη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά το 1984 και λίγες
ώρες αφού προσγειώθηκα τηλεφώνησα στη Νίκα.
«Θέλεις να συναντηθούμε;», τη ρώτησα με κάποια νευρικότητα.
«Φίνα», απάντησε με τρόπο που δεν θα περίμενε κανείς από μια ηλι-
κιωμένη θεία εβδομήντα ενός ετών. «Έλα στο κλαμπ στο κέντρο της πό-
λης μετά από τα μεσάνυχτα.»
Η συγκεκριμένη συνοικία δεν είχε αναβαθμιστεί ακόμη εκείνο τον
καιρό και ήταν γνωστή για τα άντρα κοκαΐνης και τις επιθέσεις και κλοπές
στους δρόμους.
«Πώς θα βρω το κλαμπ;», τη ρώτησα.
Η Νίκα γέλασε. «Ψάξε για το αυτοκίνητο», είπε και κατέβασε το
ακουστικό.
Ήταν πράγματι αδύνατον να περάσει απαρατήρητο το αυτοκίνητο. Η
μεγάλη Μπέντλεϊ σε ανοιχτή γαλάζια απόχρωση ήταν παρκαρισμένη
επάνω στο πεζοδρόμιο και στα δερμάτινα καθίσματά της στρογγυλοκά-
θονταν δύο μεθυσμένοι.
«Ευτυχώς που είναι μέσα αυτοί», μου εξήγησε η Νίκα αργότερα. «Έτσι,
κανείς δεν πρόκειται να κλέψει το αυτοκίνητο.»