9 / 22
7
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Οι ανήλικοι και οι ψυχικά πάσχοντες αποτελούν —φυσιολογικά, βιολογικά
και κοινωνικά— δύο ομάδες «δραστών», που ανήκουν στην ευρύτερη κατη-
γορία των «αδύναμων» (: «ευάλωτων») προσώπων. Η ηλικία από τη μια και
η υγεία από την άλλη, συνιστούν δύο ιδιότητες που από μόνες τους αξιώνουν
ιδιαίτερη δικονομική προστασία εκείνων που τις διαθέτουν.
Την προστασία αυτή δεν παρέχει, τουλάχιστον στο βαθμό που θα περίμενε
κανείς, το ελληνικό δίκαιο. Το τελευταίο, ως πρόσφατα, έδειχνε να μην αντι-
λαμβάνεται το πρόβλημα, όντας εγκλωβισμένο στην (συντηρούμενη και από
τις αντίστοιχες πάγιες νομολογιακές παραδοχές) αντίληψη του απαλλακτικού
χαρακτήρα των σχετικών δικαιοδοτικών κρίσεων. Ένας χαρακτήρας, που εξ
ορισμού δεν προωθεί σκέψεις για αναγνώριση ενδίκων μέσων.
Ακριβές είναι ότι δύο πρόσφατα νομοθετήματα (Ν 4322/2015 και Ν
4356/2015), προϊόν της εγνωσμένης προσωπικής ευαισθησίας της τωρινής πο-
λιτικής ηγεσίας του αρμόδιου Υπουργείου, έχουν εξομαλύνει την κατάσταση
σ’ έναν από τους δύο επίμαχους χώρους: αυτόν των ανηλίκων. Ο άλλος χώρος
(: αυτός των ψυχικά πασχόντων) παραμένει ως είχε, αναμένοντας την εκδή-
λωση ανάλογου ενδιαφέροντος.
Με το παρόν πόνημα, επιχειρείται να: καταγραφούν τα δογματικά προ-
βλήματα των δύο χώρων – παρουσιαστούν οι μέχρι σήμερα (θεωρητικές και
εφαρμοστικές) προσεγγίσεις – αναδειχθούν οι δικονομικές αναγκαιότητες και
υποδειχθούν λύσεις με αναγωγές κυρίως σε αυξημένης τυπικής ισχύος προ-
βλέψεις. Ελπίζεται πως έτσι παρέχεται μιας μορφής βοήθεια στον ευρύτερο
νομικό κόσμο.
Θεσσαλονίκη, Ιούλιος 2016
Λάμπρος Χ. Μαργαρίτης,
Καθηγητής ΑΠΘ